Kom ik ooit nog op kantoor?

Organisaties die voorbereid waren op Het Nieuwe Werken doen het tijdens corona beter. Dat zegt Henny van Egmond van Yolk tijdens een webinar over: Werken en organiseren na corona.

En dat klopt. In Zoetermeer werkten we een jaar geleden binnen enkele weken vanuit huis of we nooit anders hadden gedaan. De systemen waren er op ingesteld en iedereen had al de beschikking over een laptop met internetverbinding. Bureaustoelen, beeldschermen en koptelefoons werden aan huis bezorgd.

Lees verder “Kom ik ooit nog op kantoor?”
Geplaatst in Huis, tuin en keuken

Want mijn ogen lachen niet

Je kunt niet peilen wat de ander denkt of voelt.

Dat is wat iedereen zegt nu we alleen maar met elkaar beeldbellen. Lichaamstaal blijkt belangrijk om elkaar goed te kunnen begrijpen. Je ziet alleen maar een hoofd of een heleboel hoofden tegelijk. Je kijkt elkaar niet echt in de ogen. Het is daarom hard werken dat beeldbellen. Na een uurtje ben ik doodop.

En,

Als je elkaar tegenkomt zie je alleen elkaars ogen. Het af kunnen doen van het mondkapje voelt als een bevrijding. Gelukkig, eindelijk echt contact. 

Lees verder “Want mijn ogen lachen niet”
Geplaatst in Huis, tuin en keuken

Ik ben nog niet dood

Van de week dook hij weer op. Het scheiden van de risicogroepen van de rest van de inwoners van ons land, zou enorm helpen bij het bezweren van de Coronacrisis. Alle zestig plussers ophokken zodat de economie gewoon door kon draaien. 

Lees verder “Ik ben nog niet dood”
Geplaatst in Werk

Een sprankje gevonden

Ze zijn er nog steeds, onze postbakjes op de tweede. En, er ligt zowaar post in voor mij en mijn collega’s. Voor het eerst sinds maart ben ik een paar uur op kantoor. De post is het tijdschrift Sprank van Divosa, de branchevereniging voor ambtenaren in het sociaal domein. Het is het nummer van begin maart. 

Lees verder “Een sprankje gevonden”

Nieuw, verbeterde receptuur

De langste dag van het jaar ligt al weer een week achter ons. De dagen rijgen zich zo aaneen dat ik geen idee meer heb welke maand het is. Als je me vraagt wat ik vorige week zondag deed, moet ik diep nadenken. Ik zit in een soort wachtstand, wachten tot het leven weer begint. Zo voelt het na drie maanden thuis werken, nergens naar toe gaan, het contact met collega’s, familie en vrienden beperkt tot beeldbellen. Het zorgt voor een onbestemd gevoel zonder een serieuze oorzaak.

Lees verder “Nieuw, verbeterde receptuur”

We zijn niet van die partytijgers, E en ik. Twee uur op een feestje is lang zat. Toch leek ons 25 jaar samenzijn een mooi moment om te vieren met familie en vrienden. Gewoon om iedereen weer eens te zien en samen te genieten van lekker eten en drinken. Helaas, het feestje gaat niet door.

Lees verder “Werd het toch nog feest”

Werd het toch nog feest

Gluren naar de buren

Ik hoor opgewonden stemmen in de straat. Is er ruzie of praten ze gewoon hard? Ik kijk vanuit het zolderraam onze straat in. Ik zie niemand. Wel staat verderop een bestelwagen half op de stoep geparkeerd. De alarmlichten zijn aan. Ik doe het licht uit zodat ik beter kan zien wat er gebeurt. Het is weer helemaal stil Op de achterruit van de auto is een logo geplakt. Ik knijp mijn ogen toe maar kan ik net niet lezen wat er op staat. Ik heb al weken mijn lenzen niet in gedaan. Ik ga toch nergens heen. Wacht eens even, ik heb ergens nog een verrekijker liggen. Waar had ik die ook al weer? In het rode kastje beneden. Onder de handschoenen en de sjaals vinden mijn handen het bekende tasje waarin ik de verrekijker bewaar. Ik ren snel weer naar boven.

Lees verder “Gluren naar de buren”
Geplaatst in Werk

Tegen de lamp lopen

Ik plof vanzelf terug op mijn stoel. Zo die kwam hard aan. Ik voel me net Tom die dankzij een list van Jerry een zwaar voorwerp op zijn hoofd kreeg. In de tekenfilm zie je dan allemaal sterretjes, kerstballen en vogeltjes om zijn hoofd draaien. Die zag ik ook. Ik kijk naar de lamp boven mijn hoofd. Die zwaait vervaarlijk heen en weer.

Lees verder “Tegen de lamp lopen”