Van oude mensen, de dingen, die voorbij gaan

Het grijze weer, de donkere dagen voor kerst, dat zal de reden zijn van mijn weemoedige gedachten. Dit jaar kreeg ik weer minder kerstkaarten dan voorgaande jaren. Daarom dacht ik aan een titel van een boek van Louis Couperus: Van oude mensen, de dingen, die voorbij gaan.

Het is een verwijzing naar het onherroepelijk voortschrijden van de tijd, maar ook naar de herinnering aan de nacht dat een misdrijf werd gepleegd. Een herinnering die steeds weer voorbij komt. Het is een mooie roman over twee oude mensen die iets op hun geweten hebben. Lang blijft in het verhaal onduidelijk wat er lang geleden zich heeft afgespeeld. Als lezer zie je vooral hoe de geschiedenis de hele familie in zijn greep blijft houden. Meer zeg ik er niet over, je kunt het boek downloaden via de site van de digitale bibliotheek der Nederlandse letteren en zelf lezen hoe dit prachtige melancholieke verhaal van Louis Couperus afloopt.

Maar mijn verhaal ging over kerstkaarten of liever het groeiend gebrek daaraan. Oude tantes zijn er niet meer of niet meer in staat kaarten te sturen naar hun nichtje. De jongere garde kiest voor de minder romantische digitale vorm. Ook de behoefte aan zelfexpressie onder de afzenders is minder geworden. Nog maar twee zelfgemaakte exemplaren ontving ik dit jaar. Sterker nog, ik ontving dit jaar een doe-het-zelf kaart. Verontwaardigd appte ik nog: ‘Ben je niet iets vergeten?’

‘Nee hoor, je mag het zelf doen.’ Was het laconieke antwoord. Dat heb ik dus braaf gedaan.