Ineens dacht ik weer aan haar. Ergens in 1994 zocht ik in het beeldarchief van de gemeente Dordrecht naar foto’s voor bij een beleidsnota. Daar vond ik de foto van dit meisje. De aarzelende ernstige blik in haar ogen brak bijna mijn hart. Ze kwam paginagroot in de nota terecht.
Lees verder “Wanneer is die samenleving nou eens af?”
Siegfried Woldhek doet het ook deze zomer weer, een schriftelijke cursus tekenen en schilderen vanaf 21 juli op zaterdagen in de krant. Dit jaar gaat het over schilderen met waterverf. Ik verheug me al weken op buiten aan de slag te gaan met zijn opdrachten. Mijn aquarel kleurpotloden, een doos met tubes waterverf en speciaal papier liggen klaar voor gebruik.
De eerste les is een beetje een teleurstelling. Het is vooral kennismaken met de techniek en oefenen met water en kleur. De illustratie erbij ziet er prachtig uit. Daar zal ik niets over zeggen, die leidt alleen maar tot meer zin. Maar dat oefenen dat hoeft voor mij niet. Tijdens de tekenlessen op school maakte het eindeloos blokjes maken met arceringen al een einde aan mijn tekenzin. Later op een tekencursus begon dat weer van voren af aan, eindeloos oefenen met kleurvlakken. Waarom mag ik niet gewoon een tekening maken?
Het gefrustreerde kind in mij komt helemaal naar boven borrelen. Maar de verstandige ouder is er ook nog: Wacht nog even af, volgende week komt er vast een leuke opdracht.
We zijn nu al bij les 4 en nog steeds aan het oefenen. Ik geef het op en ga buiten tekenen. Onderweg geniet ik van het landschap en probeer dat op papier te zetten. De eerste tekening is aan de rand van het bos. Ik heb hem vervolgens ingekleurd met mijn aquarel kleurpotloden en een klein likje water.
De tweede tekening is een vijver waarin waterlelies net open gaan. Deze heb ik gelijk met waterverf gemaakt en de vormen met de potloden bijgewerkt.
Zonder te zwoegen of te zweten maar mijn zus wil het boven haar bank hangen.
Siegfried Woldhek is zo lief al zijn ervaring en kennis te willen delen en zo zijn passie voor het schilderen overbrengen op ons gewone stervelingen. Hij lijkt er niet bij stil te staan dat je leert door over je eigen fouten te struikelen. Ik in ieder geval wel. Het is alsof hij met een bal onder de arm een groep jongetjes eerst alle mogelijke tactieken wil bijbrengen, terwijl ze hun voeten nauwelijks in bedwang kunnen houden. Laat ze spelen, heel veel spelen en ze vinden het bijna helemaal vanzelf uit.
Of zoals Antoine de Saint-Exupéry het ooit opschreef:
‘Als je een schip wil bouwen, roep dan geen mensen bij elkaar om hout te verzamelen, het werk te verdelen en orders te geven. Leer ze, in plaats daarvan, te verlangen naar de enorme eindeloze zee.’
Ik hoop dat iemand mij komt redden. Ik zit van de zomer namelijk achter de geraniums. Als iemand dan komt, kan ik vertellen dat dat helemaal niet erg is, sterker nog: ik geniet van het zitten achter mijn geraniums. Een paar weken bevrijd van de kantoortuin en de randstad. ’s Morgens hoor ik vogels zingen, ‘s avonds huppelen konijntjes over het gras. Gisteravond rende een eekhoorntje in de richting van onze tuindeuren. Net op tijd zag hij dat er een mens binnen zat en verlegde hij zijn koers richting het bos.
Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat het helemaal niet slecht voor ons is om achter de geraniums te zitten. Het is zelfs goed voor ons. De NRC haalt omgevingspsycholoog Agnes van den Berg, bijzonder hoogleraar natuurbeleving Rijksuniversiteit Groningen, aan. Het kijken naar natuur, zelfs door een raam, kan positieve gezondheidseffecten hebben.
Ik blijf hier dus nog maar even zitten. Hoewel zitten, vanmiddag ben ik de Holterberg op gefietst, zonder trapondersteuning. E. zei dat we rechtsaf moesten. Het was een zandpad dat smaller en smaller werd en het zand steeds ruller en ruller. Ik voelde me een veldrijder. De beloning was een bankje met uitzicht.
De NRC daagt ons uit om deze zomer tekeningen te maken van onze vakantiebestemming in plaats van foto’s. De inzender van de mooiste tekening krijgt een een workshop van Siegfried Woldhek cadeau. We zijn tegenwoordig massaal alles en iedereen aan het fotograferen. Grote vraag is of we die bezienswaardigheid of die persoon dan echt gezien hebben. Tekenen vereist echt kijken, of zoals Siegfried Woldhek zelf zegt over die keer dat hij een groep Noordse stormvogels tekende in Schotland:
Als ik nu bekijk wat ik toen maakte, herinner ik me alles. wat ik zag, rook, hoorde en voelde. Bij een foto denk ik al gauw: Waar was dat ook al weer, was ik daarbij?
Wie wil geen tastbare herinnering overhouden aan zijn vakantie? Ik heb dus direct mijn etui met potloden en mijn schetsboek in mijn koffer gestopt. En nu zit ik in de tent naar een blanco bladzijde te staren. Er op uit trekken, op zoek naar een mooi plaatje, zit er even niet in. De regen valt met bakken uit de lucht. Vroeger kriebelde ik op de achterkant van een ansichtkaart wat ik zoal mee maakte. Dat zou er nu zo uit zien. Lees verder “Je vakantiekiekjes teken je zelf”
De participatiesamenleving is volgens onze regering een feit. Ik ga me daar maar eens naar gedragen. De eerste gelegenheid dient zich gelijk aan. Aan het einde van het jaar bepaalt elke volwassen Nederlander zelf welke zorgverzekering hij of zij afsluit. Tot 31 december heb ik de tijd om uit te zoeken of ik naar een andere verzekering overstap of bij dezelfde blijf en alleen kijk of het goedkoper kan.
Dat laatste heb ik vorig jaar gedaan, ik heb toen voor een goedkoper pakket gekozen bij mijn eigen verzekering. Ik voelde me een zeer verantwoordelijke burger die zelf de regie in handen nam. Zo hoort dat in onze participatiesamenleving. Dit jaar moet ik dat natuurlijk proberen te overtreffen. Op zijn minst moet ik verschillende verzekeringen vergelijken en de voor mij beste er uit zien te halen. Gelukkig zijn hiervoor vergelijkingssites gemaakt. Ik pak die van de consumentenbond erbij. De consumentenbond komt al jarenlang voor onze belangen op. Ik verwacht daarom dat het advies over de zorgverzekeringen onafhankelijk en betrouwbaar is. Bovendien heeft de site als voordeel dat je met één klik direct over kunt stappen.
Ik vul mijn gegevens en mijn wensen in. Er rollen 135 verzekeringen uit die voldoen aan mijn criteria. Hoe kan ik hier nu uit kiezen? De goedkoopste of die het beste scoort op klanttevredenheid? Ha, ik kan ook nog een vergelijking maken met mijn huidige verzekering. Dat is handig. Volgens de site ga ik voor mijn eigen verzekering meer betalen dan mijn verzekeraar zelf aangeeft. Zelfs als ik de korting van mijn werkgever niet meereken. Hoe kan dat nu?
Ik zie het al, ik heb grotere wensen ingevuld dan ik nu verzekerd heb. Ben ik nu dan niet goed verzekerd? De twijfel slaat toe. Waar zitten die verschillen dan in? Dat gaat me te veel tijd kosten. De journalist Louis Stiller rekent ons, in een herkenbaar opiniestuk in het NRC, voor hoeveel tijd het kost om Algemene Voorwaarden te doorgronden. Hij komt per document op zo’n acht uur uit. Een hele werkdag dus en dat in mijn geval 135 keer.
Ik laat het hier bij. Ik ben tevreden over mezelf als doe-het-zelf burger. Vorig jaar heb ik mijn verzekering goedkoper gemaakt, dit jaar heb ik een vergelijkingssite bezocht. Niet alles tegelijk, volgend jaar ga ik misschien overstappen. Als ik dan één van de grote vier verzekeraars kies kan ik me niet echt een buil vallen.
Mijn kledingkast
Niemand had het gezien of er iets van gezegd. Ik kwam er zelf achter dat ik onder mijn blauwe jurk geen blauwe kousen had aangetrokken maar groene. In deze tijd van het jaar is het verschil ’s morgens nauwelijks te zien. Reden waarom ik de zwarte kousen in een apart bakje in mijn kast heb liggen.
Er zijn tijden geweest dat ik bij het ontdekken van zo’n vergissing spoorslags naar huis zou gaan of direct na openingstijd naar de Hema rende. Of het nu ging om een ladder, een haal, een vergeten ceintuur of een verkeerde kleur van wat voor kledingstuk dan ook. Ook heb ik altijd naald en garen bij me.
Wat een drukte om zoiets wat totaal onbelangrijk is, denk je misschien. Maar, voor mij, en ik denk veel andere vrouwen, geldt: als ik zeker ben over wat ik aan heb, kan ik alles aan. Daarom ben ik ook geïnteresseerd in alles wat over mode gaat en wat kleding voor je kan doen. Zo stond er laatst een interessant artikel in de NRC * over wat je op kantoor wel en niet kunt dragen. Tips die je kunt gebruiken of naast je neerleggen. Zo zal ik never nooit een vleeskleurige panty dragen.
Is het door deze onzekerheid dat dit soort artikelen zo gretig worden gelezen en de programma’s en boeken van Trinny Woodall en Susannah Constantine zo populair zijn? Volgens de columnist Arjen van Veelen wel. Vrouwen laten zich onzekerheden aanpraten die dan door dit soort programma’s en artikelen worden ‘opgelost’. In zijn reactie op het NRC-artikel heeft hij de betere beautytip: wordt nooit een paspop. Naar zijn mening zou het recht om zelf te bepalen wat je draagt grondwettelijk verankerd moeten worden. Baas in eigen kledingkast, zogezegd. Maar wat heb ik aan dat recht op die ochtend dat ik in vertwijfeling voor mijn kast sta. Wat moet ik aan?
* Dit artikel was verdeeld over meerdere pagina’s, voor wie het wil lezen, daarom deel 1 en deel 2
 |
| Uit het NRC van 21 en 22 september 2013 |
Alzirr Coaching & Advies 