Geplaatst in Huis, tuin en keuken, Kunst en Cultuur

Waar ben je bang voor?

Nu de wereld weer een beetje open gaat, kunnen we eindelijk ons nieuwe huis laten zien. Uiteraard hoort daar ook een kennismaking met Zoetermeer bij. Als basis gebruik ik daarvoor een mix van de kunstroutes die de gemeente Zoetermeer door de stad heeft uitgezet. Uiteraard sla ik de dorpsstraat niet over en zorg ervoor dat we ook enkele terrasjes passeren. Zoetermeer heeft ook veel groen, dat komen we dus vanzelf tegen.

Vandaag gaan we rechtsom, ga je mee?

Vanaf de Markt steken we via het eiland de Grote Dobbe over. Sinds kort is er een Jeu de Boules baantje op het eiland en heet het: Het Charlie Aptroot plantsoen, naar onze voormalige burgemeester. We stuiten direct op een kunstwerk van Dicky Brand, dat heet: Waar ben je bang voor? Ik las in de beschrijving dat het een vluchtend dier met vier poten zou kunnen zijn. Daarna lukt het mij niet er nog iets anders in te zien en, echt, ik heb mijn best gedaan.

Zoetermeer had zijn eigen uitvinder. Als we over de brug het Dobbepark uitlopen, zie je aan de rechterkant van de Dorpsstraat de garage waar hij dat deed. Het pand is net opgeknapt om Terra Arts onderdak te bieden. Maar voordat we het park uitlopen, kijken we nog even naar het kunstwerk, geïnspireerd op zijn ijsslee met propellermotor van Moritz Ebinger. In koude winters kon je er mee over bevroren water naar Leiden of Delft sleeën.

Kijk goed waar je loopt in de Dorpsstraat! Want dan zie je de tegels die samen het Speel-Spoor vormen. Ze zijn van Trudy Bersma en Marijke Wijgerinck en zijn gebaseerd op de beeldelementen in de Dorpstraat, in gevelstenen, ramen, bruggen en gebouwen. Er liggen er in totaal twintig.

We lopen verder door de Dorpsstraat tot net voor nummer 12, het pand met de muurschildering. We maken even een uitstapje naar het Nicolaasplein. Het paviljoen dat je nu voor je ziet, is onderdeel geweest van het voormalige station Seghwaert. Tijdens de lockdown werd hieronder balletles gegeven aan meisjes in roze tutu. 

Via de Kapelaan lopen we terug naar de Dorpsstraat. Onder de ramen van de makelaar rechts vind je een paar Luisterputten. De deksels kun je bewegen en maken dan geluid. Misschien samen even muziek maken?

Even verder op steken we de Delftsewallen over en zien een bijzondere kachel of is het een boom? Het is een platte buiskachel, die gebruikt werd om eten op te koken en je te warmen. Zittend rond de kachel werden de laatste roddels en sterke verhalen gedeeld. Dit kunstwerk van William Speakman staat bij het muurtje rond de Oude Kerk, omdat dit ook een ontmoetingsplek is. Hier vertellen mensen elkaar al eeuwenlang het laatste nieuws en verhalen.

Even verderop zie je een kunstwerk van Hans van Bentem. andere kunstenaar maar het hoort ook bij het SpeelSpoor. Zes losse elementen vormen samen een enorme fantasievis. Kinderen kunnen zich er heerlijk op uitleven. De zachte ondergrond zorgt ervoor dat ze niet hard kunnen vallen. Na de Zoetelaar gaan we rechts het straatje in, aan het einde naar links en dan weer naar rechts. in de richting van het bruggetje. Steek het bruggetje over en je bent in het Wilhelminapark. Ga links langs de reling. Links zie je, tussen de bomen door, een bijzonder tuinhuis van Piet-Hein Eek. Loop het pad verder af en ga bij de eerste splitsing rechts, richting een vlakke brug. Boven het water, op de rechterzijkant van de brug, hangt een bronzen plaquette.

De bronzen plaquette hoort bij het Gedachtenpad. Je vindt terug op het pad achter overal gedichtenwolkjes, bronzen plaquettes in het asfalt.

De kunstenares Yvonne Grevers heeft met inwoners van Zoetermeer nagedacht over wat herdenken is en wat het voor iemand kan betekenen. Kijk maar welke jou het meeste raakt of inspireert. 

We gaan terug de brug over en lopen rechtdoor tot we op een voormalig schoolplein staan. Hier vind je drie HinkelBanen als onderdeel van het SpeelSpoor. Zullen we hier maar op het terras gaan zitten of heb je liever een ijsje? Of ben je bang dat je Zoetermeer leuk gaat vinden?

Geplaatst in Kunst en Cultuur, Reizen

Nog een paar dagen om je prinses te wanen

Waar zullen we afspreken?

We kennen elkaar nog van de middelbare school, maar mijn vriendin woont inmiddels helemaal in het oosten van het land. Dat zou dus ergens halverwege moeten zijn. Op de Veluwe of bij Utrecht kun je natuurlijk heerlijk samen wandelen in de bossen. Ik keek op de kaart voor een briljante ingeving. Mijn ogen bleven hangen op: Paleis Het Loo. Als het dan wat minder weer is, kun je ergens schuilen.

Maar dat wordt toch verbouwd?

Een blik op de besloten tuin achter het paleis

Klopt, het paleis wordt ingrijpend verbouwd en gaat pas halverwege 2012 weer open. Maar er is nog meer om van te genieten, dwalen door paleistuinen, het dak op en het uitzicht bewonderen of de koninklijke stallen in. Je moet je wel haasten want na 29 september gaan de tuinen dicht tot ergens in het voorjaar van 2020.

Tenzij je in de kerstvakantie tijd hebt. Dan opent op het stallenplein het Winterpaleis Het Loo zijn deuren. Alles voor een feestelijk winters gedekte tafel is er te zien. Van grote pasteien, kunstig gevouwen servetten, suikerwerken en koninklijke desserts tot bloemschikkingen, menukaarten en serviezen.

Aangeraden wordt je wel warm aan te kleden.

We kunnen ons dat nog moeilijk voorstellen want de dag dat wij Het Loo bezoeken, is het prachtig weer en staat alles nog in bloei. Boven op het dak van het paleis kijken we uit over de geometrisch aangelegde tuin met daarin vier felgekleurde kunstwerken van Libeskind.

Twee van de vier sculpturen van Libeskind in de tuin.

Ze verbeelden de elementen ozon, stikstofmonoxide (lachgas), methaan en koolstofdioxide symboliseren. Deze gassen zijn de schadelijke bijproducten van ons handelen en veroorzaken de klimaatverandering met rampzalige gevolgen voor mens en natuur.

Een groter contrast met de oorspronkelijke symboliek van de tuin: het paradijs op aarde en de overwinning van de mens op de natuur, kan ik niet verzinnen. De vier fonteinen verbeelden, liefde, macht, kracht en intelligentie. Maar is het echt een tegenstelling?

De door rupsen opgegeten buxushaagjes zijn vervangen door wuivend gras. Dat geeft een sprookjesachtige sfeer.

Geplaatst in Huis, tuin en keuken, Kunst en Cultuur

Lekker opgeruimd

Een hele woensdagmiddag ben ik er mee bezig geweest. Rond deze tijd van het jaar verwissel ik mijn zomerkleding voor mijn winterkleding. Alles gaat dan door mijn handen. Ik kijk wat er weg kan en wat nog wel een seizoen mee kan. Niets bijzonders, maar ik geniet enorm als alles weer netjes in de kast hangt. Op de planken liggen nu truien en vesten. Netjes op stapels en op kleur. Alle schoenen zijn gepoetst. De sandalen zijn naar zolder.

Soms doe ik de deur even open, zomaar. Geniet dan van deze zelfgeschapen orde en structuur. Strijk met de rug van mijn hand langs de stof van de blouses en doe dan de deur dicht.
Freud heeft deze afwijking gecategoriseerd onder de anale persoonlijkheid, met een beschrijving van eigenschappen die ik hier niet allemaal ga noemen. Perfectionistisch is nog de vriendelijkste.

Mijn omgeving zal niet zeggen dat ik een overdreven opgeruimd persoon ben. Het zit ook meer in mijn hoofd, de neiging tot ordening. Boodschappen doen is veel leuker als ik bij de kassa alles in het gelid op de band kan zetten. Ik koop ook het liefste van alles twee exemplaren. Dat zorgt voor evenwicht bij het sorteren.


Wereldberoemd word ik niet met mijn stoornis. Hoewel, de Zwitserse kunstenaar, Ursus Wehri, is hard op weg om het te worden. Zijn derde boek over opruimkunst is net uit. Uitgeverij De Harmonie heeft de Nederlandse versie uitgegeven. Het kost 14,90 euro. Van de door Ursus Wehri  op orde gebrachte kunstwerken van Kadinski of Van Gogh wordt iedereen vrolijk. Kijk zelf maar eens hier. En komt er geen glimlach bij de bekende kunstwerken dan wel bij de op alfabet gesorteerde lettervermicelli in de soep.

 

Geplaatst in Geen categorie

Weefsels van licht

Dat was de titel van een boek dat ik opensloeg om inspiratie op te doen voor het thema Japan. Het centrale thema van dit seizoen op het Centrum voor Kunst en Cultuur (CKC) in Zoetermeer.
Bij Japan denkt iedereen al snel aan kimono’s. En die stonden dan ook in dit boek, maar zo bijzonder, dat ik bleef kijken. De vluchtige schoonheid van het licht van de zon, de maan, de sterren, de tere kleuren van de kersenbloesems, de rode gloed van de bladeren in het najaar, de glinsterende puurheid van de sneeuw in de winter, was er in gevangen.

De kimono’s in het boek zijn van Itchiku Kubota (1917-2003).Op14-jarige leeftijd werd hij leerling aan de Ozakischool voor handgeverfd yuzen in Tokyo. Een techniek om stoffen te verven Toen hij 20 was maakte hij in een museum kennis met tsjujigahana, letterlijk: bloemen op het kruispunt, een eeuwenoude en vergeten verftechniek. Hij vond de stof zo mooi dat hij zich in een andere wereld waande. Het stukje stof, halfvergaan toonde nog steeds een rijkdom van kleur, gevoel voor het eenvoudige en elegantie. Ik heb er maar een geplaatst maar hier kun je er nog meer bewonderen.
Hij bleef yuzen verven om in zijn levensonderhoud te voorzien. Ondertussen probeerde hij de juiste techniek terug te vinden. Hij had al snel door dat hij de tsjujigahana na kon maken maar dat hij daar vele jaren mee bezig zou zijn. Hij wilde het zo dicht mogelijk benaderen als maar mogelijk was, maar wel op een moderne manier.
Jaren van experimenteren volgden. Hij ontwikkelde de Itchiku Tsujigahana, een nieuwe verftechniek. In 1977 was de eerste tentoonstelling van zijn werk in Tokyo. En deze maakte gelijk veel indruk.
Een kimono heeft een eenvoudig uiterlijk. Met zijn hele precieze geometrische vormen is het al een kunstwerk op zich. Elke kimono staat voor meer dan een jaar werk.

Ik nam mij voor ook een kimono te maken met een landschap, in natuurtinten en uiteraard met kersenbloesem. Om het gevoel te benaderen van het monnikenwerk van Itchiku Kubota heb ik alles met de hand gedaan. Het gebruikte materiaal is fleece, kant, katoen, wol en linnen. In het tuincentrum heb ik een nagemaakte tak kersenbloesem gevonden.
Ik heb gewerkt vanuit een globaal plan. Mijn gevoel heeft via mijn vingers de rest gedaan. Dat was een gevoel van geluk, maar slechts een schaduw van het geluk van Itchiku Kubota.  


Zoals je kunt zien ben ik wel een beetje trots op mijn werk. Ik heb het dan ook ingestuurd voor de 3D wedstrijd van het CKC. Binnenkort volgt meer informatie op de agenda van het CKC.