Zul je net zien. Twee droge zomers, een heet voorjaar. Je denkt: Corona, geen risico’s, dus boek je een vakantie in eigen land. Ja hoor, komt de regen met bakken uit de lucht vallen. Daarom deel ik graag een filmpakket met je dat ik voor mijn collega’s had gemaakt.
Lees verder “Het Hollandse zomer filmpakket”
Siegfried Woldhek doet het ook deze zomer weer, een schriftelijke cursus tekenen en schilderen vanaf 21 juli op zaterdagen in de krant. Dit jaar gaat het over schilderen met waterverf. Ik verheug me al weken op buiten aan de slag te gaan met zijn opdrachten. Mijn aquarel kleurpotloden, een doos met tubes waterverf en speciaal papier liggen klaar voor gebruik.
De eerste les is een beetje een teleurstelling. Het is vooral kennismaken met de techniek en oefenen met water en kleur. De illustratie erbij ziet er prachtig uit. Daar zal ik niets over zeggen, die leidt alleen maar tot meer zin. Maar dat oefenen dat hoeft voor mij niet. Tijdens de tekenlessen op school maakte het eindeloos blokjes maken met arceringen al een einde aan mijn tekenzin. Later op een tekencursus begon dat weer van voren af aan, eindeloos oefenen met kleurvlakken. Waarom mag ik niet gewoon een tekening maken?
Het gefrustreerde kind in mij komt helemaal naar boven borrelen. Maar de verstandige ouder is er ook nog: Wacht nog even af, volgende week komt er vast een leuke opdracht.
We zijn nu al bij les 4 en nog steeds aan het oefenen. Ik geef het op en ga buiten tekenen. Onderweg geniet ik van het landschap en probeer dat op papier te zetten. De eerste tekening is aan de rand van het bos. Ik heb hem vervolgens ingekleurd met mijn aquarel kleurpotloden en een klein likje water.
De tweede tekening is een vijver waarin waterlelies net open gaan. Deze heb ik gelijk met waterverf gemaakt en de vormen met de potloden bijgewerkt.
Zonder te zwoegen of te zweten maar mijn zus wil het boven haar bank hangen.
Siegfried Woldhek is zo lief al zijn ervaring en kennis te willen delen en zo zijn passie voor het schilderen overbrengen op ons gewone stervelingen. Hij lijkt er niet bij stil te staan dat je leert door over je eigen fouten te struikelen. Ik in ieder geval wel. Het is alsof hij met een bal onder de arm een groep jongetjes eerst alle mogelijke tactieken wil bijbrengen, terwijl ze hun voeten nauwelijks in bedwang kunnen houden. Laat ze spelen, heel veel spelen en ze vinden het bijna helemaal vanzelf uit.
Of zoals Antoine de Saint-Exupéry het ooit opschreef:
‘Als je een schip wil bouwen, roep dan geen mensen bij elkaar om hout te verzamelen, het werk te verdelen en orders te geven. Leer ze, in plaats daarvan, te verlangen naar de enorme eindeloze zee.’
Al weken waan ik mij in Zuid Frankrijk. Op buienradar kijk ik niet meer, het is toch elke dag hetzelfde: strakblauwe lucht, een zonnetje en soms een wolkje. Mij hoor je niet klagen. Elke avond buiten eten, naar krekels luisteren en sterren kijken. Nou ja, dat laatste niet helemaal want ik woon in de randstad. Het zijn voornamelijk lichtjes van vliegtuigen.
Salades zijn favoriet. Vooral met couscous of bulgur zijn ze zo klaar. Zoete rode aardappel is ook erg lekker. Met verse groenten en kruiden kun je eindeloos variëren. Hieronder mijn eigen versie van een salade uit de Allerhande van een jaar of twee geleden.
Nodig150 g couscous
1 citroen
4 el olijfolie extra vierge
20 g verse platte peterselie
8 g verse munt
15 g verse koriander
80 g pijnboompitten
1 komkommer
150 gr gerookte kip
5 gedroogde abrikozen
Maken
1. Bereid de couscous volgens de aanwijzingen van de verpakking. Voeg eventueel een half blikje bouillon toe aan het water.
2. Boen de citroen schoon. Rasp de schil van de citroen en pers de vrucht uit. Meng het citroenrasp, sap en de olie door de couscous.
3. Knip het blad van de peterselie, munt en koriander zo fijn mogelijk en voeg toe.
4. Rooster de pijnboompitten in een koekenpan zonder olie of goudbruin. Laat afkoelen op een bord.
5. Snij de abrikozen in kleine stukjes.
6. Schil en snij de komkommer overlangs doormidden. Verwijder met een eetlepel de zaadjes en het vochtige middengedeelte. Maak dan dunnen plakjes van de komkommer.
7. Snij de kip in blokjes.
8. Roer alles door de couscous en laat de smaak even intrekken.
Driezinnenverhaaltjes, is een schrijfoefening uit het boekje van Zoete meren en bruisende woorden. In mijn hoofd speel ik er al de hele week mee. In drie zinnen beschrijf je heel compact een volledig basisverhaal met een kop, een midden en een staart. Simpel toch, de hele dag komen verhalen vanzelf langs. Een stel dat ons stuurs kijkend voorbij fietst. Ik fantaseer dan over wat er hand zou kunnen zijn tussen die twee. Voor de hand ligt dat ze het oneens zijn geworden over de route. Er zijn verwijten geweest als:
Jij moet altijd je zin hebben.
Maar het zou natuurlijk ook heel goed kunnen dat ze net bij een familielid vandaan komen dat slecht nieuws heeft gehad over zijn gezondheid of dat een kind is komen vertellen dat ze gaat scheiden. En dat dan opschrijven in drie zinnen en niet alles tegelijk. Of in het gangpad van een winkel als je een flard opvangt van een gesprek.
Ik zei tegen haar dat ze daar niet aan toe moet geven.
En ik zie een luie puber op de bank liggen of een onbetrouwbare vriend die haar laat zitten. Of zou het de onbedwingbare neiging van hun vriendin zijn om alle dagen magnums te eten? Ik kan er natuurlijk ook een ergere verslaving van maken.
Of als we tijdens onze wandeling een stukje meenemen van het Pieterpad. Een jonge vrouw loopt ons tegemoet en groet ons lachend.
Weten jullie waar het centrum van het dorp is?
Er ontspint zich een verhaal in mijn hoofd.
Ze heeft haar man verteld dat ze een etappe van het Pieterpad gaat lopen met een vriendin. Hij heeft zijn jeugdliefde teruggevonden via het internet en een afspraak met haar weten te maken. Op pagina vier van de krant staat dat een man en een vrouw getroffen zijn door een blikseminslag tijdens het noodweer gisteren.
We hadden elkaar al weer twee weken niet gezien. Het was dus tijd voor een reünie van klas 1 D van de Kleine Tiki. We kozen hiervoor een mooie zomeravond uit. Soms heb je die zomaar. Iedereen had een gerecht meegenomen. Ik koos voor een maaltijdsalade van couscous en kipfilet.
Wat heb je nodig?
150 gr. couscous 150 cc. bouillon 1 eetl. olijfolie 1 of 2 pommodorie (in blokjes gesneden, andere tomaten zijn ook goed) 1 halve komkommer (gesneden, ontzaad en in plakjes gesneden) 2 tot 3 lenteuitjes (in ringetjes gesneden) 1 theel. citroenrasp 2 eetl. gehakte peterselie 1 eetl. gehakte koriander 1 eetl. gehakte mint 1 kipfilet Handje gedroogde abrikozen
Voor de dressing: 3 eetl. olijfolie 1½ eetl. citroensap (balsamico is ook lekker) zout en peper
Hoe maak je het klaar?
Snij de kipfilet in fijne stukjes. Bak in een koekenpan de stukjes kipfilet in wat olijfolie zachtjes gaar. Snij ondertussen de gedroogde abrikozen in kleine stukjes en voeg ze op het laatst toe aan de kippenfilet. Laat het geheel afkoelen.
Breng in een pannetje de bouillon met 1 eetlepel olijfolie aan de kook, zet het vuur uit en voeg de cous-cous toe. Roer even goed, zet een deksel erop en laat 10 minuten staan tot het vocht goed door de couscous is opgenomen.
Snijd ondertussen de tomaten. Schil de komkommer en snij hem doormidden. Schep met een lepel de zaadlijsten er uit (hierdoor is de komkommer minder vochtig) snij de komkommer tot slot in plakjes. Snij de lenteuitjes en maak de dressing. Voeg tomaten, komkommer, lenteui, citroenrasp, verse kruiden en dressing toe aan de couscous in een slakom. Roer alles goed door elkaar en proef of er nog kruiden toegevoegd moeten worden. Meng de kipfilet en de abrikozen door de salade.
Heerlijk als maaltijdsalade of als bijgerecht bij een stoofschotel. Eventueel kun je dan de kipfilet weglaten.
Een hele woensdagmiddag ben ik er mee bezig geweest. Rond deze tijd van het jaar verwissel ik mijn zomerkleding voor mijn winterkleding. Alles gaat dan door mijn handen. Ik kijk wat er weg kan en wat nog wel een seizoen mee kan. Niets bijzonders, maar ik geniet enorm als alles weer netjes in de kast hangt. Op de planken liggen nu truien en vesten. Netjes op stapels en op kleur. Alle schoenen zijn gepoetst. De sandalen zijn naar zolder.
Soms doe ik de deur even open, zomaar. Geniet dan van deze zelfgeschapen orde en structuur. Strijk met de rug van mijn hand langs de stof van de blouses en doe dan de deur dicht.
Freud heeft deze afwijking gecategoriseerd onder de anale persoonlijkheid, met een beschrijving van eigenschappen die ik hier niet allemaal ga noemen. Perfectionistisch is nog de vriendelijkste.
Mijn omgeving zal niet zeggen dat ik een overdreven opgeruimd persoon ben. Het zit ook meer in mijn hoofd, de neiging tot ordening. Boodschappen doen is veel leuker als ik bij de kassa alles in het gelid op de band kan zetten. Ik koop ook het liefste van alles twee exemplaren. Dat zorgt voor evenwicht bij het sorteren.
Wereldberoemd word ik niet met mijn stoornis. Hoewel, de Zwitserse kunstenaar, Ursus Wehri, is hard op weg om het te worden. Zijn derde boek over opruimkunst is net uit. Uitgeverij De Harmonie heeft de Nederlandse versie uitgegeven. Het kost 14,90 euro. Van de door Ursus Wehri op orde gebrachte kunstwerken van Kadinski of Van Gogh wordt iedereen vrolijk. Kijk zelf maar eens hier. En komt er geen glimlach bij de bekende kunstwerken dan wel bij de op alfabet gesorteerde lettervermicelli in de soep.
Een zachte brom van een sportvliegtuigje hoog in de lucht. Voor mij is dat het teken dat het zomer is. Het betekent met blote voeten in het gras, buiten eten en aardbeien. Het geluid alleen al is voldoende om het in mijn hoofd zomer te laten zijn.Deze week hoorde ik op de radio een interview met een man die geluiden verzamelt. Zo had hij het geluid opgeslagen van een lier die gebruikt werd bij een mijn vlak bij Roermond. Deze klinkt weer heel anders dan de lier van de mijn bij Kerkrade. Dat liet hij ons op de radio allemaal horen. Voor oude mijnwerkers zou dat een feest der herkenning zijn. Een herinnering aan de tijd dat ze jong waren en met collega’s zwaar maar belangrijk werk verrichtten
De mijnwerker kan bij het geluid van de lier ook ineens het zwarte gruis onder zijn nagels voelen en daarmee misschien de benauwenis onder de grond. Zoals ik bij het horen van het geluid van het vliegtuigje, weer terug kan zijn bij het moment dat ik als kind, verdwaald was in de duinen. En dacht dat ik achterna gezeten werd.
Alzirr Coaching & Advies 