Ineens dacht ik weer aan haar. Ergens in 1994 zocht ik in het beeldarchief van de gemeente Dordrecht naar foto’s voor bij een beleidsnota. Daar vond ik de foto van dit meisje. De aarzelende ernstige blik in haar ogen brak bijna mijn hart. Ze kwam paginagroot in de nota terecht.
Stevig in je schoenen
Ik denk dat ze een jaar of zeven is. Ze heeft zich feestelijk aangekleed voor de foto, een grote strik van tule in haar donkere haar. De klas was bezig met de rekenles. Ik zou niet kunnen zeggen waar ze precies vandaan komt. Ze zal ondertussen begin dertig zijn. Zou ze nog steeds in Dordrecht wonen? Misschien werkt ze nu zelf in het onderwijs of is ze teruggegaan naar het land waar in ieder geval haar ouders vandaan kwamen en daar een eethuisje begonnen? Wat ik alleen hoop is dat ze op die school in Dordrecht voldoende mee gekregen heeft om een eigen leven op te bouwen. Dat was namelijk wat ik opschreef in die nota. We wilden de weerbaarheid van de inwoners van Dordrecht versterken en dat begon bij de opvoeding van kinderen.
Waarom dacht ik ineens aan haar? Omdat ik in Zoetermeer bezig ben met de voorbereidingen rond de nieuwe wet inburgering. Begin volgend jaar zijn gemeenten weer verantwoordelijk voor de inburgering van mensen die in ons land komen wonen. Dat betekent de taal en gewoontes leren kennen en weerbaar genoeg zijn om een eigen leven op te kunnen bouwen. Niks nieuws dus of toch wel?
Leven we eigenlijk wel samen?
Het is deze maand twintig jaar geleden dat Paul Scheffer zijn essay ‘Het multiculturele drama’, publiceerde. De NRC staat er met een serie artikelen uitgebreid bij stil:
“Heeft zich in de afgelopen twintig jaar een drama voltrokken? Is er een onoverbrugbare tweedeling ontstaan?”
De eerste twee artikelen in de krant van zaterdag geven een genuanceerd beeld van de stand van het land. Er volgen de komende weken nog vier artikelen en je kunt ook nog luisteren naar een podcast.
De redacteuren Lamyae Aharouay en Mark Lievisse Adriaanse trokken het land in op zoek naar het multiculturele drama. Ze kwamen optimisme tegen maar ook onbegrip en onvrede bij autochtone Nederlanders. Nederlanders met een niet westerse achtergrond hebben meer contact met mensen met een andere achtergrond dan twintig jaar geleden. Toch is er ook een sterk gevoel nergens echt bij te horen.
“Hier een Marokkaan, daar een Nederlander.”
In het tweede artikel kijkt Paul Scheffer terug op de twintig jaar die volgden op zijn essay en stelt dat destijds integratie de blinde vlek was en dat nu immigratie dat is. De samenhang tussen beide moeten we beter overdenken. Nadenken over de afstand tussen wat we willen en wat we kunnen. Er is veel vooruitgang te melden maar hij ziet ook achterstanden door discriminatie. Maar dat verklaart niet alle achterstand. Niemand zou moeten verwachten dat in een generatie alles in te halen valt. Het kost meer tijd.
De buitenstaanders van gisteren zijn de gevestigden van morgen
De krant vraagt ons een enquete in te vullen om zo mee te doen aan de discussie. Ik heb dat gelijk gedaan. Doe jij ook mee?
Alzirr Coaching & Advies 