We zijn niet van die partytijgers, E en ik. Twee uur op een feestje is lang zat. Toch leek ons 25 jaar samenzijn een mooi moment om te vieren met familie en vrienden. Gewoon om iedereen weer eens te zien en samen te genieten van lekker eten en drinken. Helaas, het feestje gaat niet door.
Lees verder “Werd het toch nog feest”Over de bloemen en de bijen
Blijf nou even zitten zodat ik je goed kan bekijken.
Zodra ik mijn hoofd tussen de taken steek, vliegt hij op. Achter me hoor ik nog meer gezoem. Vanuit mijn rechterooghoek zie ik wat zwarts voorbijkomen. Dat zal vast een zweefvlieg zijn. Ik ben op safari in mijn eigen tuin, want ik heb besloten dit jaar aan de nationale bijentelling mee te doen. Op de website heb ik de plaatjes van de verschillende soorten zitten bestuderen en geprobeerd de kenmerken in mijn hoofd te prenten.
Lees verder “Over de bloemen en de bijen”Gluren naar de buren
Ik hoor opgewonden stemmen in de straat. Is er ruzie of praten ze gewoon hard? Ik kijk vanuit het zolderraam onze straat in. Ik zie niemand. Wel staat verderop een bestelwagen half op de stoep geparkeerd. De alarmlichten zijn aan. Ik doe het licht uit zodat ik beter kan zien wat er gebeurt. Het is weer helemaal stil Op de achterruit van de auto is een logo geplakt. Ik knijp mijn ogen toe maar kan ik net niet lezen wat er op staat. Ik heb al weken mijn lenzen niet in gedaan. Ik ga toch nergens heen. Wacht eens even, ik heb ergens nog een verrekijker liggen. Waar had ik die ook al weer? In het rode kastje beneden. Onder de handschoenen en de sjaals vinden mijn handen het bekende tasje waarin ik de verrekijker bewaar. Ik ren snel weer naar boven.
Lees verder “Gluren naar de buren”Gesteld, je hebt een schaap verdriet gedaan
Tegen de lamp lopen
Ik plof vanzelf terug op mijn stoel. Zo die kwam hard aan. Ik voel me net Tom die dankzij een list van Jerry een zwaar voorwerp op zijn hoofd kreeg. In de tekenfilm zie je dan allemaal sterretjes, kerstballen en vogeltjes om zijn hoofd draaien. Die zag ik ook. Ik kijk naar de lamp boven mijn hoofd. Die zwaait vervaarlijk heen en weer.
Lees verder “Tegen de lamp lopen”
Je geborgen voelen
Goed bezig in Zoetermeer
Januari was bij ons op het werk de gezondheidsmaand. Ik geef het direct toe, niet bijster origineel. Met het begin van het nieuwe jaar barst iedereen van de goede voornemens en initiatieven. Maar het werd een verrassend leuke maand op kantoor met allerlei mooie activiteiten en ook nog wat blijvertjes.
Lees verder “Goed bezig in Zoetermeer”
Wanneer is die samenleving nou eens af?
Ineens dacht ik weer aan haar. Ergens in 1994 zocht ik in het beeldarchief van de gemeente Dordrecht naar foto’s voor bij een beleidsnota. Daar vond ik de foto van dit meisje. De aarzelende ernstige blik in haar ogen brak bijna mijn hart. Ze kwam paginagroot in de nota terecht.
Stevig in je schoenen
Ik denk dat ze een jaar of zeven is. Ze heeft zich feestelijk aangekleed voor de foto, een grote strik van tule in haar donkere haar. De klas was bezig met de rekenles. Ik zou niet kunnen zeggen waar ze precies vandaan komt. Ze zal ondertussen begin dertig zijn. Zou ze nog steeds in Dordrecht wonen? Misschien werkt ze nu zelf in het onderwijs of is ze teruggegaan naar het land waar in ieder geval haar ouders vandaan kwamen en daar een eethuisje begonnen? Wat ik alleen hoop is dat ze op die school in Dordrecht voldoende mee gekregen heeft om een eigen leven op te bouwen. Dat was namelijk wat ik opschreef in die nota. We wilden de weerbaarheid van de inwoners van Dordrecht versterken en dat begon bij de opvoeding van kinderen.
Waarom dacht ik ineens aan haar? Omdat ik in Zoetermeer bezig ben met de voorbereidingen rond de nieuwe wet inburgering. Begin volgend jaar zijn gemeenten weer verantwoordelijk voor de inburgering van mensen die in ons land komen wonen. Dat betekent de taal en gewoontes leren kennen en weerbaar genoeg zijn om een eigen leven op te kunnen bouwen. Niks nieuws dus of toch wel?
Leven we eigenlijk wel samen?
Het is deze maand twintig jaar geleden dat Paul Scheffer zijn essay ‘Het multiculturele drama’, publiceerde. De NRC staat er met een serie artikelen uitgebreid bij stil:
“Heeft zich in de afgelopen twintig jaar een drama voltrokken? Is er een onoverbrugbare tweedeling ontstaan?”
De eerste twee artikelen in de krant van zaterdag geven een genuanceerd beeld van de stand van het land. Er volgen de komende weken nog vier artikelen en je kunt ook nog luisteren naar een podcast.
De redacteuren Lamyae Aharouay en Mark Lievisse Adriaanse trokken het land in op zoek naar het multiculturele drama. Ze kwamen optimisme tegen maar ook onbegrip en onvrede bij autochtone Nederlanders. Nederlanders met een niet westerse achtergrond hebben meer contact met mensen met een andere achtergrond dan twintig jaar geleden. Toch is er ook een sterk gevoel nergens echt bij te horen.
“Hier een Marokkaan, daar een Nederlander.”
In het tweede artikel kijkt Paul Scheffer terug op de twintig jaar die volgden op zijn essay en stelt dat destijds integratie de blinde vlek was en dat nu immigratie dat is. De samenhang tussen beide moeten we beter overdenken. Nadenken over de afstand tussen wat we willen en wat we kunnen. Er is veel vooruitgang te melden maar hij ziet ook achterstanden door discriminatie. Maar dat verklaart niet alle achterstand. Niemand zou moeten verwachten dat in een generatie alles in te halen valt. Het kost meer tijd.
De buitenstaanders van gisteren zijn de gevestigden van morgen
De krant vraagt ons een enquete in te vullen om zo mee te doen aan de discussie. Ik heb dat gelijk gedaan. Doe jij ook mee?
Huis te koop
Treurig word ik er van, van een huis dat te koop staat. Afgedankt door zijn huidige bewoners, in de steek gelaten voor een ander. Helemaal erg is het als het al leeg staat. Niemand meer die de voordeur opent en roept:
“joehoe ik ben thuis.”
Niemand meer die die de trap op en af loopt met de was. Niemand meer die het gras maait of de heg snoeit. Niemand meer die zich even lekker uitstrekt op de bank. Niemand meer die de gordijnen dicht doet.
En nu doe ik het zelf. Ons huis staat te koop.
“It was yours and it was mine
And tomorrow some strangers will be climbing up the stairs”
Nee, zo erg is het allemaal niet, ik neem mijn lief gewoon mee. We willen alleen maar kleiner gaan wonen. Een huis waar we minder werk aan hebben. Een huis waar we samen oud kunnen worden. Als ik alle wensen bij elkaar leg, komt het ongeveer neer op een hutje op de hei met een warm bed, een warme douche en alle denkbare voorzieningen op loopafstand. Natuurlijk zullen we dat vinden, op de vijfde etage in een stad of aan een gewone straat hier in het dorp.
“Home, let me come home
Home is wherever I’m with you”
