Tag: Jeugdboek

‘Mara, kom je eten?’

‘Ik kom zo mam, even mijn verhaal afmaken.’

Victor was bang dat hij gearresteerd zou worden. Gelukkig kon tante hem geruststellen. Ze heeft de politie gebeld en gevraagd gelijk langs te komen voor onze verklaringen. Victor heeft alles verteld wat hij wist over Remco en laten zien hoe je een computer van een ander kan overnemen. De agenten waren zwaar onder de indruk. Jongelui als Victor, zeiden ze, waren in de toekomst hard nodig bij de politie. Ze hadden ook nog vragen voor mij en tante. Of we nog iets verdacht hadden opgemerkt. We vertelden van de achtervolging. Dat was dus de politie die de winkel van Bert en wie er allemaal kwamen al een tijdje in het oog hield. Ze hadden tante ook verdacht en haar op het politiebureau uitgenodigd. Ze had toen alles uit kunnen leggen, maar de zaak was die avond in de versnelling geraakt. Het werd te gevaarlijk bij haar huis. Helaas wisten ze niet waar ik was. De hele avond hebben ze voor het huis gepost.

Nadat ze alles in hun boekje opgeschreven hadden, brachten de agenten Victor naar huis. Ze wilden ook nog met zijn moeder en broertje praten. Tante en ik zijn die avond vroeg naar bed gegaan. We waren erg moe. Alleen, slapen kon ik niet. De hele nacht speelde alles opnieuw door mijn hoofd. Vooral het moment dat we met Gert in de kelder zaten en de criminelen begonnen te schieten.Wat als ze Gert hadden geraakt? Wat zou er dan gebeurd zijn, misschien waren Victor en ik er wel niet meer geweest? Ik probeerde er maar aan te denken dat ik morgen papa en mama weer zou zien.

Dat is al weer een paar weken geleden. Ondertussen zitten Remco en zijn maatjes in de gevangenis te wachten op hun proces. Tante is nog steeds de advocaat van Bert. Hij zegt dat hij er spijt van heeft dat hij ons in gevaar heeft gebracht. Tante gelooft hem maar half. ’Hij zou het morgen weer doen Mara, alles voor geld.’ Maar zelfs de meest leugenachtige crimineel heeft recht op een verdediging, vindt ze. En haar hypotheek moet ergens van betaald worden. Ze vertelde dat Bert er maar niet over uit kan, dat er in de villa zoveel flessen dure wijn lagen en hij er niets van wist. Ze zijn meer waard dan die hele drugshandel van hem. De overgrootvader van Estelle en David had de wijn kelder ooit laten bouwen. Niemand wist dat die wijn zoveel waard was geworden. De buren van tante hopen nu de schulden af te kunnen lossen.

En ik? Ik ben blij weer in ons eigen huis te zijn. Lekker op mijn eigen kamer terwijl mijn vader en moeder samen aan het koken zijn. Voorlopig geen avonturen meer voor ons.

Dit was het laatste hoofdstuk. Ik ga het de komende tijd losse eindjes bijwerken, herschrijven en nog eens herschrijven en dan wie weet. Om het verhaal helemaal rond te maken heb ik alvast een proloog geschreven:

Proloog

Ik ben een denkertje. Dat zei de mevrouw van slachtofferhulp. Bij denkertjes blijft alles wat ze meemaken in het hoofd rondtollen Het was daarom goed dat ik alles zou opschrijven, zodat ik weer beter kon slapen. Er is zoveel gebeurd dat ik het niet allemaal meer precies weet. Gelukkig heb ik af en toe wat opgeschreven in mijn dagboek en heb ik de berichtjes op WhatsApp. Het is fijn om weer gewoon thuis te zijn. Ik hoor mijn vader en moeder beneden rommelen in de keuken. Ik ruik het eten al net als op de dag dat mijn avontuur begon.

Waar waren we ook al weer gebleven? Klik hier.

Of wil je bij het begin beginnen? Klik dan hier.

Eindelijk fietsen we de straat uit.
Het duurde heel lang voordat de moeder van Victor naar bed ging. Toen het helemaal stil was geworden, gaf Victor een seintje. Ik kroop onder het bed vandaan. Mijn linkerbeen sliep. Ik kon er bijna niet meer op staan. Victor deed zijn horloge om en trok een hoody over zijn hoofd aan. Hij gebaarde dat ik er ook één aan moest trekken. Toen ik hem vragend aan keek, vormde hij met zijn mond het woord ‘koud’. Tuurlijk, het is al nacht en niet meer zo warm. Heel zachtjes liepen we de trap af. Victor deed voorzichtig de voordeur open. Snel gingen we naar buiten. Ik deed tantes fiets van het slot, stapte op en reed weg. Op straat sprong Victor achterop.

Na een klein stukje fietsen, zie ik in de verte het huis van tante al. Er brandt geen licht. Een donkere auto staat voor de deur. Ik knijp hard in de remmen. Victor springt net op de tijd van de fiets anders waren we omgevallen. Hij wil protesteren, maar ik doe mijn vinger voor mijn mond.
‘Ssst, daar staat de auto die achter ons aan zat.’
Victor knijpt zijn ogen tot spleetjes. ’Er zit iemand in,’ fluistert hij.
‘Wat doen we nu? Ik durf er niet langs.’
‘Nee, beter van niet. Kunnen we achterom? Misschien is je tante toch thuis en dan kunnen we de politie bellen.’
‘Nee achterom gaat niet, maar ik heb een idee. We kunnen via de tuin van de buren proberen. Die zijn op vakantie.’
We fietsen een zijstraat in. Ze komen we achter het huis van de buren. Hier stappen we af. Victor kijkt naar de tuinmuur. ‘Daar komen we nooit overheen.’
‘Dat hoeft ook niet,’ zeg ik. ‘Verderop is een opening. Daar kunnen we net doorheen.’ Het is even zoeken tussen de struiken, maar dan vinden we de opening in de muur die Estelle en David mij hebben laten zien. We kruipen onder de takken door en staan dan in de tuin van de buren. In het donker ligt het huis er helemaal verlaten bij. Het water in het zwembad maakt af en toe een gorgelend geluid. Verder is het stil, erg stil. Ik voel me niet op mijn gemak.
‘Creepy,’ fluistert Victor. Voorzichtig lopen we langs het zwembad en het kleedhuisje. Ik wijs hem het gat in de heg naar de tuin van tante.

‘Weet je moeder dat je hier bent?’ klinkt een mannenstem. Van schrik blijf ik staan. Als ik om kijk, zie ik dat een man Victor bij zijn schouder heeft gepakt.
‘Laat me los Remco.’ Victor probeert zich los te schudden.
‘Geef eerst antwoord, wat doe je hier?’
‘Wat doe jij hier?’
Remco pakt Victor steviger vast.
‘Niet zo brutaal mannetje.’
Ik heb maar één ding in mijn hoofd, hoe kom ik zo snel mogelijk in het huis van tante? Ik probeer weg te duiken in de heg maar loop recht in de armen van een andere man.
‘Hé juffertje, waar gaan we naar toe?’
De man draait mijn arm op mijn rug. Dat doet gemeen pijn. Tranen springen in mijn ogen, nu komt het niet meer goed. De man duwt me voor zich uit verder de tuin van de buren in. Mijn benen zijn helmaal slap.
‘Wie zijn dit Rem?’
‘Mijn stiefzoon met zijn vriendinnetje.’
‘Shit, dat kunnen we nu niet gebruiken.’
‘We nemen ze mee naar binnen.’

Bij de tuindeuren staat nog een man. Ouder dan de andere twee. Hij heeft iets bekends, maar niet prettig. Hij kijkt langzaam van Victor naar mij, alsof we vieze vliegen zijn.
‘Ha, dus dat zijn de indringers. Goed dat je dat zag jongen. Ze hadden er misschien de politie bij gehaald.’
‘Wat doen we met ze?’
‘We sluiten ze op in de kelder. Morgen zijn we hier klaar. Als de politie ze dan vindt, zitten wij hoog en droog op een palmenstrand.

Waar waren we ook al weer gebleven? Klik hier.

Of wil je bij het begin beginnen? Klik dan hier.

Nadat Victor zijn broertje naar bed heeft gestuurd, kijken we op de computer of we een aanwijzing kunnen vinden waar tante is. Volgens haar agenda had ze vandaag een gewone dag met afspraken op kantoor. Behalve van vier tot vijf uur, daar staat:

Politiebureau 

‘Ze had dus gewoon op tijd thuis kunnen zijn. Er moet iets ergs gebeurd zijn.’ Hierna hou ik mijn mond. Ik durf niet verder te denken.
Victor staart naar het scherm. ‘Zo komen we niet verder, ‘ zegt hij na een tijdje. ‘We moeten echt gaan zoeken.’

‘Is het niet beter om naar de politie te gaan? Laatst zijn tante en ik achtervolgd.’

‘Dat vertel je nu pas.’
‘Sorry, ik denk er nu pas weer aan.’
‘Jeetje zeg, hoe kun je daar niet aan denken?’
Ik vertel Victor over de achtervolging nadat we boodschappen hadden gedaan. ‘Tante deed er heel koeltjes over alsof het niets bijzonders was.’
‘Allemachtig en nu ook nog dat hacken. Dit is serieuze shit. Als mijn moeder terug is, sluipen we het huis uit. Kijken of je tante misschien toch gewoon thuis is.
‘Ja, en als dat niet zo is, gaan we naar de politie.’
‘Stil, ik hoor wat.’
Ik hoor het ook, er stopt een auto voor het huis. Victor doet snel het licht uit. We houden onze adem in. Twee portieren gaan open en klappen dicht.
‘Dat is mijn moeder met die slijmbal,’ fluistert Victor. ‘Die mogen niet weten dat jij hier bent, want dan kunnen we niet weg.’

‘Tantes fiets staat in jullie tuin,’ fluister ik verschrikt terug.

‘Ssst, misschien hebben ze niets in de gaten.’

Buiten klinkt een vrouwenstem: ‘Ga je nog mee naar binnen, de jongens slapen al’

‘Nee liefje, vanavond niet, ik moet nog wat regelen.’
‘Zijn je vrienden weer belangrijker dan ik?’
‘Nee, je weet wel beter, maar die leuke etentjes met jou moeten ergens van betaald worden, toch?’

Even horen we niets, dan klinkt het zacht:

‘Misschien dat ik straks nog even kom.’
Er klinkt wat gerommel en het geluid van een sleutel die omgedraaid wordt in een slot.

Ik krijg een por van Victor: ‘Vlug, verstop je onder het bed.’

Ik wring me tussen de rommel onder het bed. De auto rijdt de straat uit. Dan is het stil en hoor ik alleen mijn hart kloppen.

Waar waren we ook al weer gebleven? Klik hier.

Of wil je bij het begin beginnen? Klik dan hier.

Dit is een fragment van mijn nieuwe verhaal. Onder het fragment staat een samenvatting. Wordt vervolgd.

Ik pak de fiets van tante Hetty uit het schuurtje, doe het hek achter mij dicht en fiets de straat uit. Victor woont ergens achter onze school, in een wijk met rijtjeshuizen. Het zijn kleine huizen, met weinig ramen. Het is alsof de huizen zeggen bemoei je met je eigen zaken. Ons huis is ook klein maar lacht je toe. Tegen ons huis wil je gewoon gaan praten. Ik zet de fiets in de voortuin. Dat doet iedereen hier.
‘Ben jij Mara?’ Het jongetje dat de deur open doet kijkt me nieuwsgierig aan.
‘Ja, en hoe heet jij?’ ‘Ludo, net als de engerd uit Goede Tijden, Slechte Tijden.’ Hij rent lachend de trap op. Ik zie verder niemand en loop achter hem aan naar boven.

‘Ik ben hier, Mara,’ klinkt het vanachter een deur rechts. Ik duw hem verder open. Victor zit achter een computer in een kamer vol apparatuur. Ludo zit naast hem heen en weer te wippen: ‘Ik ben aan het winnen.’
‘Ludo, ik moet Mara wat laten zien. Ga jij maar even tv kijken beneden. Straks spelen we verder, oké?’
‘Waarom mag ik niet meekijken?’
‘Dit is privé, ja.’
‘Gaan jullie zoenen?’
’Doe niet zo stom, ga nu maar gewoon naar beneden.’
Ik ga naast Victor zitten. Hij rolt met zijn ogen.
‘Naar beneden, zei ik toch,’ roept hij in de richting van de trap.’ Bonzende stappen verdwijnen naar beneden.

Ik kijk de donkere kamer rond. De gordijnen zijn dicht. Onder het raam staat een bed bezaaid met kleding. Daar bovenop liggen twee platte dozen met de deksel open. Er liggen resten pizza in. Ik voel ineens dat ik honger heb. Victor volgt mijn blik.
’Neem maar, als je trek hebt.’
Ik zoek een stuk uit met salami. Dat vind ik het lekkerst.
’Waar komt Victor vandaan?’ vraag ik als ik een eerste hap heb genomen.
Hij kijkt me niet begrijpend aan.
‘Je naam?’ en ik neem nog een hap.
‘Mijn moeder kijkt teveel tv. Ken je Flikken Maastricht?’
Ik knik.
‘Daar zit zo’n sneu type in. Vroeger had ie een quiz. Lucky Letters, ken je dat?’
Ik schud mijn hoofd.
‘Maakt niet uit, ze valt gewoon op sneue types. Kom, ik zal je laten zien wat ik heb gevonden. Kijk, ze hebben in deze map zitten neuzen.’
‘Hoe kan je dat zien?’
‘Door het spoor dat ze hebben achtergelaten.’
‘Nee, dat bedoel ik niet. Hoe kan het dat je in de computer van tante kunt kijken?’
Victor laat zijn handen boven de computer hangen.
‘Ik ken het wachtwoord toch.’
‘Jij bent echt erg. Ik heb gezegd dat je op moest houden.’
‘Ja, ik weet het, sorry. Maar jij komt meteen als ik bel.’
‘Oké, jij wint, laat maar zien.’
Kijk, hier zie je wat ze hebben geopend. Het gaat over drugshandel. Je tante was de advocaat van ene Bert Verkerk.’
‘Dat is Bert van de delicatesse zaak. Zo, dat wist ik niet. Ik heb wel gehoord dat hij in de gevangenis heeft gezeten.’
‘Het zijn verslagen van gesprekken. Het gaat ook over twee andere mannen, een broer en een neef. En weet je hoe dat sneue type van mijn moeder heet?’
‘Remco?’
‘Ja precies, Remco. Remco Verkerk, hij is de neef van Bert Verkerk.’
‘Maar waarom is dat zo belangrijk en wat heeft tante daar nù mee te maken?’
‘Dat zou ik ook wel willen weten.’
Een tijdje weten we niets te zeggen. Victor houdt me een doos pizza voor. Ik schud mijn hoofd.
‘Tante was daar straks nog niet thuis. Ik maak me zorgen.’
Ik pak gelijk mijn telefoon om te bellen. Ze neemt nog steeds niet op.

Samenvatting: Het is zomer. Ik ga logeren bij tante Hetty. Mijn moeder moet namelijk naar Katmandoe. Daar ligt mijn vader in het ziekenhuis nadat hij gered is op de Lhotse een bergtop naast de Mount Everest. Mijn vader is alpinist. Ik kan niet mee want ik zit in de laatste schoolweken voor de zomervakantie.
Tante Hetty is advocaat en eigenlijk is ze de tante van mijn moeder. Ze is niet getrouwd, rookt en drinkt als een ketter. Mijn moeder blijft maar weg en de schoolvakantie begint.
Ik verveel me. Ik staar in het scherm van de computer en het lijkt me uit te nodigen. Een jongen verschijnt in beeld en nodigt me uit de virtuele wereld in te stappen. Ik wil dat helemaal niet totdat blijkt dat tante Hetty in gevaar is. Iemand uit de onderwereld heeft het op haar gemunt. Ik stap toch de virtuele wereld en samen met de jongen, die Victor heet, ontmasker ik de misdadigers.