Een blauwe moest het worden. Eigenlijk zo een als ik al had maar dan zonder verfvlekken en lijmresten. Bermuda’s in allerlei soorten en maten zag ik voorbij zien komen op mijn scherm, totdat de juiste verscheen. Ik drukte op de knop voor akkoord en daar ging mijn bestelling. In een flits zag ik mijn oude adres voorbijkomen. Hoe kon dat nou? Ik had toch al twee keer eerder sinds onze verhuizing iets bij deze webwinkel besteld?
Lees verder “Maak eenvoudig een nieuwe afspraak”
Ik hou graag de illusie dat ik niet gevoelig ben voor hypes. Ik volg niet klakkeloos trends en ga het e-woord dus niet in de mond nemen. Het waren muggen die mij zoveel jeuk hebben bezorgd. Wel heel veel muggen trouwens. Gek dat ik daar niet wakker van ben geworden.
Ik ga het er dus niet over hebben, wel over de eerste hittegolf van het jaar. Toevallig was ik de hele week vrij en ver van de koele kantoortuin. Alle gebruikelijke tips om de hitte een beetje aangenaam te overleven, heb ik daarom uitgeprobeerd. Veel drinken, op het heetst van de dag in de schaduw zitten, niet onder een inlandse eik, en rustig aan doen. Deze week kwam het in de media allemaal voorbij. Wat te doen bij hittestress? Er was een speciaal congres over en ergens, in een dorpje in Brabant kon je naar een hittefestival. Volgens de plaatselijke krant was het een succes. Het zal in ieder geval goed heet geweest zijn. Het vond plaats op een stenig pleintje zonder bomen.
Ik heb daarom uit eigen ervaring nog een paar minder gebruikelijke tips voor je om de hitte te overleven zonder stress.
Lees een boek dat zich afspeelt in de winter of op de noordpool. Het eerste boek dat in mij opkwam was de Overwintering op Nova Zembla, maar dat heb ik niet in huis. In de kast stond nog een thriller van Tess Gerritsen: Sneeuwval. Je kunt natuurlijk ook met de gordijnen dicht naar een kerstfilm kijken.
Maak een fietstochtje met genoeg proviand voor onderweg. Trap niet te hard, net genoeg dat je niet omvalt en niet zoveel dat je gaat zweten. Ik heb heerlijk gefietst in het Twentse landschap. Onderweg zag ik dat koeien en schapen in de wei verkoeling op zochten. Helaas lukte dat niet overal, ik denk dat ik een donatie ga doen aan de stichting die er voor wil zorgen dat er meer bomen in weilanden komen.
In elk dorp is wel een bakker die ook ijs maakt. Beperk je met dit weer tot een bolletje. Een tweede bolletje smelt voordat je zo ver bent, landt op de grond of nog erger op je nieuwe witte broek. Als je thuis komt van je fietstochtje, heb je natuurlijk een koele salade klaarstaan. Het recept voor een krieltjes salade met pecannoten van het Voedingscentrum heb ik al met drie soorten bonen geprobeerd, heel erg lekker.
Bij het station in Nijverdal slaan we linksaf. Al snel vinden we de Regge. De steentjes van het fietspad knerpen onder onze banden. Een bekend geluid. Dit slingerende pad nemen we vaker. Je meandert hier mee met de rivier. Deze zomerse herfstdag in oktober genieten we van het weer en het mooie landschap.
De Regge mag zich weer vrij bewegen. Dit is in Hellendoorn gemarkeerd met een kunstwerk van Harry Schutte en een gedicht van Jan Verhoek:
de schone slaapster
sterven zal zij niet
maar zij zal honderd jaren slapen
de eeuw was lang
de bedding nauw
maar kijk
ze richt zich op
en danst weer als voorheen
de regge mooie vrouw
Net voor Rijssen laten we de schone slaapster achter en fietsen richting Wierden. Terug wil ik langs het Wierdense veld fietsen om een foto voor jou te maken van het veen. In het zwarte water zie je kleine polletjes om hoog steken. Ik vind dat zo mooi. Veel vogels strijken er neer voor een moment van rust. Als we stoppen en ik door het lange gras loop in de richting veen zie ik dat het helemaal is drooggevallen. De mini-eilandjes liggen in de modder.
Na de droge zomer is er nog steeds niet genoeg regen gevallen voor het herstel van de natuur. Zo eindigt een wolkenloze dag toch in een zorg. Ik hoop dat Leslie ons wat regen zal brengen.
Ik ben om. Ik heb van de zomer een E-bike gekocht om naar mijn werk te fietsen. Ik was de wind tegen op weg naar huis en dan ook nog moeten koken beu.
In het voorjaar van 2014 riep ik in: Altijd wind mee hebben, heel stoer dat ik er nooit aan zou beginnen. Het duurde even voordat ik er voor uit durfde te komen.
Ik ben een draaikont, een verloochenaar van principes, maar wat ben ik blij met mijn nieuwe vervoermiddel. Ik voel me als hare majesteit op haar glimmende Gazelle in de duinen en heb de neiging om naar elke voorbijganger te wuiven.
In de Telstar riep de gemeente deze week bewoners van Pijnacker-Nootdorp op een leuke fiets- of wandelroute te maken. Voor de mooiste routes zijn cadeaubonnen beschikbaar. Insturen kan tot 12 oktober.
In mijn hoofd zat al langer een idee om alle stalletjes langs de weg in kaart te gaan brengen. Op weg van mijn werk, neem ik onderweg vaak groente of fruit mee van zo’n stalletje. Ik weet precies waar ze zijn en wat er zoal te koop is.
De route begint en eindigt bij de Soete Suikerbol in Pijnacker. Je kunt dus zelfs voordat je op de fiets stapt op het terras al genieten van pannenkoek of gewoon een kopje koffie nemen met iets lekkers. Wij hebben dat thuis al gedaan en slaan het terras over en gaan door het poortje en linksaf het fietspad op richting het wijkpark. Aan het einde van het pad ga je rechts en daarna direct weer naar links richting de Groenzoom. Aan het einde van het pad ga je naar rechts en volg je het fietspad totdat je naar links kunt afslaan.
Je fietst onder een soort poort door: Welkom in het natuurgebied De Groenzoom! Dit gebied is pas aangelegd en deze zomer officieel geopend. Heel veel watervogels hebben deze plek al veel eerder gevonden. Links en rechts van je zie je ze op of er overheen scheren. Pas op voor vogelaars, die kunnen zo enthousiast raken over wat ze zien dat ze slingerend over het fietspad gaan.
Aan dit fietspad ligt aan de linkerkant een theetuin. Hier kun je ook kano’s huren. In de Groenzoom is veel water en op verschillende plekken zijn steigers aangelegd. Je kunt vanaf hier dus leuke tochten over het water maken. Maar wij gaan genieten van een kopje thee met wat lekkers.
Recht tegen over de theetuin ligt een fietspad. Over dat fietspad vervolgen we onze weg en; verrassing, even verderop is er weer een theetuin. Hier worden ook kruiden verkocht. Je kunt ze zelf plukken. Ik heb niet voor niets een grote fietstas meegenomen. Maar een handgemaakt insectenhotel, die ze hier ook hebben, past er helaas niet in. We fietsen verder.
Net voordat we de Pastoor Verburghweg bereiken slaan we rechtsaf een fietspad in. Dat brengt ons al slingerend onder de N470 door. Na de tunnel slaan we rechtsaf. Iets verder op nemen we het fietspad aan de linkerkant. Aan het einde van het fietspad gaan we linksaf, de Keulseweg op.
Een stukje verder aan de linkerkant zie je een soort bushokje. Hierin staat een fruitautomaat. Wij gaan vandaag voor de bessen, die zien er lekker uit. De fietstas raakt al voller. Aan het einde van de Keulseweg slaan we linksaf. We zijn nu op de Molenlaan, achtereenvolgens kun je hier scharreleieren en paprika’s kopen.
Aan het einde van de weg gaan we naar rechts en direct weer naar links. Hier op de Kleihoogt kun je aan de rechterkant lekkers voor je paard of pony kopen of hortensia’s voor je schoonmoeder. We gaan de brug over N470 over en slaan direct daarna rechtsaf. Dit fietspad fietsen we tot we weer rechtsaf kunnen richting Tolhek en de Soete Suikerbol.
Ik heb nu een route gemaakt voor ongeveer twaalf kilometer. Dat is niet genoeg voor een echte fietstocht. Ik zal hem dus moeten verlengen, wil ik een kans maken bij de prijsvraag. Maar eerst gaan we de oogst van vandaag opeten.
Heide, schapen, hunebedden, maar ook TT, Cuby en the Blizzards en Enzo Knol. We zijn in Drenthe, om precies te zijn op de Hondsrug. We fietsen bijna elke dag en stippelen ’s morgens een route uit via de knooppunten. In het begin is het voor ons even wennen. De bordjes zitten niet altijd op een plek waar je ze verwacht. Maar omkeren en zoeken daar doen we niet aan. Vanuit de gedachte dat een pad altijd ergens naar toe gaat, fietsen we stug door.
Regenpak aan, slush, slush. Regenpak uit, krunk, krunk.
De tocht gaat naar Westerbork omdat ik graag het voormalige kamp wil bezoeken. Het blijkt helemaal niet zo dicht bij het dorp te liggen als de naam doet vermoeden. We volgen vanuit Westerbork nog een lange route richting Hooghalen. Het is wel logisch dat het kamp dichter bij Hooghalen ligt. Dit plaatsje ligt aan de spoorlijn. Wat ik niet wist was dat het kamp in 1938 is opgezet als vluchtelingenopvang voor joden die voor het nazie regime in Duitsland gevlucht waren. De Duitse bezetter heeft het in 1942 heel cynisch ingericht als doorgangskamp. Eerst moest men vanaf Hooghalen lopen met alle bagage naar het kamp, zo’n vijf kilometer. De Duitsers hebben de gevangenen een spoorlijn laten aanleggen. Dat was gemakkelijker om er te komen maar ook voor het vertrek. De route van de spoorlijn naar het kamp is nu gemarkeerd door 97 bielzen, evenveel als er transporten zijn geweest naar vernietigingskampen, voornamelijk naar Auschwitz.
Maar eerst liepen we het bijbehorende museum in. In de gang staan koffers, ze staan voor elke grote groep vluchtelingen die naar Nederland kwamen, met als laatste groep de Syriërs. Er zijn meer momenten dat ik aan nu denk. De lijst met beperkingen die aan joden werden opgelegd in de loop der jaren doen vrezen welke beperkingen als een glijdende schaal aan andersdenkenden opgelegd kan worden.
Van het kamp staat feitelijk niets meer overeind. Eén barak is teruggeplaatst. Het heeft een tijdlang dienst gedaan als schuur bij een boer. Deze heeft het bouwsel geschonken aan het museum. Aan het einde van het terrein bevindt zich het monument. Een spoorlijn die eindigt in het niets, als teken van wanhoop.
Het gebied rond het kamp ziet er tegenwoordig heel anders uit dan ten tijde van de oorlog. Direct na de oorlog is staatsbosbeheer begonnen met de aanleg van een productiebos. Het is nu moeilijk voor te stellen dat de gevangenen uitkeken over een desolate vlakte.
Tring, tring, pas op hier kom ik aan.
We gaan harder dan de meeste andere fietsers, ook de e-bikers. We zijn op weg naar een plek waar de prehistorie levend is gemaakt, rond het hunebed in Borger. In het museum krijg je uitgelegd hoe die grote stenen in het Drentse landschap hier terecht zijn gekomen en hoe ze ons vertellen waar ze vandaan komen. Rondom het museum zijn boerderijen uit verschillende tijdperken uit de prehistorie nagebouwd. Ook kun je zien wat er toen verbouwd werd en hoe ijzer werd gewonnen. Indrukwekkend om te zien waar toe mensen in die tijd met weinig middelen en techniek in staat waren.
krunk, krunk verder gaat het weer.
Ik heb zadelpijn, vandaag dus een lange wandeling bij het buitencentrum Boomkroonpad van staatsbosbeheer. Het boomkroonpad laat je op 22 meter hoogte ervaren wat eekhoorntjes zien. Aan het eind van de reis langs de boomtoppen kun je kiezen uit verschillende wandelroutes, door het bos over de heide of langs vennen en moeras.
Woesj, woesj, windkracht vijf vandaag.
Een route met op de terugweg windje mee dan maar. We gaan naar Assen. De hoofdstad van de provincie Drenthe heeft 67.000 inwoners, iets meer dan Pijnacker-Nootdorp en dat is een dorp. Niet groot maar toch is Assen een echte stad met een mooi historisch centrum. We bezoeken het Drents museum, het heeft een mooie collectie archeologie en hedendaagse kunst. Op dit moment loopt de tentoonstelling over de Maya’s. Het mooiste in het museum vind ik het Het Grootste Poppenhuis van Nederland. Het huis van de belastingontvanger in Drenthe is opnieuw ingericht en één van de bewoners leidt je rond. Het mooiste is dat je aan tafel mag aanschuiven, doosjes en kasten kunt openmaken en een blik kunt werpen in een boek.
Drenthe, ik ben er geweest.
Recht door begint de bebouwing van Den Haag, rechtsaf gaat de weg verder de polder in. Voor mijn gevoel moet ik dus rechtdoor. Ik stap van mijn fiets om mijn routebeschrijving te bekijken, voor de zekerheid. Nee, ik moet toch echt rechtsaf. Maar waarom sta ik eigenlijk hier in de polder? Dat komt zo.
Op de fiets op weg naar huis van mijn werk luister ik altijd naar de radio. Deze weken is dat een regelrecht feest. Aan het eind van de middag krijg ik een rechtstreeks verslag van de laatste kilometers van de etappe van die dag. Na de bekende jingle volgt altijd een opgewekt nummer. Dat trapt lekker door langs de weilanden en de schapen, terwijl de renners bezig zijn met een laatste beklimming. Er zijn nog meer mogelijkheden om van de Tour de France te genieten, zelfs al geef je niet om wielrennen.
Op een vrije dag, een druilige zondag, kijk ik naar het verslag van een etappe op de televisie. Ik zie de renners dan door prachtige landschappen rijden en denk aan vakanties. Blijkbaar ben ik niet de enige. De beelden van de startplaats vorig jaar op Corsica leidde er toe dat de hotels er dit jaar er meer dan volgeboekt zijn. Zelf vind ik de alpenritten het mooist om naar te kijken.
Het kijken naar een touretappe is rustgevend. Heel vaak ben ik er heerlijk bij in slaap gevallen. De beelden van groen golvend landschap met slierten van wielrenners. Het eentonige geluid van een helikopter. Het gekibbel tussen twee mannen op de achtergrond. Het lange wachten tot er iets gebeurt. Het maakt mijn ogen zwaar.
Wielrennen is als een Grieks drama. In het klein is er de strijd onderling tussen de renners of binnen een ploeg. De super fitte knecht die zich moet inhouden omdat de kopman in de koers moet blijven. De titelverdediger die met onverklaarbare materiaalpech te maken krijgt of simpelweg ten val komt. In het groot zijn er de dopingaffaires, met sponsors die zich niet meer willen verbinden met een wielerploeg en de bekentenissen van helden zoveel jaar na dato.
Want het zijn helden, voorbeelden voor menig jongetje op zijn fiets in de polder. Zelf had ik neven die fanatiek aan wielrennen deden. Ik kwam als kind dus weleens op een wielerparcours. Maar wat moet een meisje? Ik had al snel in de gaten dat de rol van ronde miss niet voor mij weggelegd was. Ik was geen schattig kind. Mijn held was Keetie Hage. Tegenwoordig juf Keetie en voorgangster van Leontien van Moorsel en Marianne Vos.
Wielrennen is als het leven zelf. Een beetje wielrenner is daarom al snel een filosoof. Een paar hebben er boeiend over geschreven. Het beste boek over wielrennen vind ik De Renner van Tim Krabbe. Maar je kunt je ook beperken tot het bekijken van de Avondetappe. De beschouwingen met renners en andere gasten gaan verder dan alleen fietsen.
Ik heb een echte RIH. Een fiets die genoemd is naar het paard van Karl May. Als ik de banden goed oppomp is hij de snelste van alle fietsen. Bijna elke dag fiets ik er mee naar mijn werk. Het mooie van fietsen is dat ik de jaargetijden voorbij zie komen. Op dit moment is het heerlijk om door het fluitenkruid te fietsen en in de weilanden de lammetjes te zien. Op weg naar huis waait de wind alle muizenissen uit mijn hoofd.
Maar steeds vaker, stevig doortrappend op weg naar mijn werk, scheurt iemand me voorbij, moeiteloos. Als ik dan goed kijk, zie ik een verdikte achteras of framebuis. Daar zit een accu in. Iemand, meestal jonger dan ik fietst me op een e-bike voorbij. Vroeger herkende je deze fietsen aan een platte doos op de bagagedrager. Of met een bromfietsplaatje achterop. Daar wilde mijn moeder zelfs niet mee gezien worden.
Tegenwoordig is één op de vijf fietsen een elektrische. Op korte afstanden is het een gezond en milieuvriendelijk alternatief voor de auto. Maar wees dan een echte held en stap op een echte fiets. Tekenend vind ik dat je zo min mogelijk moet kunnen zien dat het een elektrische fiets is. Sparta gebruikt het als pluspunt in zijn reclame voor de nieuwste uitvoering. Geen SpartaMet maar een Sparta X de luxe.
Al die mooi weer fietsers willen niet weten dat ze met trapondersteuning fietsen.
Of ik jaloers ben? Welnee, ik voel me fit en gezond als ik kan fietsen. Hoewel, een enkele keer heb ik flink wind tegen en er zit een gemeen hellinkje in het nieuwe fietspad langs de N470. Dan vermaan ik mezelf: alles is beter dan op de sportschool op een band van niets naar nergens te lopen. Ik ga liever achter boeven aan.
Alzirr Coaching & Advies 