fietspad – Alzirr Coaching & Advies

Het gewicht van herinneringen

Gepost op 6 oktober 20196 oktober 2019 door Karien Damen

Het kan zijn dat je hem net zo mooi vindt als ik. Dan mag je hem dragen, mijn zilveren ketting met bedels van trollbeads. Elke bedel kreeg ik op mijn vijftigste verjaardag van een dierbare. Ik weet nog precies welke bedel ik van wie heb gekregen. Tien jaar lang heb ik hem bijna elke dag gedragen Misschien dat je dat allemaal voelt en de ketting daarom zo waardeert.

Maar, als je niets hebt met zilver, de ketting maar ouderwets vindt of als je je nu een beetje schuldig voelt dan hoop ik dat je hem bij de gemeente afgeeft als gevonden voorwerp. Hij is zijn gewicht in zilver waard, misschien een halve kilo. De herinneringen wegen meer.

Op een gewone donderdagochtend ging ik gewoon op de fiets naar mijn werk. Het was wat kouder dan ik verwacht had. Ik wilde mijn jas wat verder dichtritsen en voelde toen dat ik mijn ketting niet om had. Mijn oorbellen had ik wel in en gewoonlijk doe ik dat gelijk met mijn ketting

Gewoon vergeten, je was er vandaag met je hoofd niet bij.

Dat zei ik tegen mezelf ter geruststelling en trapte stug door. De hele dag voelde het wat kaal. Zodra ik weer thuis was, liep ik de badkamer in. Geen ketting op het schoteltje waar ik ’s avonds mijn sieraden op leg. Een zoektocht op mogelijke plekken, onmogelijke plekken en rare plekken in huis, geen ketting. Voor het donker werd, ben ik nog tot aan het bruggetje gelopen waar het fietspad de polder ingaat, geen ketting. Ik zag al gauw dat dat niet erg voor de hand ligt. Hij zou gewoon op de straatstenen of het asfalt zijn blijven liggen. Een oorbel of een ring rolt makkelijk tussen de stenen. Een ketting is daarvoor te groot en zwaar.

Trollbeads ketting, Gekleurde Gedachten, Karien Damen. — Trollbeads ketting

Dat ik niets gevoeld heb? Misschien is hij eerst nog in mijn kleren blijven hangen, geen idee.? Volgens de site: Verloren of gevonden, komt 62% van de gevonden voorwerpen terug bij eigenaren. Nu maar hopen dat mijn ketting gevonden wordt.

Olifantenpaadjes

Gepost op 2 februari 20143 februari 2014 door Karien Damen

Deze week dacht ik ineens aan het fenomeen olifantenpaadjes. Op de fietsroute naar mijn werk is in korte tijd veel veranderd. Het fietspad langs de N470 is helemaal klaar. Ik heb het gevoel dat ik nu over de kortst mogelijke weg fiets, lekker snel. Dat gaat goed tot in het centrum van Zoetermeer zelf. Hier legt de gemeente een wijkpark aan. Het wordt vast heel mooi, maar de meest efficiënte route voor fietsers is nog ver te zoeken.

Olifantenpaadje metrostation Pijnacker-Zuid Scherpe bochten, onduidelijk voorrangssituaties en onverwachte obstakels vind ik op mijn pad.

Vandaar dat ik aan olifantenpaadjes dacht. Jaren geleden legde een stedenbouwkundige mij uit wat dat was. De kortste route van A naar B is een rechte lijn.
Ontwerpers van wijken houden hier doorgaans geen rekening mee. Belangrijker is het esthetisch verantwoorde beeld van straten en plantsoenen in de wijk. De uitvoerders van het plan hebben ook liever iets waar vierkante tegels en rechte stenen in gebruikt kunnen worden.

Zodoende ontstaat er iets waar de gebruiker, dat zijn wij, te voet of op de fiets, geen boodschap aan heeft. Als het maar enigszins mogelijk is snijden wij routes af en ontstaat er een logisch pad van A naar B. Op de foto een olifantenpaadje vlak bij mij in de buurt. Ik voorspel je, nu weet je weet wat het is, ga je ze overal zien. Ik hou me aanbevolen voor mooie voorbeelden.

Waarom wordt de kennis over olifantenpaadjes niet gebruikt bij het ontwerpen van onze wijken? Ik dacht dat het kwam omdat het een vrij onbekend fenomeen is. Op Google stuitte ik op een grote hoeveelheid materiaal over olifantenpaadjes. Er is zelfs, niet eens zo lang geleden, een fotoboek aan gewijd en een korte film. De auteur Jan Dirk van der Burg zat in mei 2011 aan tafel bij Matthijs van Nieuwkerk in De Wereld Draait Door. In dit aanstekelijke interview kwam ook de vraag op waarom de overheid er geen rekening mee houdt. Sterker nog, het tegenwerkt. Niemand aan tafel die het wist. Olifantenpaadjes, laten we ze koesteren.

Huis, tuin en keuken

Hoe het ging maandag

Gepost op 15 januari 201417 januari 2014 door Karien Damen

De huidige brug met direct daar achter de nieuwe brug

Maandagochtend mocht er niemand meer door. Het fietspad was afgezet. Omdat Nederlanders zich daar meestal vrij weinig van aantrekken stond er ook een stevige agent te posten aan weerszijde van het pad. Er was geen ontkomen aan, linksom langs de Osijlaan of rechtsom door de Dorpsstraat. Er zat niets anders op.

Ook dinsdag was er fysiek toezicht. Toen ik tussen de middag, bij daglicht, een kijkje ging nemen, zag ik wat de werkelijke taak van de politie was. Eerst hielpen ze een vrouw met een rollator naar de overkant en daarna sleepten ze een kinderwagen over de brug.

Lang leve de sterke arm.

Huis, tuin en keuken, Nieuws en politiek

Ik ben maandag wat later

Gepost op 12 januari 201412 januari 2014 door Karien Damen

Eerst was het half oktober, daarna half november en toen werd het half december. Deze week stond er op het bord aan de Leidsewallen in Zoetermeer: Vanaf 13 januari 2014, vervalt deze fietsroute definitief. Omdat er nu een datum staat en dat ook nog eens op een maandag is, ben ik geneigd het te gaan geloven. De fietsroute die ik gewend ben te fietsen naar mijn werk zal er anders uit zien. Vanaf maandag is het zo ver. In Zoetermeer is er dan een nieuwe verbinding tussen het stadshart en de wijk Palenstein. Deze is speciaal voor voetgangers en fietsers en loopt door een nieuw wijkpark.

Je kijkt er maanden, soms wel jaren naar uit, volgt de bouwactiviteiten en kunt je niet voorstellen hoe de nieuwe werkelijkheid er uit gaat zien. En ineens is het dan zover. Ik moet er in het begin altijd aan wennen en raak nogal eens de weg kwijt. Na een tijdje komt het moment dat ik niet beter weet en zelfs geen beeld meer heb van hoe het er vroeger uit zag. Stonden hier nu die bomen of toch daar?

Maar in dit geval heb ik toch twijfels of het morgen inderdaad zover is. De nieuwe fietsbrug eindigt nog ergens in een zandvlakte. In de richting van de Dorpsstraat zie ik alleen nog een zandpad. Er ligt een mooi fietspad langs de rand van het park. Alleen, dat eindigt in de bouwhekken. Het zou kunnen dat ik maandag wat later ben.