Het zonlicht zet het rolgordijn in vuur en vlam. De muren, de houten vloer en het dekbed aan het voeteneinde, alles kleurt oranje. Ik krijg er een feestelijk gevoel van. Hoe ga ik dat gevoel vasthouden vandaag? Ik stap het bed uit en duik mijn kast in. Waar is die zijden sjaal gebleven? Samen met Annelies heb ik hem zelf geschilderd. Ze had er nog een over en die was voor mij. Meestal kies ik voor blauw maar die dag ging ik voor warme tinten. Het was de laatste les voor de zomervakantie. Met mijn vingers vormde ik torentjes in de natte stof. De verf vloeide snel uit, behalve waar ik zout had gestrooid. Je weet nooit wat je krijgt maar het is altijd bijzonder. Onderin de mand vind ik de sjaal gekreukt terug. Ik strijk hem glad. Vandaag ga ik je luchten.
Wat voor schrijver ben ik eigenlijk? Geen idee, wat ik wel weet is dat ik nadat ik een verhaal op papier heb gezet, me bedenk in wat voor heerlijke wereld ik ben geweest.
Dit kwam door de nieuwsbrief die ik van Jacqueline van Zwieteren ontving. Jacqueline is schrijfcoach en organiseert via Het Verhaal Achter leuke schrijfactiviteiten, onder andere in de bibliotheek van Zoetermeer. Die nieuwsbrief begon met:
Zo slordig. Ik durf het bijna niet te vertellen. In een doos met oude foto’s, kaarten en brieven uitnodiging vond ik twee gesloten enveloppen. Spannend om ze open te maken.
In de eerste envelop zaten twee briefjes van 25. Hoe kon dat nou. In de tweede envelop zaten ook twee briefjes van 25. Ik heb het over guldens. Ergens in de vorige eeuw had ik deze twee enveloppen over het hoofd gezien.
Zul je net zien. Twee droge zomers, een heet voorjaar. Je denkt: Corona, geen risico’s, dus boek je een vakantie in eigen land. Ja hoor, komt de regen met bakken uit de lucht vallen. Daarom deel ik graag een filmpakket met je dat ik voor mijn collega’s had gemaakt.
We zitten aan het begin van een reorganisatie. Een beetje bezinning is dan wel fijn. Nadenken over wat je anders wil gaan doen in je werk of wat je wil leren maar steeds niet aan toe kwam. Precies wat je in je vakantie ook vaak doet.
Voor je het weet, schijnt de zon weer. Zo gaat dat met Hollandse zomers.
Film 1: Ruimte om te raken, Jitske Kramer. Duur: 12 minuten
Verhaal over de bijzondere film waarin we sinds maart dit jaar met elkaar leven. Is het een crisisvakantie en wordt straks alles weer normaal of zitten we in een film over transformatie, de start van totaal iets anders?
Vragen:
In welke film leef jij op dit moment?
Welke nieuwe routine zou je graag willen behouden?
Voor wie verder wil kijken (of lezen):
Duurt 58 minuten maar ik heb ademloos gekeken!
Link naar een longread met daarin links naar nog meer inspirerende filmpjes:
Film 2: Werken vanuit de bedoeling, Wouter Hart. Duur: 9 minuten
Verhaal over ‘de bedoeling’ die verdwenen is achter hulpstructuren, zoals afspraken, systemen en procedures. Hierdoor voelt de klant zich minder verantwoordelijk voor de resultaten, maar dat geldt ook voor jou als medewerker. Werken vanuit de bedoeling is al weer van 2015 maar nog steeds actueel.
Vragen:
Zie jij hulpstructuren in je organisatie waar de klant of jij last van hebben?
Heb jij weleens een hulpstructuur omzeild en wat gebeurde er toen?
Voor wie meer tijd heeft (44 minuten): Wouter Hart op het Divosa congres juni 2019 waarin hij meer handvatten geeft om het werken vanuit de bedoeling in de praktijk ook echt te doen.
Film 3: Durf je dromen na te leven. Duur 7.30
Animatie in het Engels, maakt op een grappige wijze aanschouwelijk hoe je je dromen kunt waarmaken door stapje voor stapje te durven.
Vragen:
Op welke momenten ben jij een experiment aangegaan dat positief uitpakte?
Lukt het om dat nog steeds in te zetten?
Toch liever iets in het Nederlands: Daan Roovers (Denker des Vaderlands) over: Worden wie je bent
Dat is mijn collega die ik uitleg hoe ik het vraaggesprek dat we morgen hebben, voor me zie. Uit het draaiboek dat ik hiervoor gemaakt had, had hij dat zo helemaal niet begrepen.
De langste dag van het jaar ligt al weer een week achter ons. De dagen rijgen zich zo aaneen dat ik geen idee meer heb welke maand het is. Als je me vraagt wat ik vorige week zondag deed, moet ik diep nadenken. Ik zit in een soort wachtstand, wachten tot het leven weer begint. Zo voelt het na drie maanden thuis werken, nergens naar toe gaan, het contact met collega’s, familie en vrienden beperkt tot beeldbellen. Het zorgt voor een onbestemd gevoel zonder een serieuze oorzaak.
Ik kreeg een leuke opdracht toegestuurd van mijn oude school: De Kleine Tiki, toegestuurd. Echt een opdracht voor deze tijd. Hij gaat over verbinding. Studenten en oud-studenten zijn er inmiddels enthousiast mee aan de slag gegaan en dat leverde honderden kunstwerkjes op die ze gaan gebruiken voor een tentoonstelling. Ik heb de opdracht gisteren zelf ook gemaakt, wel twee keer.
We zijn niet van die partytijgers, E en ik. Twee uur op een feestje is lang zat. Toch leek ons 25 jaar samenzijn een mooi moment om te vieren met familie en vrienden. Gewoon om iedereen weer eens te zien en samen te genieten van lekker eten en drinken. Helaas, het feestje gaat niet door.
Blijf nou even zitten zodat ik je goed kan bekijken.
Zodra ik mijn hoofd tussen de taken steek, vliegt hij op. Achter me hoor ik nog meer gezoem. Vanuit mijn rechterooghoek zie ik wat zwarts voorbijkomen. Dat zal vast een zweefvlieg zijn. Ik ben op safari in mijn eigen tuin, want ik heb besloten dit jaar aan de nationale bijentelling mee te doen. Op de website heb ik de plaatjes van de verschillende soorten zitten bestuderen en geprobeerd de kenmerken in mijn hoofd te prenten.
