Ik ben nog niet dood

Van de week dook hij weer op. Het scheiden van de risicogroepen van de rest van de inwoners van ons land, zou enorm helpen bij het bezweren van de Coronacrisis. Alle zestig plussers ophokken zodat de economie gewoon door kon draaien. 

Alsof ik geen bijdrage meer lever. Zestig plussers zijn allemaal omaatjes die niets anders hebben in het leven dan kopjes thee drinken met kleinkinderen. Ik ben helemaal geen oma. Wat is er trouwens mis met oma zijn? Oma’s en opa’s hebben een belangrijke rol in de opvoeding, ze hebben meer geduld en kunnen beter relativeren. Kinderen die veel omgaan met ouderen ontwikkelen zich sociaal beter. In teams op het werk, zie je dit terug in de verhouding tussen jongere en oudere collega’s. Van de week werd het nog tegen me gezegd: “Hoe doe je dat toch? Als ik denk: hier komt niets van terecht en jij ernaar kijkt, is het ineens een simpel probleem.”

Een flink eind wandelen, maakte me weer blij. Ik zag zoveel moois. Door het natte weer zie je nu overal paddenstoelen. Het was onbegonnen werk om ze allemaal op de foto te zetten. De herfst hoort dus ook gewoon bij het leven.