Gluren naar de buren

Ik hoor opgewonden stemmen in de straat. Is er ruzie of praten ze gewoon hard? Ik kijk vanuit het zolderraam onze straat in. Ik zie niemand. Wel staat verderop een bestelwagen half op de stoep geparkeerd. De alarmlichten zijn aan. Ik doe het licht uit zodat ik beter kan zien wat er gebeurt. Het is weer helemaal stil Op de achterruit van de auto is een logo geplakt. Ik knijp mijn ogen toe maar kan ik net niet lezen wat er op staat. Ik heb al weken mijn lenzen niet in gedaan. Ik ga toch nergens heen. Wacht eens even, ik heb ergens nog een verrekijker liggen. Waar had ik die ook al weer? In het rode kastje beneden. Onder de handschoenen en de sjaals vinden mijn handen het bekende tasje waarin ik de verrekijker bewaar. Ik ren snel weer naar boven.

Dit is toch wel heel erg, dit. Met een verrekijker uit het raam kijken naar wat de buren aan het doen zijn. Zo weinig spannends maak ik mee.

Ik klaag niet hoor. Ik ben gezond en iedereen die mij dierbaar is gelukkig ook. Doordeweeks kan ik gewoon vanuit huis mijn werk doen. Collega’s spreek ik aan de telefoon of we hebben een videochat. De wereld is alleen erg klein geworden. Het nieuws gaat maar over een ding.

De verrekijker heb ik maar weer opgeborgen, te gênant om daar mee te worden betrapt. Ik mag wel van mezelf naar buiten blijven kijken als er wat gebeurt op straat. Dan kan ik gelijk even zwaaien naar de overbuurman die op zijn zolderkamer probeert te werken.