Geplaatst in Huis, tuin en keuken, Reizen

Herfst in Hellendoorn, mooier kan haast niet

Heerlijk herfstweer, tijd om naar buiten te gaan. Ik trek mijn wandelschoenen aan. Want wat is er heerlijker dan straks weer thuis met een voldaan gevoel boven een kop warme drank na te genieten. Met een moe lijf en rust in mijn hoofd.

Krönnenzommer

Het bos ligt al vol met bladeren. Het zijn vooral eikenbladeren. Het blad aan de andere bomen wacht nog op een flinke herfststorm.

Herfst in Hellendoorn, Gekleurde Gedachten, Karien Damen, Huisje10
Het bospad langs de Sanatoriumlaan lijkt op een oude oprijlaan

We steken de sanatoriumlaan over en nemen rechtsaf het pad dat langs de laan loopt. Als het pad ophoudt, lopen we verder, langs de kant van de weg de Elerberg op, richting het oude sanatorium Krönnenzommer. Het is vernoemd naar een gedicht van Johanna van Buren, hier een bekende dichteres. Ze schreef in de streektaal. Na de kruising met de Noord Esweg nemen we het eerste paadje aan de linkerkant. Dit pad slingert het bos in en komt uiteindelijk uit op een breder pad.

Herfst in Hellendoorn, Gekleurde Gedachten, Karien Damen, Huisje10
De rozetten van het vingerhoedskruid (digitalis) hebben zich al gevormd, klaar voor de volgende zomer.

Pieterpad

We zijn nu beland op het Pieterpad, de etappe van Ommen naar Hellendoorn. We volgen een tijdlang deze route. Na een T- kruising komen we op het pad met de naam Koetreeweg. Vlak voor we het bos uitlopen verlaten we de route van het Pieterpad en gaan naar rechts. We volgen nu de blauwe wandelroute. Deze voert ons langs het Avonturenpark Hellendoorn en uiteindelijk lopen we langs de rand van het bos. Het akkerland voor ons is een oude es (of esch) van het dorp Hellendoorn. In de zomer kun je hier niet over de mais heen kijken.

Herfst in Hellendoorn, Gekleurde Gedachten, Karien Damen, Huisje10
De lariks is een naaldboom die in de herfst verkleurt en zijn naalden verliest.

De Uitkijk

We lopen nog een stukje verder door als de blauwe route naar beneden, richting het dorp, gaat. We gaan thee drinken bij De Uitkijk en lopen daarom verder rechtdoor, steken de Luttenbergerweg over en gaan linksaf de Hellendoornsebergweg in. De Uitkijk is een hotel met van die krakende houten vloeren, oude sjiek. We hebben er een keer gelogeerd, maar nu hebben we ons eigen huisje hier. Vanaf het terras had je ooit goed zicht op Hellendoorn. In 1929 was de helling nog kaal, nu zit je in het bos met hier en daar wat doorkijkjes.

Hellendoorn

We dalen af naar het dorp. Er lopen verschillende paden vanaf De Uitkijk naar beneden. We kiezen er lukraak een uit en komen uit op de Ninaberlaan. We wandelen door het dorp en nemen de Noord Esweg terug naar de Sanatoriumlaan. Wie wil hier nu niet wonen?

 

Herfst in Hellendoorn, Gekleurde Gedachten, Karien Damen, Huisje10
De bladeren aan de bomen wachten op de eerste herfststorm

 

Geplaatst in Huis, tuin en keuken

Het komt goed

De verwachtingen zijn hoog.  De spanning stijgt elke dag verder. Bijna is het zo ver. Ik ben er niet zeker van dat het goed gaat komen. Van de stress slaap ik niet meer. In de nacht bedenk ik allerlei scenario’s voor elk probleem dat zich voor kan doen. Uiteindelijk val ik in slaap en droom dat er twee keer zoveel mensen komen dan verwacht. Dan zegt iemand: ‘ Hoe ga je het aanpakken Karien?’ Hoe ik ook mijn best doe, mijn hoofd blijft leeg, alle scenario’s zijn verdwenen. Paniek, er komt niets. Dan zeg ik voordat ik het bedacht heb: ‘Dat bedenk ik in het moment en vertrouw er op dat het dan goed komt.’
Als ik mijn ogen open, schijnt grijs licht door de gordijnen. Het is al bijna dag, de Dag. Gelukkig is alles van me afgevallen. Ik vertrouw op mijn creativiteit en intuïtie. Ik heb mezelf gerustgesteld.

Geplaatst in Nieuws en politiek

Op één been kun je niet lopen.

Ik weet het, ze lagen al vanaf de zomer in de winkels. Toch heb ik ze deze week pas weer ontdekt. De kruidnootjes met een chocolade jasje. Puur, melk of wit.

Ik had ze meegenomen als troost voor een collega met pech. Hoe groot haar pech ook was, we kregen de zak niet in één middag leeg. Het restant ging dus mee naar huis. Weggooien is zonde.

En nu is het hek van de dam.

Ik neem er een bij de koffie. Een is niks. Op een been kun je niet lopen zei mijn moeder altijd om ons aan te sporen meer te eten. Twee boterhammen, twee aardappelen.

Twee witte gaan tegelijk in mijn mond. Je moet de smaken wel uit elkaar houden. Dan twee met melkchocolade. De kruidnootjes met pure chocolade moeten ook op.

Met de uitdrukking: op één been kun je niet lopen, moedig je iemand aan nog een drankje te nemen. Eén enkel glaasje is niet genoeg. Een bekende bierbrouwer gebruikte het als slogan om alcoholvrij maltbier aan te prijzen (1992).

Als je de uitdrukking gebruikt in je eigen hoofd, zoals ik dat doe, is het om je geweten te sussen. Nee, ik ben niet verslaafd. Op één been kan ik gewoon niet lopen.

 

Geplaatst in Mijn tante Hetty

Mijn tante Hetty, deel 21: Het laatste woord

‘Het laatste woord is hier nog niet over gezegd.’ Tante Hetty drukt met haar voet haar sigaret uit en schopt hem in de richting van een hoopje andere peuken. Ze kijkt in de richting van de rechercheurs Ab en Gert. Op zoek naar iemand die hier iets tegen in wil brengen. We zitten op het terras bij de villa van de buren. Victor staart naar de punten van zijn sneakers. Hij heeft niets meer gezegd sinds de hele bende criminelen is meegenomen voor verhoor. Gert heeft zijn ogen gesloten. Hij houdt zijn linkerarm voorzichtig vast. De ambulance is al onderweg.

‘Mevrouw Nelemans,’ begint Ab. ‘De rechter commissaris heeft toestemming gegeven voor de hack van uw computer. We hebben overtuigend bewijs dat de communicatie tussen de criminelen vanuit uw huis verliep en de heer Verkerk kwam regelmatig bij u over de vloer.’
‘Ik ben zijn advocaat en de heer Verkerk had zijn gevangenisstraf in die drugszaak uitgezeten. U moet wel heel zeker van uw zaak zijn. Niet alleen mijn computer is gehackt, maar u heeft mij ook nog een nacht vastgehouden. Hierdoor kwam een minderjarige die aan mijn zorg was toevertrouwd in een levensgevaarlijke situatie terecht.’
Die minderjarige dat ben ik. Was ik in levensgevaar? Ik besef ineens dat het ook anders had kunnen aflopen. Ze hadden ons kunnen ontvoeren of nog erger dood kunnen schieten. Een rilling loopt over mijn rug. Gelukkig waren Ab en Gert er op tijd bij. Ik kijk naar Ab. Hij slikt een keer.
‘Het is toch goed afgelopen, tante?’ probeer ik zachtjes.
‘Daar gaat het niet om Mara. Dit had zo niet mogen gebeuren.’
‘Dag Hetty, zo te horen ben je nog niets van je scherpte verloren. Hoe is het met je?’ Een lange man in uniform komt met uitgestoken hand het terras oplopen.
‘Dag Nico, ik was net je mannen de les aan het lezen.’ Ze neemt zijn uitgestoken hand aan. Daarna geeft hij ons ook allebei een hand.
’Van der Molen, commissaris van politie, aangenaam. Jullie zijn heel dapper geweest, heb ik gehoord.’ Hij kijkt van mij naar Victor. Met een glimlach en warme bruine ogen oogt hij vriendelijk. Toch ben ik niet helemaal gerustgesteld. Het uniform met die gouden knopen, maakt hem streng. Ik zit te wachten op een preek over wat we allemaal verkeerd hebben gedaan. Die komt er ook, maar is voor tante Hetty.
‘Ik was volledig op de hoogte van deze operatie, Hetty. Je moet toch toe geven dat het er verdacht uitzag. De heer Verkerk had een nieuwe bron van inkomsten gevonden: XTC. We wisten al enige tijd dat dat in jouw huis of hier in de villa werd gemaakt. Ze hadden jouw computer overgenomen. Daardoor leek het of alles vanuit jouw huis werd geregeld. We hebben vorige week familie De Winter in Spanje opgespoord. Ze waren daar niet helemaal vrijwillig. Vader de Winter had zaakjes gedaan met de heer Verkerk. Daardoor stond bij hem in het krijt. Hij kon zijn schulden aflossen door toe te staan dat er drugs in zijn huis werden gemaakt. Omdat de kinderen mogelijk de boel konden verraden, is het hele gezin naar Spanje vertrokken.’

Het duizelt in mijn hoofd. David en Estelle die wisten dat hun vader drugs maakte en door criminelen naar Spanje zijn gestuurd. Tante die contact had met die criminelen. Ik kijk voorzichtig naar tante Hetty. Ze heeft een diepe frons in haar voorhoofd. In haar hoofd duizelt het ook, denk ik. Haar beste vrienden en buren hebben haar voor de gek gehouden.

‘We gaan nu het lab ontmantelen. De criminelen zijn allemaal opgepakt. Jullie kunnen veilig naar huis. Hou er rekening mee dat we later verklaringen komen opnemen.’

Victor en ik lopen langzaam achter tante aan, de tuin van de buren uit  Als tante haar eigen keuken binnenstapt, geef ik Victor een por en fluister: ‘Waarom ben je de hele tijd zo stil?’

‘Ik heb Remco dat trucje geleerd.’
‘Welk trucje?’
‘Hoe je een computer op afstand kunt overnemen, ik ben medeplichtig.’
‘Maar je wist toch niet wat ze gingen doen?’
‘Misschien moet ik wel naar de gevangenis.’
‘Nee joh, niet als je de politie alles eerlijk vertelt. Kom we vragen het tante, die weet wel raad.’

Waar waren we ook al weer gebleven? Klik hier.

Of wil je bij het begin beginnen? Klik dan hier.

Geplaatst in Huis, tuin en keuken

Het gebed van de scholier

De zoon van de Chileense bioloog en filosoof, Umberto Maturana voelde zich op school ongelukkig. Hij vond dat de leraren het hem onmogelijk maakten iets te leren. Ze wilden hem ‘hun’ kennis bijbrengen in plaats van ervoor te zorgen dat hij zich van binnenuit kon ontwikkelen. Daarom schreef Maturana de hartewens van zijn zoon op in:

Het gebed van de scholier

Leg me jouw kennis niet op, ik wil het onbekende onderzoeken

en zelf mijn ontdekkingen doen.

Laat wat bekend is mij bevrijden, niet gevangenzetten.

De wereld van jouw waarheid kan mijn beperking zijn;

in jouw wijsheid kun je mij ontkennen.

Geef me geen instructies, laten we de weg samen afleggen.

Laat mijn rijkdom beginnen waar aan de jouwe een eind komt.

Laat mij zien, zodat ik kan staan op jouw schouders.

Laat jezelf zien, dan kan ik anders zijn.

Jij zegt dat elk menselijk wezen kan liefhebben en scheppen.

Dus ik begrijp hoe bang je wordt als ik je vraag naar die uitspraak te leven.

Je zult niet ontdekken wie ik ben door naar jezelf te luisteren.

Geef me geen instructies; laat me begaan.

Als ik op jou lijk, heb je gefaald.

The Student’s Prayer – Umberto Maturana (in D. Zohar, SQ, vertaald door Rick Steur, 2000)

Je zou willen dat leraren op de wereld dit gedicht zouden lezen en de boodschap vertalen naar hun werk. Ik heb de regel uit gekozen die voor mij een uitdaging zou zijn in mijn werk als coach. Ik koos voor: “in jouw wijsheid kun je mij ontkennen”. Dat ik als coach al zie welke weg iemand zou moeten bewandelen en het geduld niet meer heb om te luisteren. Ik heb dan geen oog meer voor het feit dat de ander zijn eigen weg moet bewandelen.

Toen ik dat allemaal bedacht had en in een tekening verwerkt, kwam er een puber langs voor een kopje thee en gezelligheid. Samen hebben we het gedicht gelezen en zitten filosoferen over welke leraren je inspireren en welke niet. De puber kwam tot de wijze conclusie dat ze structuur nodig heeft om in vrijheid haar eigen ontdekkingen te doen. We hebben daarover samen nog een tekening gemaakt.

Gebed van een scholier, gekleurde gedachten, Karien Damen
Laat mij zien, zodat ik kan staan op jouw schouders

Welke zin vind jij belangrijk?

Geplaatst in Huis, tuin en keuken, Reizen

Fietsen langs de oevers van de Regge

Bij het station in Nijverdal slaan we linksaf. Al snel vinden we de Regge. De steentjes van het fietspad knerpen onder onze banden. Een bekend geluid. Dit slingerende pad nemen we vaker. Je meandert hier mee met de rivier. Deze zomerse herfstdag in oktober genieten we van het weer en het mooie landschap.

Hellendoorn, Regge, fietsen, Gekleurde Gedachten, Karien Damen
Trapje voor vissen in de Regge

 

De Regge mag zich weer vrij bewegen. Dit is in Hellendoorn gemarkeerd met een kunstwerk van Harry Schutte en een gedicht van Jan Verhoek:

de schone slaapster

sterven zal zij niet
maar zij zal honderd jaren slapen
de eeuw was lang
de bedding nauw
maar kijk
ze richt zich op
en danst weer als voorheen
de regge mooie vrouw

Net voor Rijssen laten we de schone slaapster achter en fietsen richting Wierden. Terug wil ik langs het Wierdense veld fietsen om een foto voor jou te maken van het veen. In het zwarte water zie je kleine polletjes om hoog steken. Ik vind dat zo mooi. Veel vogels strijken er neer voor een moment van rust. Als we stoppen en ik door het lange gras loop in de richting veen zie ik dat het helemaal is drooggevallen. De mini-eilandjes liggen in de modder.

Hellendoorn, Regge, fietsen, Gekleurde Gedachten, Karien Damen
Normaal steken deze pollen net boven het water uit.

Na de droge zomer is er nog steeds niet genoeg regen gevallen voor het herstel van de natuur. Zo eindigt een wolkenloze dag toch in een zorg. Ik hoop dat Leslie ons wat regen zal brengen.

Hellendoorn, Regge, fietsen, Gekleurde Gedachten, Karien Damen
Nog even genieten van de ondergaande zon

 

 

 

Geplaatst in Huis, tuin en keuken

Ja, ik beken!

Ik ben om. Ik heb van de zomer een E-bike gekocht om naar mijn werk te fietsen. Ik was de wind tegen op weg naar huis en dan ook nog moeten koken beu.

In het voorjaar van 2014 riep ik in: Altijd wind mee hebben, heel stoer dat ik er nooit aan zou beginnen. Het duurde even voordat ik er voor uit durfde te komen.

Ik ben een draaikont, een verloochenaar van principes, maar wat ben ik blij met mijn nieuwe vervoermiddel. Ik voel me als hare majesteit op haar glimmende Gazelle in de duinen en heb de neiging om naar elke voorbijganger te wuiven.

Geplaatst in Nieuws en politiek, Werk

Wat zouden we volgens jou nu moeten gaan doen?

The Meaning of the Idiom “Million Dollar Question” The phrase “the million dollar question” is used in colloquial speech in many parts of the English speaking world. … It’s used when the speaker wants to signal that this particular question is the one that needs an answer to resolve a make-or-break situation.

Je hebt van die uitdrukkingen en woorden, die zo vaak gebruikt worden dat je je schouders er bij ophaalt. Het zegt je niets totdat je er ineens keihard tegen aan loopt en het kwartje valt. Tenminste zo ging het bij mij van de week. Ik kreeg een vraag van mijn leidinggevende naar aanleiding van mijn blog over armoede en schulden.

One million dollar question

Een vraag die me de kans gaf om nu echt te vertellen wat er moet gebeuren. De kans van mijn leven, mijn one million dollar question. De stress en verlamming sloegen toe, want mijn antwoord moest in een keer goed zijn. In mijn hoofd formuleerde ik allerlei vergezichten over een betere wereld.

Stop, terug naar de essentie, Damen. Die lieve leidinggevende van je vraagt wat we kunnen doen. Hij en jij en misschien jullie collega’s als je ze weet te inspireren. Gewoon op het werk, binnen je eigen team.

Weer rustig geworden, ging ik mijn eigen verhaal herlezen, wat was de essentie ervan? Wat ik wilde zeggen zit in vier zinnen.

Het leven van mensen met weinig geld of schulden is knap ingewikkeld.

Alle instanties waar mensen die hulp nodig hebben mee te maken krijgen, hebben het zo ingewikkeld gemaakt om die hulp te krijgen dat je een HBO-opleiding nodig hebt. Laten we als medewerkers van een gemeente speuren naar elke drempel in ons eigen huis en dan de vraag stellen: Kan dit niet slimmer?

Doen we de goede dingen, kijken we naar waar het beter kan en blijven we doorgaan met wat is afgesproken?

Dit is een gewetensvraag: houd ik me bezig met zaken die echt belangrijk zijn voor onze inwoners of is het mijn hobby geworden? Of ben ik alleen maar bezig met het etaleren van mijn eigen genialiteit?
Dat betekent elke ochtend voor het werk in de spiegel kijken: Doe ik de goede dingen, kijk ik waar het beter kan en blijf ik doen wat ik heb afgesproken?

De rationele benadering; voorlichting geven en werken aan bewustwording, is zinloos.

We kunnen bij de gemeente dus maar beter ophouden met het maken van mooie folders en voorlichtingsmateriaal of er in ieder geval niet veel van verwachten. Er zijn andere manieren om mensen in beweging te krijgen, manieren die slim inspelen op angsten en behoeften. ‘Je wilt toch niet dat je kind iets misloopt?’ Hiervoor kunnen we slim gebruik maken van wat de Amazons en Bol.coms van deze wereld al lang weten.

Ga het persoonlijke contact aan en ga op zoek naar verdwenen klanten.

Dat is wat de ombudsman al eerder zei en dat hebben we ons aangetrokken. We nodigen iedereen die zich meldt uit voor een gesprek. Daarna komen de formulieren pas en zonodig vullen we die samen in. We bellen, mailen en appen achter iedereen aan die daarna niet meer komt opdagen. In een enkel geval gaat iemand op huisbezoek. Meer aandacht werkt. We zouden er alleen meer tijd voor willen hebben.

Wat zouden we volgens jou nu moeten gaan doen?

 

Geplaatst in Huis, tuin en keuken, Kunst en Cultuur

Voor ik het vergeet

Het was al duidelijk op het moment dat mijn nichtje een cassettebandje kwam lenen. Ze zocht voorwerpen van vroeger voor de geschiedenisles op school. Toch duurde het nog tot deze week voor ik afscheid kon nemen van mijn verzameling cassettebandjes. Al jarenlang zitten ze opgesloten in een groot blik. Een apparaat om ze af te spelen heb ik niet meer. Het voelt alsof mijn herinneringen met de bandjes in de vuilcontainer zullen verdwijnen.

Een voor een heb ik ze door mijn handen laten gaan. Namen van nummers en muzikanten genoteerd die ik wilde bewaren voor de eeuwigheid. Dat werd een zalige middag YouTube kijken. Rare kapsels en kleding, de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw. Prefab Sprout, Les Negresses Vertes, Billy Bragg en Joe Jackson. Ik kende ze allemaal nog. En, hun muziek heb ik gelukkig al op een andere manier in huis.

Wat me nog meer opvalt in die berg bandjes, is dat er weinig originele opnames tussen zitten. Het meeste is liefdevol met een cassetterecorder opgenomen van platen en CD’s door mijn zus, broers en vrienden. De titels van de nummers zijn handgeschreven en bijna onleesbaar geworden, soms heeft iemand een plaatje er bij geplakt. Een doosje heb ik nog even bewaard. Het gaat om een bandje met muziek van Slade. Slade is van recht vooruit muziek. Hard, makkelijk in het gehoor liggend met alledaagse teksten. Dat is waarschijnlijk de reden waarom de titels op het doosje zijn ‘vertaald’ door een vriend. Het is bijna een gedicht geworden.

Fietsen totaan de meet
Twee kilometer breed
Wat mijn tante ‘s winters deed
Opoe die werd uitgekleed
Toen ik in mijn vingers sneed
…. en op mijn driewielertje reed
Boterhammen bij de vleet!
En voor ik het vergeet: Slade

Slade, wie kent ze niet? Met het nummer: Merry Xmas Everybody, stonden ze in 2017 nog in de top 2000, op plaats 1898. Maar omdat het nog lang geen kerstmis is een ander nummer.

https://youtu.be/RPTk5poAa1c