Want mijn ogen lachen niet

Je kunt niet peilen wat de ander denkt of voelt.

Dat is wat iedereen zegt nu we alleen maar met elkaar beeldbellen. Lichaamstaal blijkt belangrijk om elkaar goed te kunnen begrijpen. Je ziet alleen maar een hoofd of een heleboel hoofden tegelijk. Je kijkt elkaar niet echt in de ogen. Het is daarom hard werken dat beeldbellen. Na een uurtje ben ik doodop.

En,

Als je elkaar tegenkomt zie je alleen elkaars ogen. Het af kunnen doen van het mondkapje voelt als een bevrijding. Gelukkig, eindelijk echt contact. 

Ogen zijn de spiegel van de ziel

Het mondkapje maakt dat we niet afgeleid worden. Een brede glimlach kan ook een grimas zijn. Je trekt simpelweg je mondhoeken omhoog. Oefen maar eens voor de spiegel. Je ogen kunnen niet liegen niet. Aan de ogen kun je zien dat een lach van binnenuit komt. Dat zit hem in het aanspannen van de spieren rondom de ogen. Dat kun je niet sturen.

Maar mijn ogen lachen niet….

Dat is de zin die bij mij komt bovendrijven. Dat komt uit een liedje van Paul van Vliet. Ik heb het teruggevonden op zijn site bij de verwijzing naar Spotify. Het gaat over Noorderlingen die Carnaval proberen te vieren onder de grote rivieren, hun hart zit er niet in:

…Want ik lach van binnen niet.

Het voordeel van het mondkapje is dat we kunnen zien of iemand het echt goed met ons meent. Ik heb de proef op de som genomen. Welke ogen spraken mij aan en was dat ook nog zo als ik de rest van het gezicht had weggeknipt. Kijk zelf maar eens.

Maar van lachen wordt je blij

Nu is het ook weer zo, en misschien heb je dat gemerkt toen je voor de spiegel stond te bekkentrekken, van lachen ga je je beter voelen.

_{Wat je zoekt, dat vindt jou, oefening uit: Creativiteit, geen kunst}