Hoewel ik in het bourgondische Brabant ben opgegroeid, is het Hollandse zuinigheid troef in ons huishouden. Ik kan het niet uitstaan dat ik niet het laatste druppeltje of likje je uit een verpakking krijg geperst.
Ik heb verschillende strategieën ontwikkeld om dat voor elkaar te krijgen en de fabrikanten te slim af te zijn. Dat is goed voor het milieu en voor mijn portemonnee en mijn humeur klaart er van op. Lees verder “Knip je rijk”
Waar ik het gelezen heb weet ik niet meer, maar de opmerking bleef de hele week hangen.
Als je de uitnodigingen voor het feestje samen met je kind hebt gemaakt, bezorg ze dan ook direct samen bij de de uitgenodigde kinderen thuis. Dat is niet alleen gezellig maar ook beter dan ze op school uitdelen. Voor de kinderen die geen uitnodiging krijgen is dat te confronterend.
De caissière schuift de laatste boodschap langs de scanner en kijkt me dan vragend aan:
‘Heeft u alles kunnen vinden?’
Het is het nieuwste wapen in de supermarktwedloop, klantvriendelijkheid.
‘Wat fijn dat u dat vraagt, ik heb de koriander niet kunnen vinden.’
De caissière drukt op het knopje van een microfoon en zegt:
‘Koen wil je even koriander brengen naar kassa zeven?’
De vrouw achter mij vraagt belangstellend waarvoor ik de koriander wil gebruiken.
‘Ik ga een stoofschotel maken met lamsvlees, vertel ik haar. Met daarbij een salade van couscous.’
‘Ik gebruik koriander vooral in Oosterse gerechten,’ zegt ze. Heeft u het weleens in linzensoep geprobeerd?’ Lees verder “Heeft u alles kunnen vinden? Tajine van lamsvlees”
‘Wie kan zijn naam al schrijven?’
Juffrouw Smeets kijkt de klas rond. Ik steek direct mijn vinger op. Ik weet zeker dat ik mijn naam netjes kan schrijven. Ik mag naar voren komen en krijg een krijtje in mijn handen gedrukt. Rechts onderaan het schoolbord begin ik te schrijven. Als ik klaar ben kijk ik verwachtingsvol om. Het gezicht van juffrouw Smeets staat vragend. Ik kijk naar wat ik geschreven heb. Het ziet er precies zo uit als ik thuis doe en waarover iedereen die het ziet bewonderend ‘ah’ en ‘oh’ roept.
Lees verder “Linkshandigen zijn bijzonder”Welke schoenen zal ik aantrekken? Het is meer dan dertig graden en we gaan wandelend naar de bakker in het dorp ongeveer vier kilometer verder op.
De hele week loop ik al op mijn slippers. Als ik ze niet draag kun je inmiddels zien waar de banden van de slippers mijn voeten bedekken. De rest is bruin gekleurd door de zon. Maar op mijn slippers door een bos wandelen met zanderige paden lijkt met niet zo’n goed idee. Het zand zal langs mijn voeten schuren en ik voel de blaren al die daardoor onder diezelfde banden zullen ontstaan. Lees verder “Gooi geen oude schoenen weg als je nieuwe hebt”
Gevoel van vrijheid
Kamperen vind je helemaal niets of je bent enthousiast. Ik ben een enthousiasteling, kamperen betekent voor mij vrijheid. In een vorig leven was ik vast een nomade. Met de tent achterop de fiets op waren maar twee vragen belangrijk: wat eten we vanavond en waar slaap ik? Dat was spannend, soms te spannend. Een keer waren we zo ver van de bewoonde wereld dat ons avondmaal bestond uit een restje macaroni met ketchup en oud brood. Dat was zo ongeveer wel het ergste. Normaal gesproken was ik helemaal in mijn element als ik met mijn ene brandertje, zittend op de grond met allerlei ingrediënten om me heen een maaltijd toverde.
Ongemerkt de mensheid bestuderen
Nu we met een caravan op pad gaan zijn we honkvaster geworden. Een caravan kun je nu eenmaal niet overal neerzetten. Daarmee is wel een andere charme van het kamperen op de voorgrond gekomen. Lees verder “Drie redenen waarom kamperen goed voor je is”
De NRC daagt ons uit om deze zomer tekeningen te maken van onze vakantiebestemming in plaats van foto’s. De inzender van de mooiste tekening krijgt een een workshop van Siegfried Woldhek cadeau. We zijn tegenwoordig massaal alles en iedereen aan het fotograferen. Grote vraag is of we die bezienswaardigheid of die persoon dan echt gezien hebben. Tekenen vereist echt kijken, of zoals Siegfried Woldhek zelf zegt over die keer dat hij een groep Noordse stormvogels tekende in Schotland:
Als ik nu bekijk wat ik toen maakte, herinner ik me alles. wat ik zag, rook, hoorde en voelde. Bij een foto denk ik al gauw: Waar was dat ook al weer, was ik daarbij?
Wie wil geen tastbare herinnering overhouden aan zijn vakantie? Ik heb dus direct mijn etui met potloden en mijn schetsboek in mijn koffer gestopt. En nu zit ik in de tent naar een blanco bladzijde te staren. Er op uit trekken, op zoek naar een mooi plaatje, zit er even niet in. De regen valt met bakken uit de lucht. Vroeger kriebelde ik op de achterkant van een ansichtkaart wat ik zoal mee maakte. Dat zou er nu zo uit zien. Lees verder “Je vakantiekiekjes teken je zelf”
‘Joehoe, ik zit hier op het terras.’
‘Ha, gelukkig heb je een plekje gevonden, het is veel te mooi weer om binnen te zitten.’
‘Dat dacht ik ook. Ik heb al een cappuccino besteld, wat wil jij?’
‘Voor mij gewoon plat water.’
‘O, daar is de ober. Mag ik nog een plat water en de lunchkaart alstublieft? Zo Syl, wat goed om je weer eens te zien, hoe is het met je?’
‘Heel goed. En met jou en de kinderen?’
‘Rosanne is in verwachting, leuk hè?’
‘Wat ontzettend leuk Miek, je wordt oma. Zal ik het zakje suiker even voor je open maken? Bij Alex zie ik dat voorlopig nog niet gebeuren. Hij heeft het op dit moment ontzettend druk. Hij doet een opdracht voor, kom hoe heet dat bedrijf ook al weer?’
Gekleurde Gedachten 