Geplaatst in Huis, tuin en keuken, Kunst en Cultuur

Voor ik het vergeet

Het was al duidelijk op het moment dat mijn nichtje een cassettebandje kwam lenen. Ze zocht voorwerpen van vroeger voor de geschiedenisles op school. Toch duurde het nog tot deze week voor ik afscheid kon nemen van mijn verzameling cassettebandjes. Al jarenlang zitten ze opgesloten in een groot blik. Een apparaat om ze af te spelen heb ik niet meer. Het voelt alsof mijn herinneringen met de bandjes in de vuilcontainer zullen verdwijnen.

Een voor een heb ik ze door mijn handen laten gaan. Namen van nummers en muzikanten genoteerd die ik wilde bewaren voor de eeuwigheid. Dat werd een zalige middag YouTube kijken. Rare kapsels en kleding, de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw. Prefab Sprout, Les Negresses Vertes, Billy Bragg en Joe Jackson. Ik kende ze allemaal nog. En, hun muziek heb ik gelukkig al op een andere manier in huis.

Wat me nog meer opvalt in die berg bandjes, is dat er weinig originele opnames tussen zitten. Het meeste is liefdevol met een cassetterecorder opgenomen van platen en CD’s door mijn zus, broers en vrienden. De titels van de nummers zijn handgeschreven en bijna onleesbaar geworden, soms heeft iemand een plaatje er bij geplakt. Een doosje heb ik nog even bewaard. Het gaat om een bandje met muziek van Slade. Slade is van recht vooruit muziek. Hard, makkelijk in het gehoor liggend met alledaagse teksten. Dat is waarschijnlijk de reden waarom de titels op het doosje zijn ‘vertaald’ door een vriend. Het is bijna een gedicht geworden.

Fietsen totaan de meet
Twee kilometer breed
Wat mijn tante ‘s winters deed
Opoe die werd uitgekleed
Toen ik in mijn vingers sneed
…. en op mijn driewielertje reed
Boterhammen bij de vleet!
En voor ik het vergeet: Slade

Slade, wie kent ze niet? Met het nummer: Merry Xmas Everybody, stonden ze in 2017 nog in de top 2000, op plaats 1898. Maar omdat het nog lang geen kerstmis is een ander nummer.

Geplaatst in Huis, tuin en keuken, Nieuws en politiek

Rock en Roll in de keuken

We rammelen met de lepels op de pannen.
En zingen mee met het kokende water.
De keuken vult zich met rook.
Welk muziekstuk ligt daar in de oven aan te branden?
‘Rock Around The Clock’ van Bill Haley.

 

Geplaatst in Kunst en Cultuur

Zingen met passie

In deze tijd van het jaar zie je ze overal weer hangen. Affiches om naar een uitvoering te komen van de Matthäus Passion. Het lijkt of elk zichzelf respecterend dorp er één heeft. De helft van Nederland gaat er naar toe en praat er lyrisch over. Welke uitvoering ze de beste vonden. Welke beproevingen ze hebben onder gaan, een koude kerk of harde stoelen. De andere helft van Nederland heeft een hekel aan Bach of houdt niet van klassieke muziek. Die helft heeft het er gewoon niet over.

In welke categorie val ik? ik heb geen hekel aan Bach en hou wel van klassieke muziek. Toch heb ik nog nooit een uitvoering van de Mattheus Passion meegemaakt of welke andere passion dan ook, tot afgelopen donderdag in de Doelen.
Enkele weken daarvoor had ik mijn schoonzus horen oefenen. Het klonk prachtig. Het was voor de Matthäus, zei ze. Ja, er waren nog kaarten voor de uitvoering eind maart.

Drie uur lang, koren en orgelmuziek, zou ik dat volhouden? Ik besloot het over me heen te laten komen. Op een plaats bijna vooraan ging ik ontspannen zitten. Het orkest begon onder leiding van een gepassioneerde dirigent te spelen. Het koor zette in en ik was verkocht. Prachtig alsof het direct uit de hemel kwam. Vanaf dat moment zat ik helemaal in de muziek die me meevoerde langs verdriet, angst, verraad, vergiffenis en liefde. Bach schijnt gezegd te hebben dat hij de noten slechts speelde zoals ze er staan en dat God er muziek van maakte. Volgens hem was het niet zo ingewikkeld, als je maar op het juiste moment de juiste noten zingt of speelt. Zo klonk het donderdagavond in elke geval wel. Maar zo simpel is het niet. Het koor, de solisten en het orkest moesten hiervoor alles uit de kast halen. Ze deden dat met passie en kregen een staande ovatie.

Geplaatst in Huis, tuin en keuken

Zomermuziek

Een zachte brom van een sportvliegtuigje hoog in de lucht. Voor mij is dat het teken dat het zomer is. Het betekent met blote voeten in het gras, buiten eten en aardbeien. Het geluid alleen al is voldoende om het in mijn hoofd zomer te laten zijn.

Deze week hoorde ik op de radio een interview met een man die geluiden verzamelt. Zo had hij het geluid opgeslagen van een lier die gebruikt werd bij een mijn vlak bij Roermond. Deze klinkt weer heel anders dan de lier van de mijn bij Kerkrade. Dat liet hij ons op de radio allemaal horen.  Voor oude mijnwerkers zou dat een feest der herkenning zijn. Een herinnering aan de tijd dat ze jong waren en met collega’s zwaar maar belangrijk werk verrichtten

Misschien dat hij ook het geluid op wil slaan van een sportvliegtuigje hoog in de lucht op een zonnige zomerdag. Dan zou ik dat geluid kunnen afluisteren voor een herinnering aan mooie zomers uit mijn jeugd. Dat zou mooi zijn. Alleen vraag ik me af of het ook zo werkt.
De mijnwerker kan bij het geluid van de lier ook ineens het zwarte gruis onder zijn nagels voelen en daarmee misschien de benauwenis onder de grond. Zoals ik bij het horen van het geluid van het vliegtuigje, weer terug kan zijn bij het moment dat ik als kind, verdwaald was in de duinen. En dacht dat ik achterna gezeten werd.
Ik denk dat ik het maar hou op het spontane moment dat het geluid van een sportvliegtuigje mijn hoofd binnenvliegt. Dan onstaan er associaties die horen bij een prettig gevoel. Ik heb een hele zomersymfonie klaarliggen die past bij dit geluid.
Stemmen van kinderen in de verte, die op gaan in hun spel. Een dikke bromvlieg die verdwaalt door de keuken vliegt en tegen het raam opbonst. Gordijnen die opwaaien door de wind en zacht langs mijn armen strijken. De geur van pas gemaaid gras.
Het geluid van het vliegtuigje alleen is al voldoende om deze beelden bij mij op te roepen.  Het is het verlangen naar de zomer en het verlangen om de zomer vast te houden.