En dan ineens is het klaar. Een jaar geleden maakte we wat onwennig kennis met elkaar en met de werkwijze van Schouders Eronder.
Deze week waren er bloemen en dankwoorden. De samenwerking tussen bewindvoerders en de gemeente Hoorn is in de steigers gezet.
Succes daar in Hoorn en dank @Stephanie Roeleveld en @Dide Sormans voor de samenwerking.
Ik leg mijn vondsten op de toonbank. Klaar om af te rekenen. De verkoopster achter de kassa, kijkt kort naar de berg sleutelhangers en roept dan naar haar collega: ‘We hebben een herder!’
Met een brede lach kijkt ze mij aan. Voordat ik een antwoord kan bedenken, roept haar collega terug: ‘Zit er ook een zwart schaap bij?’
Ik ben in de winkel van het informatiecentrum van Sallandse Heuvelrug net buiten Nijverdal. Hier kun je altijd op leuke cadeautjes vinden. Deze keer voor mijn collega’s van De Binnenbaan. We zouden begin januari lekker gaan lunchen met het team.
Ik kijk naar het het bergje sleutelhangers voor mij. Er zitten een paar witte wollige schaapjes bij en een paar viltige die een kleurtje hebben.
‘Nee, geen zwart schaap vandaag. Het is voor mijn afscheid en dan heb ik een gedicht over schapen. Gelukkig ben ik er uit, want als een een herder dwaalt, dolen de schapen.’ Daarna is het hek van de dam, schapen vliegen over en weer. Tot slot doet de verkoopster met de opmerking: ‘Er gaan vele makke schapen in een hok,’ mijn aankoop in een klein zakje. Lachend nemen we afscheid van elkaar.
Het werd een mooi afscheid van De Binnenbaan. Lieve woorden, een lach, een traan en onverwachte cadeau’s. Een kookboekje met ieders favoriete recept, een broodtrommeltje met mijn eigen logo en fijn leeswerk.
En nu zit er een schaap mij verloren aan te kijken. Het is er een met een krullende witte vacht. Achtergebleven op de tafel na de lunch. Vergeten door wie? Ik weet het niet. Och, ik zal hem maar zachtjes gaan aaien.
Boodschappen binnen, cadeautjes klaargelegd, bijna klaar voor de kerst. Nu nog even snel een verhaal schrijven. Wat maakt een verhaal tot het ultieme kerst verhaal? Die vraag speelt al weken door mijn hoofd. Het meisje met de zwavelstokjes, The Sound of Music en De Notenkraker, duiken op uit de stofnesten van mijn geheugen.
Let it snow
Sneeuw moet er in zitten of in ieder geval winterse kou. De ontberingen van een ongenode gast tegenover de warmte van een gezellig huis waar een familie zich klaarmaakt voor het kerstmaal. Denk aan: A Christmas Carol of aan de reclame van een supermarktketen vorig jaar. Twee mannen zijn verdwaald geraakt in een koud en donker bos en kunnen hun gezinnen niet terug vinden. Die zaten ondertussen al lang aan tafel.
We waren jaren geleden eind november in Nieuw Zeeland. De winkels waren versierd voor de kerst terwijl we er in een korte broek rondliepen. Het viel niet mee om bij dertig graden een kerstgevoel te krijgen.
Welbehagen in de harten van de mensen
Dat iemand tot inkeer komt, ineens zijn betere ik laat zien, hoort ook thuis in een kerstverhaal. Scrooge die ineens gul geschenken uit gaat delen. De ouders die helmaal niets tegen de vriend van hun zoon blijken te hebben in een reclamefilmpje. De muizen uit het boek: Frederick, van Leo Lionni die hun honger vergeten als Frederick ze mooie verhalen vertelt.
En een beetje magie
Ik ga op zoek naar het boek over de muizen om een mooi fragment op te zoeken voor in mijn verhaal. Als ik het open sla, glijdt er ineens iets wits uit. Ik pak het op, het is een sneeuwpopje van papier dat ik ooit zelf uitgesneden heb. Dat ontbrak er nog aan, een klein onverwacht wonder waar je helemaal blij van wordt. Ik hang mijn vondst direct op de glazen deur van de woonkamer. Mijn kerst is compleet.
Ooit spijkerde je een bordje op je deur met de diensten die je in de aanbieding had, tegenwoordig is dat een png-afbeelding die je op je website plaatst. Ik geef toe iets minder plechtig maar met evenveel trots laat ik rechts boven in de hoek weten dat ik officieel Gallup-Certified Strengths Coach ben. Hier ging een opleiding via Leeuwendaal, een echt examen en zes positieve beoordelingen van klanten, aan vooraf.
De opleiding was een feestje, nog meer te weten komen over iets waar ik enthousiast over ben, het talentgericht werken. Werken aan je sterke punten geeft veel meer energie dan het blijven sleutelen aan je minder ontwikkelde kwaliteiten.
Het examen doen vond ik best spannend, of liever de weg er naar toe. Ik was bang dat mijn hersenen een beetje roestig zouden zijn geworden. Dat viel reuze mee. Bij sommige vragen moest ik zelfs grinniken, het was meer dan duidelijk welke antwoorden niet juist waren. Wie zou daar nou intrappen?
Zes mooie gesprekken over persoonlijke ontwikkeling, ontdekkingen, verbazing, een lach en af en toe een traan en het was zo ver. Mijn certificaat zat vorige week in de mailbox.
Gevoegd bij de ongeveer honderd gesprekken met collega’s, enkele managers en teams als talentencoach bij eerst de gemeente Zoetermeer en later bij De Binnenbaan, waarvoor heel veel dank, ben ik er klaar voor.
Zo, nu nog even mijn winkeltje achter de voordeur nog wat verder inrichten. Zin in een kopje koffie?
‘Weet jij of de stroom er af is?’
‘De stroom eraf?’
Ik ben op kantoor en E belt mij aan het begin van de middag met deze vraag.
‘Ja, in ons appartement. Ik kreeg een telefoontje van het beveiligingsbedrijf.’
Ik weet van niets maar als ik op mijn telefoon kijk zie ik ik 37 ongelezen appjes. Allemaal in de bewonersgroep. De een heeft geen wifi meer, de ander zit zonder warm water
Lees verder “Halloween 2022: de helden van Stedin”
Het was een hele geanimeerde middag op 3 november in het Wapen van Zoetermeer. Er waren collega’s die elkaar eindelijk weer zagen na Corona en de start van De Binnenbaan in 2021. Er waren collega’s die elkaar nog niet eerder hadden ontmoet ook al werkten ze bij dezelfde organisatie. En er waren collega’s die niet wisten wat ze overkwam op hun derde werkdag bij de gemeente Zoetermeer of bij De Binnenbaan. Heus, want wie maakt er nu in zijn of haar eerste week bij een nieuwe werkgever, in een keer kennis met 125 collega’s tegelijk?
Lees verder “Was het een kennismaking of een reünie?”
‘Fijne avond.”
‘Fijne avond Karien, nee wacht even. Wil jij ook z’n tasje meenemen om soep te maken?’
Mijn collega achter de receptie houdt een lichtblauw tasje omhoog.
‘Er is er een voor ons allemaal.’
Ik neem het tasje van haar aan. Er zit groente in en blaadjes met tekst. Waarschijnlijk een recept. Ik kijk mijn collega vragend aan.
Nee, mijn collega wist niet wie de gulle gever was. Waarschijnlijk is het een bedankje voor al mijn collega’s die de afgelopen maanden zo hard aan het werk zijn geweest om vluchtelingen uit Oekraïne aan het werk te helpen.
Lees verder “Smachnoho! oftewel: eet smakelijk”
Zoiets schrijf je voluit. Vierhonderd keer heb ik een verhaal voor mijn blog geschreven in ongeveer tien jaar tijd. Verhalen over wat ik in een week meemaak, gelezen heb of me over verbaas, soms gaat het over mijn werk en een enkele keer heb ik het verzonnen.
Mijn eerste verhaal publiceerde ik in 2012. Het ging over schoenen.
Schoenen die langer leefden dan hun eigenaar. Nilgun Yerli vertelde in een voorstelling dat als in Turkije iemand overlijdt, je zijn of haar schoenen buiten bij de deur zet. Er komt altijd wel iemand langs die de schoenen kan gebruiken. De schoenen van de overledene lopen zo met de nieuwe eigenaar als het ware een nieuw leven tegemoet.
Mijn vader was net overleden en daarom vond ik dat een mooie gedachte. Nilgun Yerli blijkt weer terug te zijn in Nederland en is in 2023 te zien in de theaters met Tinderella. Ik ga eens kijken of ik een kaartje kan bemachtigen.
Het meest gelezen verhaal is: Hoe maak je een rondeel? Bijna 1600 keer werd het aangeklikt.
“Mijn allereerste rondeel gaat over mijn vader. Hij was zacht als een beer en stevig als een boom. Dat voelde ik als hij me omhelsde. Zijn liefde voor ons kinderen was zonder voorbehoud. Je was goed zoals je was. Het is vandaag alweer twaalf jaar geleden, papa ik mis je.”
Daarna volgt: Een beetje sterven, dat is 1324 keer gelezen.
“Afscheid nemen is een beetje sterven; sterven aan dat waarvan men houdt. Men laat een beetje van zichzelf achter in ieder uur en elke plaats.”
Maar hé, het was mijn bedoeling om een feestelijk verhaal te maken. Dus type ik in mijn eigen zoekbalk het woord: Feest.
Verrassing, ik kom uit bij mijn honderdste blogpost, waarin mijn vader opnieuw opduikt.
“In het toilet van de kajuit kijk naar mezelf in de spiegel. Ik duw mijn kin naar voren en trek een grijns, zoals mijn vader kon doen. Kijk daar is gelijk mijn vader. Goedemiddag pap, wat lijkt je dochter op jou. Jammer dat je er niet bij bent.”
En er is een cadeautje bij in 2014
Had ik me maar nooit voor deze bergwandeling opgegeven. Ik was natuurlijk nieuwsgierig na al die sterke verhalen in de tube over steenbokken die hierboven rondspringen, alle bijzondere alpenflora en niet in de laatste plaats wat de berggids allemaal nog meer voor ons in petto had.
Een hele dag in het kielzog van deze man leek me wel wat. Kijken naar zijn gespierde kuiten die voor me uit dansen. De hand die elke keer naar me uitgestoken zou worden bij een dwarsliggende kiezel op het pad. Jammer dat die twee meiden uit Eindhoven zich ook ingeschreven hadden voor deze excursie. Ik had ze al verlekkerd zien kijken naar onze Zwitserse leidsman. Maar ze zijn geen partij voor mij.
Dus waar kwam mijn bezwaarde gemoed vandaan? Gisteren had ik na een paar glazen wijn hoog opgegeven over mijn wandelervaringen in Nepal en vorig jaar in de Andes. Terwijl ik toch echt nooit verder gekomen ben dan de Utrechtse Heuvelrug.
Op het bed in mijn hotelkamer strik de veters van mijn bergschoenen. Ik zie de blikken van de Eindhovense dames al gaan, ze zien er veel te nieuw uit. Daar heb ik natuurlijk wel een antwoord op. Na jaren trouwe dienst waren mijn oude schoenen tot op het draad versleten. Maar over blaren op mijn voeten kan ik natuurlijk niet gaan klagen. De pijn zal er voor zorgen dat mijn charmantste glimlach verandert in een verbeten grijns.
Had ik mijn mond maar gehouden, stomme kip die ik ben.
Schrijfoefening: Hoog in de Alpen, Angstig, Lerares, Een leugen over het verleden
Alzirr Coaching & Advies 