Mijn tante Hetty, deel 20: Onder schot

We kijken elkaar aan. Politie in de tuin? Dat kan maar één ding betekenen: de criminelen zijn terug. Ik ben bang en boos tegelijk, op mezelf en op Victor. ‘Wat zijn wij ontzettend stom geweest, we hadden gewoon in de keuken moeten blijven.’ Voordat Victor kan antwoorden, klinkt ineens een stem van boven.
‘Wat doen jullie hier?’ Het is Gert. Hij staat in de deuropening van de kelder en kijkt erg boos. ‘Ik dacht dat we afgesproken hadden dat jullie hiernaast zouden blijven? Nu zitten jullie midden in het gevaar.’
Victor wil wat zeggen, maar Gert gebaart dat hij stil moet zijn.
Hij spreekt in zijn portofoon: ’Kleinsma hier, de twee kinderen zijn in de kelder van het huis.’ Hij luistert naar het antwoord. ‘Ja, dat denk ik ook.’ Hij kijkt weer naar ons en antwoordt dan: ‘Oké.’ Terwijl hij zijn portofoon uitzet, komt hij het trapje af.

‘We moeten ons hier verbergen totdat de actie van de collega’s is afgerond. Laten we de boel afsluiten en zo stil mogelijk zijn. Het laatste wat we willen, is gijzelaars worden.’ Met één beweging gooit hij het luik naar de ondergrondse tunnel dicht.

‘Zo, nu moet er iets zwaars op worden gezet. Helpen jullie even mee deze commode te versjouwen?’
Hij bedoelt het oude gammele kastje waarop Victor vanochtend heeft geprobeerd het lichtrooster open te duwen. Zonder te wachten op antwoord, pakt hij het kastje op en legt het op zijn kant. Victor komt als eerste in beweging. Hij trekt het kastje in de richting van het luik. Ik help met trekken totdat het meubel precies boven op het luik ligt.

‘Nu de deur nog.’ Gert knijpt zijn ogen samen als hij naar de kelderdeur kijkt. ‘Dat slot is kapot, we kunnen hem niet afsluiten.’
‘Ik weet wat. We moeten iets onder de klink zetten. Dan krijg je een deur met geen mogelijkheid open’ Dat is Victor, die gelijk begint te rommelen in een bak met hout.
‘Heel goed, jij bent pienter.’ Gert begint ook in de bak te zoeken.
‘Misschien past dit er onder?’ Victor houdt een lat van ongeveer een meter omhoog. Gert pakt de lat van hem aan en probeert hem onder de klink te klemmen. ‘Hij is tekort, kun je een iets langere vinden?’

‘Achter de ketel heb ik skispullen zien staan. Misschien zit er een geschikte stok bij.’ Ze kijken me allebei aan alsof ze me voor het eerst zien. Gert duikt meteen achter de verwarmingsketel. ‘Hier, precies wat we nodig hebben, een verstelbare wandelstok. Mara je bent geniaal.’ Ik voel mijn wangen warm worden, toch nog iets goeds. De stok past na even proberen perfect onder de klink. Het leren handvat van de wandelstok houdt elke beweging tegen.

Hierna zitten we stil te wachten op een seintje dat alles veilig is. Gert op de onderste tree van de trap. Wij op het oude kleed met onze rug tegen de muur. Buiten is het ook stil en dat blijft het een hele tijd. Ik heb dorst en denk aan de veilige keuken van tante waar we net waren. Was ik daar maar in plaats van in deze stomme stoffige kelder, of nog liever: was ik maar met tante op het vliegveld om mijn vader en moeder op te halen. We zouden zwaaien als ze door de douane komen en dan ren ik naar ze toe en papa slaat zijn armen om mij heen. Tante omhelst mijn moeder en we lachen en lachen, totdat er iemand met een bagagewagentje tegen me aanrijdt. Ik kijk verward op. Het is Victor die tegen me aan duwt. Hij zegt niets maar draait met zijn ogen. Ik volg zijn blik in de richting van het luik. Er wordt van onder tegen gebonkt. Gert sluipt in de richting van het luik. In zijn hand heeft hij een pistool. Hij gebaart ons te blijven zitten. Het luik gaat een stukje open. Het kastje glijdt langzaam onze kant op. Er klinkt een knal. Tegelijkertijd laat Gert zich met een sprong vallen boven op het kastje. Het stort in elkaar maar blijft liggen op het luik, net als Gert.

Waar waren we ook al weer gebleven? Klik hier.

Of wil je bij het begin beginnen? Klik dan hier.