Ze zijn er nog steeds, onze postbakjes op de tweede. En, er ligt zowaar post in voor mij en mijn collega’s. Voor het eerst sinds maart ben ik een paar uur op kantoor. De post is het tijdschrift Sprank van Divosa, de branchevereniging voor ambtenaren in het sociaal domein. Het is het nummer van begin maart.
Lees verder “Een sprankje gevonden”
Zo slordig. Ik durf het bijna niet te vertellen. In een doos met oude foto’s, kaarten en brieven uitnodiging vond ik twee gesloten enveloppen. Spannend om ze open te maken.
In de eerste envelop zaten twee briefjes van 25. Hoe kon dat nou. In de tweede envelop zaten ook twee briefjes van 25. Ik heb het over guldens. Ergens in de vorige eeuw had ik deze twee enveloppen over het hoofd gezien.
Lees verder “Kom je buiten spelen?”
Zul je net zien. Twee droge zomers, een heet voorjaar. Je denkt: Corona, geen risico’s, dus boek je een vakantie in eigen land. Ja hoor, komt de regen met bakken uit de lucht vallen. Daarom deel ik graag een filmpakket met je dat ik voor mijn collega’s had gemaakt.
Lees verder “Het Hollandse zomer filmpakket”
O, nu snap ik wat je bedoelt
Dat is mijn collega die ik uitleg hoe ik het vraaggesprek dat we morgen hebben, voor me zie. Uit het draaiboek dat ik hiervoor gemaakt had, had hij dat zo helemaal niet begrepen.
Lees verder “Ik ben je kwijt”Dat is toch zo logisch als wat
Ik plof vanzelf terug op mijn stoel. Zo die kwam hard aan. Ik voel me net Tom die dankzij een list van Jerry een zwaar voorwerp op zijn hoofd kreeg. In de tekenfilm zie je dan allemaal sterretjes, kerstballen en vogeltjes om zijn hoofd draaien. Die zag ik ook. Ik kijk naar de lamp boven mijn hoofd. Die zwaait vervaarlijk heen en weer.
Lees verder “Tegen de lamp lopen”Januari was bij ons op het werk de gezondheidsmaand. Ik geef het direct toe, niet bijster origineel. Met het begin van het nieuwe jaar barst iedereen van de goede voornemens en initiatieven. Maar het werd een verrassend leuke maand op kantoor met allerlei mooie activiteiten en ook nog wat blijvertjes.
Lees verder “Goed bezig in Zoetermeer”
Ineens dacht ik weer aan haar. Ergens in 1994 zocht ik in het beeldarchief van de gemeente Dordrecht naar foto’s voor bij een beleidsnota. Daar vond ik de foto van dit meisje. De aarzelende ernstige blik in haar ogen brak bijna mijn hart. Ze kwam paginagroot in de nota terecht.
Lees verder “Wanneer is die samenleving nou eens af?”
Het valt bijna niet op in de grote berg aan taken die op gemeenten zijn afgekomen, zoals de jeugdzorg en de Wmo en straks de omgevingswet. Maar de uitvoering van de inburgering komt er ook aan. Op 1 januari 2021 moeten we als gemeente er helemaal klaar voor zijn. Natuurlijk, in vergelijking met die grote decentralisaties is het ook maar peanuts. De bedragen die er mee gemoeid zijn, zijn veel kleiner en het raakt ook minder mensen direct. Maar voor die kleine groep is het van levensbelang om goed thuis te raken in onze samenleving.
Samen met collega ambtenaren uit het hele land was ik in Woerden om me daarin te verdiepen. Er waren ook veel deskundigen op het gebied van inburgering en taalonderwijs aanwezig.
Dat vertelde Arend Odé van de SER ons. Hij heeft begin dit jaar een rapport geschreven voor de regering over welke aanpak echt werkt. Op nummer één staat een ‘dedicated team’, in goed Nederlands: een toegewijd team. Een dedicated team heeft minder klanten en kan een inburgeraar dus meer tijd en aandacht geven. Het team heeft de ruimte om klanten langer te ondersteunen, er ontstaat vertrouwensband en deskundigheid. Zo simpel is het.
Zijn verhaal wordt op een prachtige manier ondersteund door de documentaire, Matchmakers in migratie, uitgezonden door Tegenlicht van de VPRO op 10 november. In het stadje Utica in de Verenigde Staten beschouwen de inwoners de toestroom van migranten als een oplossing in plaats van een probleem. De economie bloeit weer net als nooit tevoren, Hetzelfde geldt voor sociale leven in het stadje, dankzij de nieuwe inwoners en een yoghurtfabrikant.
De kortste weg naar duurzame participatie is volgens Elwine Halewijn van het kennisinstituut voor taalontwikkeling en Bas Schuiling zelfstandig consulent, is juist de tijd nemen om de motivatie van de inburgeraars warm te houden. Zij gebruiken daarvoor de uitgangspunten van het zogenaamde Zelfdeterminatie-model van Deci en Ryan. Mensen zijn gemotiveerd als ze zich autonoom voelen: Ik kan mijn leven in eigen hand nemen. Als ze zich competent voelen: Ik doe iets waar ik goed in ben en wat ik leuk vind en als ze zich verbonden voelen: Ik maak deel uit van een omgeving waarin ik mij veilig voel en vrij ben om te zijn wie ik ben.
Ze pleitten daarom voor een verlengde intake. Dat je niet vanaf het eerste moment een route vastlegt voor de inburgeraar maar regelmatig peilt of het juiste spoor nog gevolgd wordt of dat er bijgesteld moet worden. Er gebeurt heel veel in het leven van een inburgeraar. Mogelijkheden en wensen veranderen daarnaar. De kennis over de Nederlandse samenleving wordt groter en dus ook iemands horizon. Je moet afstemmen op wat op een bepaald moment nodig. Je zou eigenlijk kunnen denken aan een soort brugklas de eerste zes maanden.
Verder adviseerden ze ons als gemeenten, ook ons licht op te steken bij de huidige inburgeraars. Zij weten precies wat goed werkt en waar het niet lekker loopt. Wij kunnen er van leren en gaande de gesprekken ook ontdekken wat er voor deze groep nog mogelijk is om beter ingeburgerd te raken.
De gele hesjes hangen al klaar in de kast,
zegt Divosa voorzitter Erik Dannenberg, als aftrap van het congres over Armoede en Schulden. Hij laat een foto zien van het Vrouwenhuis in Zwolle, een hofje voor vrouwen die uitgewerkt waren als hulp in de huishouding en daar hun laatste jaren samen woonden. Het is nu een museum. De samenleving organiseerde toen zelf de zorg voor ouderen. Nu doet de overheid het met een koud technisch systeem. Mensen die moeilijk rond kunnen komen, maken gemiddeld gebruik van 27 regelingen met ongeveer acht verschillende definities van ‘inkomen’.
De postbesteller met een vaste betrekking met een zeker pensioen veranderde naar een pakketbezorger die als ZZP-er zelf zijn of haar oude dag moet regelen. Een deel van je bevolking bevindt zich door deze ontwikkelingen in een uitzichtloze situatie.
Herverdelen naar onszelf
Ik kijk naar de vrouwen voor hun woninkje in het hofje. Ze moesten zich wel hun hele leven gedragen en om weten te gaan met de luimen van hun mevrouw en op zondag netjes naar de kerk. Ik moet er niet aan denken. Rechtvaardigheid was ook een reden waarom de overheid de zorg ging over nemen. Alleen, we zijn doorgeschoten. Erik vertelt dat een wijkteam 86% van de tijd bezig is met het invullen van formulieren van inwoners. Koen Caminada laat vervolgens zien dat al dat herverdelen van geld door de overheid niet het gewenste effect heeft. Het is vooral rondpompen van belastinggelden waarbij er aan het eind van het verhaal, door de kosten van het systeem, minder geld over is. Een bevlogen en goed onderbouwd verhaal maar tegelijkertijd een verhaal dat ik niet goed na kan vertellen. Zijn presentatie vind je hier. Het toont aan dat ons belastingstelsel op de schop moet.
Niet meer wakker liggen
De initiatiefnemers van Geldfit.nl, hebben een voor Zoetermeer bekend verhaal. Volgende maand gaat de campagne weer van start in enkele wijken. Op postcodeniveau krijgen zij betalingsgegevens van een groot incassobureau. Wanneer mensen trager worden met betalen of achterstanden hebben bij meerdere leveranciers, kan er sprake zijn van beginnende schuldenproblematiek. Daar speelt Geldfit op in met gericht campagnemateriaal. De boodschap sluit aan bij de belevingswereld van de inwoners van het postcodegebied. Je bent bijvoorbeeld een stadse professional of een contente gepensioneerde. We hopen natuurlijk dat daardoor mensen in beweging komen voordat ze wakker liggen van zorgen over geld.
Weet u of u schulden heeft en zo ja, welke?
De volgende twee sprekers vroegen daar toch eens bij stil te staan. Je denkt dat je geen schulden hebt, maar hoe zit het met je hypotheek, je private lease contract of misschien ben je in een optimistische bui begonnen met sporten en zit je nu met een twee jarig contract?
Werkgevers hebben geen zin in gedoe hierover. Een op de drie werkgevers kapt er mee als er sprake is van schulden. Blijven werken of aan het werk gaan is niet altijd de oplossing om uit de schulden te komen maar met aandacht, inzet en de erkenning van het probleem aan beide kanten is er veel mogelijk. Uitval van kansrijke werknemers door schuldenproblematiek is zo ontzettend zonde.
Gekleurde Gedachten 