Ik plof vanzelf terug op mijn stoel. Zo die kwam hard aan. Ik voel me net Tom die dankzij een list van Jerry een zwaar voorwerp op zijn hoofd kreeg. In de tekenfilm zie je dan allemaal sterretjes, kerstballen en vogeltjes om zijn hoofd draaien. Die zag ik ook. Ik kijk naar de lamp boven mijn hoofd. Die zwaait vervaarlijk heen en weer.
Lees verder “Tegen de lamp lopen”
Januari was bij ons op het werk de gezondheidsmaand. Ik geef het direct toe, niet bijster origineel. Met het begin van het nieuwe jaar barst iedereen van de goede voornemens en initiatieven. Maar het werd een verrassend leuke maand op kantoor met allerlei mooie activiteiten en ook nog wat blijvertjes.
Lees verder “Goed bezig in Zoetermeer”
Ineens dacht ik weer aan haar. Ergens in 1994 zocht ik in het beeldarchief van de gemeente Dordrecht naar foto’s voor bij een beleidsnota. Daar vond ik de foto van dit meisje. De aarzelende ernstige blik in haar ogen brak bijna mijn hart. Ze kwam paginagroot in de nota terecht.
Ik denk dat ze een jaar of zeven is. Ze heeft zich feestelijk aangekleed voor de foto, een grote strik van tule in haar donkere haar. De klas was bezig met de rekenles. Ik zou niet kunnen zeggen waar ze precies vandaan komt. Ze zal ondertussen begin dertig zijn. Zou ze nog steeds in Dordrecht wonen? Misschien werkt ze nu zelf in het onderwijs of is ze teruggegaan naar het land waar in ieder geval haar ouders vandaan kwamen en daar een eethuisje begonnen? Wat ik alleen hoop is dat ze op die school in Dordrecht voldoende mee gekregen heeft om een eigen leven op te bouwen. Dat was namelijk wat ik opschreef in die nota. We wilden de weerbaarheid van de inwoners van Dordrecht versterken en dat begon bij de opvoeding van kinderen.
Waarom dacht ik ineens aan haar? Omdat ik in Zoetermeer bezig ben met de voorbereidingen rond de nieuwe wet inburgering. Begin volgend jaar zijn gemeenten weer verantwoordelijk voor de inburgering van mensen die in ons land komen wonen. Dat betekent de taal en gewoontes leren kennen en weerbaar genoeg zijn om een eigen leven op te kunnen bouwen. Niks nieuws dus of toch wel?
Het is deze maand twintig jaar geleden dat Paul Scheffer zijn essay ‘Het multiculturele drama’, publiceerde. De NRC staat er met een serie artikelen uitgebreid bij stil:
“Heeft zich in de afgelopen twintig jaar een drama voltrokken? Is er een onoverbrugbare tweedeling ontstaan?”
De eerste twee artikelen in de krant van zaterdag geven een genuanceerd beeld van de stand van het land. Er volgen de komende weken nog vier artikelen en je kunt ook nog luisteren naar een podcast.
De redacteuren Lamyae Aharouay en Mark Lievisse Adriaanse trokken het land in op zoek naar het multiculturele drama. Ze kwamen optimisme tegen maar ook onbegrip en onvrede bij autochtone Nederlanders. Nederlanders met een niet westerse achtergrond hebben meer contact met mensen met een andere achtergrond dan twintig jaar geleden. Toch is er ook een sterk gevoel nergens echt bij te horen.
In het tweede artikel kijkt Paul Scheffer terug op de twintig jaar die volgden op zijn essay en stelt dat destijds integratie de blinde vlek was en dat nu immigratie dat is. De samenhang tussen beide moeten we beter overdenken. Nadenken over de afstand tussen wat we willen en wat we kunnen. Er is veel vooruitgang te melden maar hij ziet ook achterstanden door discriminatie. Maar dat verklaart niet alle achterstand. Niemand zou moeten verwachten dat in een generatie alles in te halen valt. Het kost meer tijd.
De krant vraagt ons een enquete in te vullen om zo mee te doen aan de discussie. Ik heb dat gelijk gedaan. Doe jij ook mee?
Treurig word ik er van, van een huis dat te koop staat. Afgedankt door zijn huidige bewoners, in de steek gelaten voor een ander. Helemaal erg is het als het al leeg staat. Niemand meer die de voordeur opent en roept:
“joehoe ik ben thuis.”
Niemand meer die die de trap op en af loopt met de was. Niemand meer die het gras maait of de heg snoeit. Niemand meer die zich even lekker uitstrekt op de bank. Niemand meer die de gordijnen dicht doet.
En nu doe ik het zelf. Ons huis staat te koop.
“It was yours and it was mine
And tomorrow some strangers will be climbing up the stairs”
Nee, zo erg is het allemaal niet, ik neem mijn lief gewoon mee. We willen alleen maar kleiner gaan wonen. Een huis waar we minder werk aan hebben. Een huis waar we samen oud kunnen worden. Als ik alle wensen bij elkaar leg, komt het ongeveer neer op een hutje op de hei met een warm bed, een warme douche en alle denkbare voorzieningen op loopafstand. Natuurlijk zullen we dat vinden, op de vijfde etage in een stad of aan een gewone straat hier in het dorp.
“Home, let me come home
Home is wherever I’m with you”
Wind blaast door mijn haar Wandelen in de Groenzoom Wolken volgen mij
3 januari 2020
Van een onzer verslaggevers
De werkelijkheid is vaak nog veel vreemder dan fictie. Je hoeft maar een willekeurige krant open te slaan en je vindt een mooi verhaal. Neem bijvoorbeeld het bericht van vorige week zaterdag uit deze krant:
Vrouw breekt drie keer zelfde teen
Op kerstavond belandde een onfortuinlijke vrouw voor de derde keer op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis in Almelo. Dit keer samen met haar verloofde die een hersenschudding opliep bij een poging haar te behoeden voor een val. Als dit geen vette pech is op wat een mooie romantische kerstavond had moeten worden. Alle reden dus om met een bloemetje langs te gaan en haar verhaal op te tekenen.
Ik tref Samantha Slettenhaar thuis aan de keukentafel samen met haar zus Kim. Uiterlijk lijken ze totaal niet op elkaar, de een is donkerharig met bruine ogen, de ander is mollig en blond. Maar het zijn allebei goedlachse dames die geen blad voor de mond nemen. Samantha bedankt me voor de bloemen en voor de goede wensen voor het nieuwe jaar. Terwijl haar zus Kim de bloemen in het water zet, begint ze te vertellen. De geschiedenis van de teen begon het afgelopen voorjaar. Tijdens een avondje stappen, het plan was om naar cafe De Ommezwaai aan de Kerkstraat te gaan, struikelt Samantha over een losliggende stoeptegel. Omdat het ging om haar grote teen moest ze enkele weken in het gips.
Heb je nog overwogen om de gemeente aansprakelijk te stellen voor het ongeval?
Kim: ‘Wel nee joh, die stoeptegel stak nog geen millimeter omhoog. Daar kwam het niet door. Mijn zus heeft het gewoon aan zichzelf te danken. Ze moest zo nodig haar nieuwe pumps van Jimmy Choo aan om indruk te maken op Sjoerd.’
Samantha: ‘Ik kon er best op lopen. Als jij niet onverwacht aan mijn arm had getrokken was er niets aan de hand geweest. Je was gewoon jaloers’.
Kim: ‘Ik geef helemaal niks om van die dure schoenen.’
Samantha: ‘Je weet best wel wat ik bedoel.’ Ze slaat haar armen over elkaar en richt haar blik op het lege aanrecht.
Kim: ‘Ik zag dat je ging struikelen en probeerde je alleen maar overeind te houden, zusje.’
Er valt een stilte, beide dames lijken nu een stuk minder goedlachs. In de hoop de lucht wat te klaren, stel ik een nieuwe vraag.
De tweede keer dat je je teen brak, was dat ook omdat je struikelde?
Samantha: ‘Dat was van de zomer tijdens zo’n hele warme dag. We waren Sjoerd gaan helpen om de binnenplaats van De Ommezwaai op te ruimen. Dan konden we daar ’s avonds lekker barbecuen. Ik had mijn mooie slippertjes van Dolce & Gabbana aan de kant gegooid. Zonde om die vuil te laten worden, maar het was niet slim om daar op blote voeten rond te lopen. Mijn zus stootte de vuurkorf om en die kwam op mijn voet terecht.’
Kim: ‘Waarom vertel je niet wat er echt gebeurd is? Ik liet die vuurkorf per ongeluk op je slippertjes vallen. Je dacht dat ik dat expres deed omdat ik jaloers zou zijn. Je schold me helemaal verrot en trapte toen uit woede tegen het tuinmuurtje. Daardoor brak je je teen opnieuw en kreeg je nog een bloedvergiftiging op de koop toe.
Ze kijkt triomfantelijk naar haar zus, die op haar beurt rood is aangelopen.
Samantha: ‘Ik zei dat alleen maar om je te sparen zus, tegenover de journalist.’
Om de dames naar een ander pad te te leiden, vraag ik Samantha snel of ze er erg veel last van had gehad.
Samantha: ‘Weet je, Kim was het eerste kind in ons gezin. Ze kreeg lange tijd de onverdeelde aandacht van onze ouders. Ze kan het nog steeds niet zetten dat ik dat kwam verstoren.’
Ik zeg dat ze zich daarin kan vergissen. Ik heb bij mijn oudere zus nooit iets van jaloezie heb bemerkt.
Samantha: ‘Dat komt omdat jij een jongen bent, dat is anders. Neem dat maar van mij aan.’ Dat lijkt me inderdaad de verstandigste route uit dit mijnenveld en ik stap gelijk maar over naar de derde teenbreuk.
Wat bracht je op kerstavond opnieuw op de spoedeisende hulp? Mijn blik gaat naar haar dik ingepakte voet.
Samantha: ‘Ik had Sjoerd uitgenodigd voor een etentje. We waren allebei alleen op kerstavond, dus ik dacht waarom niet? We zaten net gezellig saampjes op de bank, de stoofschotel stond in de oven, belt mijn zus.
Kim: ‘Ik begreep er helemaal niets van, mijn zus die niet mee wilde naar De Ommezwaai. Ze had me helemaal niet verteld dat ze Sjoerd had uitgenodigd. Ze zei dat ze nog werk te doen had.’
Samantha: ‘Ze vertelt er niet bij dat ze al elke keer dat ik met mijn poot omhoog zat hetzelfde deed. Om een lang verhaal kort te maken: Haar telefoontje bracht me zo van mijn a propos dat ik die stoofschotel helemaal vergat.’
Kim: ‘Volgens mij had je gewoon last van schuldgevoel.’
Samantha: ‘Wat jij wil, in ieder geval, ineens ging het rookalarm af. Ik wilde naar de keuken rennen maar struikelde ergens over. Verder herinner ik mij alleen maar een hoop lawaai. Als ik weer bijkom lig ik in het ziekenhuis en kijk in de ogen van mijn zus.’
Wat is er met Sjoerd gebeurd en hoe is het nu met hem?
Kim: ‘Samantha struikelde over het kleed dat ze al jaren geleden weg had moeten doen. Sjoerd probeerde haar op te vangen en samen kwamen ze met hun volle gewicht terecht op de glazen salontafel. Of liever ze gingen er dwars doorheen. Sjoerd raakte gewond aan zijn hoofd en Samantha brak weer eens haar teen. Het lukte Sjoerd nog net om 112 te bellen voordat hij ook out ging.’
Samantha: ‘Mijn schapenwollen kleed zat helemaal onder het bloed, het was een enorme ravage.’
Maar hoe gaat het nu met je verloofde?
Samantha: ‘Het is mijn verloofde helemaal niet. Dat hebben jullie er maar van gemaakt. Alleen omdat we niet veel aan hadden.’
Kim: ‘Je hebt niet veel aan een man die bij het minste geringste onderuit gaat.’
De zussen zijn plots weer eensgezind. Ze nemen me ineens keurend op van top naar teen.
Kim: ‘Heb jij voor vanavond al plannen?’ Ze legt haar hand op mijn knie.
Ik drink snel mijn koffie op en mompel iets over overwerk. Ik bedank ze hartelijk voor het interview.
‘Marley was dead, to begin with. There is no doubt whatever about that. ……as dead as a door-nail.’
Dat is nog eens een binnenkomer. Het is het begin van een van de beroemdste kerstverhalen, talloze malen verfilmd. A Christmas Carol van Charles Dickens. Het bevat alle elementen van een goed kerstverhaal. Een gierigaard komt op het allerlaatste moment tot inkeer. Dankzij het bezoek van drie geesten, beseft Scrooge dat het leven kort is en je er maar beter van kunt genieten samen met wie je lief zijn.
Waarschijnlijk is het andersom en is A Christmas Carol, de standaard voor een goed kerstverhaal geworden.
Het eerste kerstverhaal ooit, dat van Jozef en de hoogzwangere Maria die in een koude decembernacht overal de deur werden gewezen is natuurlijk ook een ijzersterk verhaal. Mensen met koude harten die het wonder van het leven niet willen zien. Een pas geboren kindje met alle beloften in zich en een ster die weg wijst.
Een kerstverhaal loopt niet altijd goed af. Als kind lag ik wakker van: Het meisje met de zwavelstokjes, een sprookje van Hans Christiaan Andersen. Het arme kind vriest dood. De enige troost is dat haar laatste gedachte haar bracht bij een gelukkige herinnering. Een warm hart was niet genoeg tegen de winterkou.
Kerstmis, eindeloos veel tijd om je hart te vullen met verhalen en je pen leeg te schrijven. Ik ben dat in ieder geval wel van plan. Inspiratie nodig? Die vind je in dit artikel uit de Trouw van 8 december 2005. En zijn je vrienden of familie tot tranen toe geroerd of konden ze de spanning niet verdragen, stuur je verhaal dan voor 31 december in als Verhaal van de maand.
‘…..and it was always said of him that he knew how to keep Christmas well’
‘Eigenlijk is het geen goede naam.’
‘Hoezo niet?’
‘Nou, als ik je goed begrijp, versnel je geen talenten, maar sta je er juist bij stil.’
‘Als je het zo stelt, is het inderdaad geen goede naam. Maar door eerst stil te staan bij waar je goed in bent en waar je blij van wordt, ga je daarna wel harder.’
Ik vertelde een oude schoolvriendin over mijn werk als talentversneller bij de gemeente Zoetermeer. Iedereen die bij ons werkt, mag de test van Gallup, CliftonStenghts, doen. Na de test weet je wat jouw top tien aan sterke punten is. In een gesprek met een talentversnellers, krijg je zicht op wat je met jouw talenten te brengen hebt en wat je nodig hebt om ze te laten schitteren. Als je behoefte hebt aan meer verdieping op wat dit betekent voor je loopbaan, kunnen we je ook doorverwijzen naar een van de coaches die binnen onze gemeente werken.
Al veel langer gebruiken adviseurs voor organisatieontwikkeling en loopbaancoaches de talententest van CliftonStrenghts bij hun aanpak. Er zijn ook al enkele organisaties die CliftonStrenghts inzetten in hun strategisch personeelsbeleid. Er zijn al andere gemeenten, Zwolle en Amersfoort, die net als Zoetermeer talentontwikkeling centraal stellen. De uitkomsten helpen je bij persoonlijke ontwikkeling maar helpen ook bij het beter samenwerken in teams. Je begrijpt elkaar gewoon beter.
De test is door miljoenen mensen over de wereld ingevuld en dat geeft een betrouwbare uitkomst. Hij wordt nog steeds verbeterd. Elk rapport is uniek. Je krijgt een overzicht te zien van jouw 34 talenten. De eerste vijf zijn uitvoerig beschreven maar hierin zit de rangorde van al je talenten verweven. Ik heb bijvoorbeeld verantwoordelijkheidsbesef op plaats 4 staan. Stel dat jij ook het talent verantwoordelijkheidsbesef in je top 5 hebt, dan is hij toch anders beschreven zelfs als je hem ook op plaats 4 hebt staan.
In de loop van 2018 zijn de talenversnellers zich ook gaan richten op het begeleiden van teams. Hiervoor hebben we een leuk interactief programma voor ontwikkeld. Zelf heb ik al vier sessies van een team mee mogen begeleiden. Elke keer ben ik verrast wat dat aan mooie gesprekken en inzichten oplevert.
Nieuw is het gebruik van een set foto’s bij de individuele talentgesprekken en bij de teamsessies. We geloven dat je met beelden een laag dieper kunt komen in het gesprek. Het gaat dan om vragen als: Verbeeldt de foto hieronder op de een of andere manier datgene waar jij energie van krijgt?
Of: Wat roept de foto bovenaan dit blog op in relatie tot jouw talenten?
Je hoeft trouwen niet in Zoetermeer te werken om de test Cliftonstrenghts te doen. Hij kost op dit moment 50 dollar. Je krijgt een uitgebreid rapport waarmee je ook zonder coach aan de slag kunt. Je kunt natuurlijk ook in Zoetermeer komen werken.
‘Dus: door de uitkomsten van de test te bespreken met een collega die als talentencoach is getraind, ben je sneller en eerder in staat vanuit je talenten te gaan werken?’
‘Ja, precies, dus eigenlijk is talentversneller een perfecte benaming.’
