Ik ben je kwijt

O, nu snap ik wat je bedoelt 

Dat is mijn collega die ik uitleg hoe ik het vraaggesprek dat we morgen hebben, voor me zie. Uit het draaiboek dat ik hiervoor gemaakt had, had hij dat zo helemaal niet begrepen.

Dat is toch zo logisch als wat

Ja, logisch voor mij, omdat ik dat vraaggesprek als een film van te voren al helemaal heb beleefd. Wat ik daar dan vervolgens over opschrijf, komt niet altijd zo logisch voor een ander op papier.

Sinds een paar jaar weet ik namelijk dat ik meer een beelddenker ben dan een taaldenker. De wetenschappers zijn er niet over uit of het fenomeen bestaat, maar ik herkende in ieder geval veel in een artikel dat ik over beelddenken las.

Ik zei toch linksaf

Bijvoorbeeld bij de begrippen links en rechts heb ik letterlijk geen beeld. Als ik de weg vraag aan iemand ben ik bij de tweede aanwijzing, of het nu bij de tweede afslag links of rechtsaf is, de draad kwijt. Uit beleefdheid, knik ik dat ik alles begrepen heb. Stiekem hoop ik dat ik, als ik eenmaal de hoek om ben, het licht zie. Ik ben meer geholpen met aanwijzingen als, bij dat huis met die rode voordeur sla je af of je gaat de straat in bij die grote witte kerk.

Dat is in spiegelbeeld

Als kind schreef ik in spiegelbeeld. De letters dansten in mijn hoofd alle kanten. Ik had vooral moeite om de p’s, de d’s en de b’s in het gareel te houden. Dat is namelijk steeds dezelfde letter. Gelukkig is het bropleem later een stuk minder geworden.

Het heeft veel voordelen om alles als een film in je hoofd te kunnen afspelen. Je weet dan wat je tegen kan komen en hoe je daarop kunt inspelen. Het heeft me vaak geholpen, zo ook bij het vraaggesprek. Het verliep niet helemaal zoals in mijn film maar we waren op alles goed voorbereid.

Hoe werkt het in jouw hoofd?