Heb jij een goede tip voor Mieke? Dat vroeg mijn collega Marleen. Zij wil een afscheidsboekje maken voor onze collega Mieke die volgende week met pensioen gaat. Het is de bedoeling dat dat boek gevuld wordt met persoonlijke tips.
Een goede tip, terwijl ik helemaal geen ervaringsdeskundige ben en dat ook nog lang niet zal worden. Hoewel, nog niet zo heel lang geleden gingen collega’s op de leeftijd die ik dit jaar bereik, met de Vut. Lees verder “Hoe doe je dat, met pensioen gaan?”
Donderdag was het dan zover. De startconferentie, waar ik zo druk mee bezig was geweest, vond plaats. Wonderlijk hoe zo’n dag eerst ver weg lijkt in de tijd, dan ineens schrikbarend dicht bij komt en dan ineens weer voorbij is. Er waren momenten dat ik stiekem hoopte dat er iets gebeurde waardoor het allemaal niet door zou gaan. Er waren nachten dat ik wakker werd omdat in mijn hoofd leuke plannetjes ontstonden over hoe de conferentie er uit zou moeten zien. En er was natuurlijk veel werk te doen. Lees verder “Hoe vitaal is Zoetermeer?”
De grote verbouwing van het stadskantoor staat op het punt van beginnen. Deze week was er een oploopje georganiseerd om ons een kijkje te geven in hoe alles er uit gaat zien. Een heuse barista was aanwezig om ons daartoe te verleiden. Na de verbouwing werkt de hele organisatie volgens het principe van Het Nieuwe Werken (HNW). Onze afdeling heeft er al een tijdje mee geoefend. Ik weet dus uit ervaring dat het meer is dan een andere kantoorinrichting. Het gaat ook om slimmer werken en slimmer gebruik maken van ruimte en tijd. Lees verder “Notuleren, het kan veel leuker”
Stel je hebt zo’n dag dat je je auto of fiets naar de garage of de fietsenmaker brengt en je hebt precies genoeg tijd om met zo’n leenfiets met terugtraprem op kantoor te komen.
Zo'n dag
Dat je ondanks wind tegen en gevaarlijke uitwijk manoeuvres veilig en op tijd aankomt bij je werk. Je rent direct naar de vergaderruimte voor het werkoverleg. Er is nog niemand en dat dat na vijf minuten ongemakkelijk wordt en dat je op je telefoon kijkt. Een kwartier geleden is er een mail rond gegaan dat het werkoverleg verplaatst is naar een andere vergaderruimte. Lees verder “Zo’n dag: Overleven in de kantoorjungle”
Van zoete meren en bruisende woorden, zo luidt de titel van een verzamelbundel van de Werkgroep Proza, van de Zoetermeerse bibliotheek. Deze bundel werd vandaag feestelijk gepresenteerd in diezelfde bibliotheek. Dat paste natuurlijk perfect bij het thema van dit jaar van Nederland Leest; de mooiste korte verhalen.
Precies om twaalf uur kreeg ik, net als de andere auteurs, mijn exemplaren van de bundel overhandigd. Het eerste wat ik deed was bladeren totdat ik mijn eigen verhaal had gevonden. Het ziet er prachtig en heel professioneel uit. Dat geldt trouwens voor de hele bundel. Naast spannende, grappige en ontroerende verhalen bevat het ook nog leuke schrijfoefeningen en tips. Lees verder “Van zoete meren en bruisende woorden #WINACTIE”
Soms lijken een paar lijnen bij elkaar te komen en ineens klopt het. Zo’n gevoel had ik van de week op een bijeenkomst in het Stadstheater van Zoetermeer. De gemeente is in gesprek met de stad over pionieren en vernieuwen en op dinsdagmiddag ging het over het sociale domein. Met de term het sociale domein bedoelen we alle sectoren die te maken hebben met de sociale kant van het gemeentelijke beleid. Dat is zorg, welzijn, onderwijs, gezondheidszorg, opvoeding, inburgering en sociale activering.
Met mijn collega’s van de gemeente ging ik in gesprek met onze partners in de stad. Dat zijn de zorg-aanbieders, welzijnsinstellingen en vrijwilligers. Welke gezamenlijke opgave zien we na de decentralisatie van veel nieuwe taken en hoe kunnen we die vernieuwend oppakken? Lees verder “Wat was ook al weer de bedoeling?”
Recht door begint de bebouwing van Den Haag, rechtsaf gaat de weg verder de polder in. Voor mijn gevoel moet ik dus rechtdoor. Ik stap van mijn fiets om mijn routebeschrijving te bekijken, voor de zekerheid. Nee, ik moet toch echt rechtsaf. Maar waarom sta ik eigenlijk hier in de polder? Dat komt zo.
Nieuw behang alleen is niet voldoendeOp mijn eerste werkdag kreeg ik een doosje en twee planken in een kast. Met een token kan ik, als ik dat wil, thuis aan de slag. Mijn nieuwe afdeling heeft Het Nieuwe Werken ingevoerd. Zo goed en zo kwaad dan, want we wachten op een ingrijpende verbouwing van het stadskantoor. Het elke dag opnieuw instellen van bureau en stoel als je een dag op kantoor werkt hoort er nu eenmaal bij. Andere ergernissen zoals de gebrekkige ondersteuning bij het digitaal samenwerken, het gebrek aan ruimte om rustig te kunnen lezen of te telefoneren daar komt met de verbouwing een oplossing voor. Het nieuwe werken vraagt om meer dan een nieuw kek behangetje. Gelukkig zijn we uitgenodigd om daar over mee te denken.
Zo waren er van de week inloopsessies georganiseerd om te ontdekken welke persona het beste bij je past. Een persona is een verzonnen persoon die het verhaal vertelt van een specifieke groep medewerkers. Ik kon kiezen uit zeven persona, zeven verschillende verhalen aan de hand van vragen als: Wie zijn mijn klanten, wat zijn mijn belangrijkste activiteiten, met wie werk ik samen en welke werkplek gebruik ik het liefst? Ik lijk het meest op een Janneke, de extern georiënteerde medewerker, hoewel ik ook trekjes heb van een Mark, de kenniswerker. De klantgerichtheid van een Marlou, de frontoffice-medewerker, spreekt me ook erg aan.
Met Een vleugje MarkWat heb ik nodig om een Janneke met een vleugje van Mark te kunnen zijn? Ik ben veel onderweg en moet goed bereikbaar zijn, ik werk samen met externen en schrijf en adviseer veel. Een laptop en tablet zijn het meest geschikt voor mij. Ik wil ook graag bij mijn documenten kunnen als ik buiten de deur ben en als het even kan ter plekke met externen delen. Dat laatste is een lastig vraagstuk voor de gemeente. De collega’s van de ICT worden terecht nerveus van ‘cloud’ voorzieningen omdat die de veiligheid van het systeem in gevaar brengen. Ook hiervoor moet een slimme oplossing voor gevonden worden.
Maar, mijn allerbelangrijkste wens komt niet bij de beschrijving van de persona’s aan de orde. Mijn droom is buitengewoon lekkere verse koffie op elk gewenst moment om bij te werken. Gelukkig heb ik dàt wel kunnen regelen op mijn favoriete werkplek. En wat vind je van mijn kek behangetje?
C’est mourir een peu, dat zit in mijn hoofd sinds ik weet dat ik een nieuw baan heb. Maar hoe begon dit citaat ook al weer?
Het komt uit het gedicht Rondel de I’adieu (1891) van de franse dichter Edmont Haraucourt (1857 – 1941).
Partir, c’est mourir un peu; c’est mourir à ce qu’on aime. On laisse un peu de soi-même en toute heure et dans tout lieu.
Afscheid nemen is een beetje sterven; sterven aan dat waarvan men houdt. Men laat een beetje van zichzelf achter in ieder uur en elke plaats.
Een beetje sterven omdat ik mijn collega’s achterlaat, na zes jaar lief en leed gedeeld te hebben op de griffie. Ik ga niet ver weg, ik ga naar een andere verdieping in hetzelfde gebouw met dezelfde ingang en dezelfde fietsenstalling. Ik hou hetzelfde telefoonummer en emailadres. Toch is het straks anders, ik kom nog eens langs voor een praatje maar al snel zal blijken dat de verbondenheid minder wordt. Onze dagelijkse werkelijkheid gaat uit elkaar lopen.
Een beetje sterven omdat ik een echt vak verlaat. Het vak griffier is nog jong, het dankt zijn bestaan aan de invoering van het dualisme bij gemeenten. In 2002 kreeg in Nederland de gemeenteraad bij wet zijn eigen ambtelijke ondersteuning. De pioniers in dit vak richtte een eigen beroepsvereniging op, de vereniging van griffiers, en zorgden er voor dat er gerichte opleidingen kwamen. Als griffier ken je de gemeentewet uit je hoofd en kun je je verplaatsen in wat politici drijft. Je staat voor de positie van de volksvertegenwoordigers tegenover de ambtelijke organisatie.
Een beetje sterven omdat ik minder contact zal hebben met die gepassioneerde en eigenzinnige raadsleden, onze werkgevers. Ik heb ze meer dan zes jaar van dichtbij kunnen volgen. Met enkelen heb ik intensief samengewerkt bij het voorbereiden van vergaderingen of andere activiteiten of ik heb naast ze gezeten terwijl ze een vergadering leidden. Ik ga ze missen.
Ik ga me bijna afvragen of ik er wel goed aan doe. Toch zet ik heel bewust een stap. Een beetje sterven is als het snoeien van een struik. Door wat takken weg te knippen komen er meer bloemen in en gaat de struik weer groeien. Ik word op 1 maart senior netwerkregisseur in het sociaal domein. Vroeger noemde ze dat senior beleidsmedewerker. Netwerk staat voor het onderhouden van contacten met instellingen in de stad en regisseur betekent dat ik wat zie en hoor ga vertalen naar voorstellen voor de politiek. Ik laat wat achter maar neem ook wat mee.
Gekleurde Gedachten 