Wat is dat?
Het lijkt wel een zeester
Wel een rare zeester
Dus toch een Zeester?
Nee, die zit niet op een handdoek
Kijk en zie
Categorie: Huis, tuin en keuken
Een cadeautje
Bij de deur drukt Janny een gekreukt kaartje in mijn handen.
‘Hier, jij mag ook op mijn partijtje komen.’
Blij en trots loop ik van school naar huis. Ik ben benieuwd wat mijn moeder zal zeggen.
‘Oh wat leuk, maar dat is al wel over twee dagen. Weet je wat Janny graag wil hebben?’
Daar had ik niet aan gedacht. Naar een verjaarspartijtje neem je een cadeautje mee. Ik draai aan de bedeltjes van mijn armband. Mijn moeder zucht.
‘Weet je wat, ik fiets morgen wel naar Visser in de stad en koop een pak viltstiften. Vind je dat leuk?’
Ik knik. Met een hand strijkt ze over mijn haar.
‘Op zolder ligt nog een lap ribfluweel van tante Jo. Daar kan precies een overgooier uit voor jou. Dat doe ik vanavond. Ga maar gauw kijken.’
Ik ren naar boven.
Woensdagmiddag precies op tijd bel ik aan. De moeder van Janny doet open. ‘
Dag, kom maar snel binnen.’
Ze gaat me voor door een lange gang naar een grote keuken achter in het huis. De andere kinderen zijn er al en spelen indiaantje. Ik kijk of ik Janny zie. Dan botst er iemand tegen mij op. Mijn cadeautje valt op de grond.
‘Kun je niet uitkijken joh.’
Wim draait zich om en gaat voor me staan. Hij bekijkt me van onder naar boven.
‘Kijk zelf uit joh. Als Yvonne niet ziek was geweest had Janny jou echt niet gevraagd. Ze vindt dat je stinkt.’
Hij rent weer verder als ik met mijn handen over mijn nieuwe overgooier strijk. De stof ruikt nieuw.
‘Kom kinderen even rustig nu. We gaan zo taartjes eten, maar eerst zingen we voor Janny.’
Ze zet in:
‘Lang zal ze leven.’
Ik kijk naar Janny schuin voor mij. Zal ik de stiften maar zelf houden?
Het verhaal achter de foto is een initiatief van Jacqueline van Zwieteren en Carla van Vliet.
Hond of kat?
In mijn verbeelding zag ik een hond, een jonge herder met gespitste oren. Hij keek mij afwachtend aan. Zijn oren waren gespitst en zijn lijf alert. Ik hoefde het maar te zeggen en hij ging het blijmoedig doen. Met acrylverf heb ik hem op papier gezet.
Het lijkt wel een kat.
Ik moest meteen denken aan die keer dat ik trots thuis kwam van school. Ik denk dat ik zeven of acht jaar was. ‘Kijk eens mama wat ik gemaakt heb.’ Ik liet haar mijn plakwerk zien. ‘O, wat een mooi poesje heb je gemaakt.’
Het was een hondje.
Een hond is trouw en loyaal, een kat eigenzinnig en op zichzelf. Wat maakt het uit, het past allebei bij mij.
Back to school again
Zal ik twee van die zwarte schriftjes nemen of neem ik er ook één met een kartonnen kaft?
Verderop liggen ook nog exemplaren met meer kleur. Ik ben in de Hema en krijg een nostalgisch gevoel, eigenlijk altijd in deze tijd van het jaar. Het is het spannende gevoel dat aan het eind van de zomervakantie komt: Weer terug naar school in een nieuwe klas met nieuwe frisse spulletjes en toch ook weer terug naar normaal. Het ritme van roosters en taken, van elke ochtend vroeg op staan en het normale ritueel afwerken.
Voor mijn werk koop een zwart schriftje, met een soepel leerachtig kaftje. Er zit een elastiekje aan de zijkant. Hier kun je een pen insteken. Ziet er keurig uit, een vintage notebook. Ik kan er mijn aantekeningen makkelijk in terug vinden en de batterij hoeft niet opgeladen te worden.
Voor de opleiding aan de Kleine Tiki koop ik een schriftje met een harde kaft van bruin karton. Het oogt erg saai, maar in mijn hoofd zie ik al de pasteltekening die ik er op ga maken. Dit schriftje ziet er na een paar maanden heel anders uit. Het gaat mee in een tas met nog natte kunstwerken en kleiopdrachten.
Beide schriftjes vervullen dus een beetje de functie die een schoolagenda had. In de brugklas gebruikte ik de agenda die we van school hadden gekregen. Ik had toen nog niet in de gaten dat dat niet erg cool is.
Met je schoolagenda liet je zien wie je was.
Van latere jaren herinner ik mij een roze agenda van Ryam die ik bewerkt had met inkt en een zwarte popagenda. Jammer dat ik ze niet meer heb want ze fungeerden ook een beetje als dagboek. Uiteindelijk vond ik het juist weer cool om met een suffe agenda van de school rond te lopen. Houding:
het kan mij niet schelen wat je van me denkt.
Met een blij gevoel en met mijn nieuwe schriftjes ga ik naar huis. Back to school, een blij terug naar normaal gevoel totdat het weer normaal is. Dat duurt bij mij tegenwoordig nog maar een week.
Het zoetste lekkers komt uit Pijnacker
In de Telstar riep de gemeente deze week bewoners van Pijnacker-Nootdorp op een leuke fiets- of wandelroute te maken. Voor de mooiste routes zijn cadeaubonnen beschikbaar. Insturen kan tot 12 oktober.
In mijn hoofd zat al langer een idee om alle stalletjes langs de weg in kaart te gaan brengen. Op weg van mijn werk, neem ik onderweg vaak groente of fruit mee van zo’n stalletje. Ik weet precies waar ze zijn en wat er zoal te koop is.
De route begint en eindigt bij de Soete Suikerbol in Pijnacker. Je kunt dus zelfs voordat je op de fiets stapt op het terras al genieten van pannenkoek of gewoon een kopje koffie nemen met iets lekkers. Wij hebben dat thuis al gedaan en slaan het terras over en gaan door het poortje en linksaf het fietspad op richting het wijkpark. Aan het einde van het pad ga je rechts en daarna direct weer naar links richting de Groenzoom. Aan het einde van het pad ga je naar rechts en volg je het fietspad totdat je naar links kunt afslaan.
Je fietst onder een soort poort door: Welkom in het natuurgebied De Groenzoom! Dit gebied is pas aangelegd en deze zomer officieel geopend. Heel veel watervogels hebben deze plek al veel eerder gevonden. Links en rechts van je zie je ze op of er overheen scheren. Pas op voor vogelaars, die kunnen zo enthousiast raken over wat ze zien dat ze slingerend over het fietspad gaan.
Aan dit fietspad ligt aan de linkerkant een theetuin. Hier kun je ook kano’s huren. In de Groenzoom is veel water en op verschillende plekken zijn steigers aangelegd. Je kunt vanaf hier dus leuke tochten over het water maken. Maar wij gaan genieten van een kopje thee met wat lekkers.
Recht tegen over de theetuin ligt een fietspad. Over dat fietspad vervolgen we onze weg en; verrassing, even verderop is er weer een theetuin. Hier worden ook kruiden verkocht. Je kunt ze zelf plukken. Ik heb niet voor niets een grote fietstas meegenomen. Maar een handgemaakt insectenhotel, die ze hier ook hebben, past er helaas niet in. We fietsen verder.
Net voordat we de Pastoor Verburghweg bereiken slaan we rechtsaf een fietspad in. Dat brengt ons al slingerend onder de N470 door. Na de tunnel slaan we rechtsaf. Iets verder op nemen we het fietspad aan de linkerkant. Aan het einde van het fietspad gaan we linksaf, de Keulseweg op.
Een stukje verder aan de linkerkant zie je een soort bushokje. Hierin staat een fruitautomaat. Wij gaan vandaag voor de bessen, die zien er lekker uit. De fietstas raakt al voller. Aan het einde van de Keulseweg slaan we linksaf. We zijn nu op de Molenlaan, achtereenvolgens kun je hier scharreleieren en paprika’s kopen.
Aan het einde van de weg gaan we naar rechts en direct weer naar links. Hier op de Kleihoogt kun je aan de rechterkant lekkers voor je paard of pony kopen of hortensia’s voor je schoonmoeder. We gaan de brug over N470 over en slaan direct daarna rechtsaf. Dit fietspad fietsen we tot we weer rechtsaf kunnen richting Tolhek en de Soete Suikerbol.
Ik heb nu een route gemaakt voor ongeveer twaalf kilometer. Dat is niet genoeg voor een echte fietstocht. Ik zal hem dus moeten verlengen, wil ik een kans maken bij de prijsvraag. Maar eerst gaan we de oogst van vandaag opeten.
Drenthe, je moet er geweest zijn
Heide, schapen, hunebedden, maar ook TT, Cuby en the Blizzards en Enzo Knol. We zijn in Drenthe, om precies te zijn op de Hondsrug. We fietsen bijna elke dag en stippelen ’s morgens een route uit via de knooppunten. In het begin is het voor ons even wennen. De bordjes zitten niet altijd op een plek waar je ze verwacht. Maar omkeren en zoeken daar doen we niet aan. Vanuit de gedachte dat een pad altijd ergens naar toe gaat, fietsen we stug door.
Regenpak aan, slush, slush. Regenpak uit, krunk, krunk.
De tocht gaat naar Westerbork omdat ik graag het voormalige kamp wil bezoeken. Het blijkt helemaal niet zo dicht bij het dorp te liggen als de naam doet vermoeden. We volgen vanuit Westerbork nog een lange route richting Hooghalen. Het is wel logisch dat het kamp dichter bij Hooghalen ligt. Dit plaatsje ligt aan de spoorlijn. Wat ik niet wist was dat het kamp in 1938 is opgezet als vluchtelingenopvang voor joden die voor het nazie regime in Duitsland gevlucht waren. De Duitse bezetter heeft het in 1942 heel cynisch ingericht als doorgangskamp. Eerst moest men vanaf Hooghalen lopen met alle bagage naar het kamp, zo’n vijf kilometer. De Duitsers hebben de gevangenen een spoorlijn laten aanleggen. Dat was gemakkelijker om er te komen maar ook voor het vertrek. De route van de spoorlijn naar het kamp is nu gemarkeerd door 97 bielzen, evenveel als er transporten zijn geweest naar vernietigingskampen, voornamelijk naar Auschwitz.
Maar eerst liepen we het bijbehorende museum in. In de gang staan koffers, ze staan voor elke grote groep vluchtelingen die naar Nederland kwamen, met als laatste groep de Syriërs. Er zijn meer momenten dat ik aan nu denk. De lijst met beperkingen die aan joden werden opgelegd in de loop der jaren doen vrezen welke beperkingen als een glijdende schaal aan andersdenkenden opgelegd kan worden.
Van het kamp staat feitelijk niets meer overeind. Eén barak is teruggeplaatst. Het heeft een tijdlang dienst gedaan als schuur bij een boer. Deze heeft het bouwsel geschonken aan het museum. Aan het einde van het terrein bevindt zich het monument. Een spoorlijn die eindigt in het niets, als teken van wanhoop.
Het gebied rond het kamp ziet er tegenwoordig heel anders uit dan ten tijde van de oorlog. Direct na de oorlog is staatsbosbeheer begonnen met de aanleg van een productiebos. Het is nu moeilijk voor te stellen dat de gevangenen uitkeken over een desolate vlakte.
Tring, tring, pas op hier kom ik aan.
We gaan harder dan de meeste andere fietsers, ook de e-bikers. We zijn op weg naar een plek waar de prehistorie levend is gemaakt, rond het hunebed in Borger. In het museum krijg je uitgelegd hoe die grote stenen in het Drentse landschap hier terecht zijn gekomen en hoe ze ons vertellen waar ze vandaan komen. Rondom het museum zijn boerderijen uit verschillende tijdperken uit de prehistorie nagebouwd. Ook kun je zien wat er toen verbouwd werd en hoe ijzer werd gewonnen. Indrukwekkend om te zien waar toe mensen in die tijd met weinig middelen en techniek in staat waren.
krunk, krunk verder gaat het weer.
Ik heb zadelpijn, vandaag dus een lange wandeling bij het buitencentrum Boomkroonpad van staatsbosbeheer. Het boomkroonpad laat je op 22 meter hoogte ervaren wat eekhoorntjes zien. Aan het eind van de reis langs de boomtoppen kun je kiezen uit verschillende wandelroutes, door het bos over de heide of langs vennen en moeras.
Woesj, woesj, windkracht vijf vandaag.
Een route met op de terugweg windje mee dan maar. We gaan naar Assen. De hoofdstad van de provincie Drenthe heeft 67.000 inwoners, iets meer dan Pijnacker-Nootdorp en dat is een dorp. Niet groot maar toch is Assen een echte stad met een mooi historisch centrum. We bezoeken het Drents museum, het heeft een mooie collectie archeologie en hedendaagse kunst. Op dit moment loopt de tentoonstelling over de Maya’s. Het mooiste in het museum vind ik het Het Grootste Poppenhuis van Nederland. Het huis van de belastingontvanger in Drenthe is opnieuw ingericht en één van de bewoners leidt je rond. Het mooiste is dat je aan tafel mag aanschuiven, doosjes en kasten kunt openmaken en een blik kunt werpen in een boek.
Drenthe, ik ben er geweest.
Pluche en roze wolken
Het komt steeds dichterbij. Op zondag 14 augustus is het zo ver. In het park bij de Nicolaaskerk in Zoetermeer maak ik op verzoek van bezoekers een gedicht of zeer kort verhaal. Ik doe dat samen met andere leden van de prozagroep. Een paar weken geleden leek het me wel stoer voorbij elke gêne te gaan, maar nu de datum dichterbij komt krijg ik buikpijn.
Hoe ga ik dat aanpakken?
Gelukkig kan ik nog oefenen. Misschien vinden mensen het leuk om een portret mee te krijgen, van hun zelf of van een geliefde. Ik denk aan een triolet.
Wat is een triolet eigenlijk?
Een triolet, een rondeau simple of een rondelet is een Franse dichtvorm uit het begin van de 14e eeuw. Eigenlijk is het een rondeel van acht versregels, rijmschema ABaAabAB. De benaming ‘triolet’ dateert uit de 16e eeuw en slaat op de drie versregels 1, 4 en 7 die identiek zijn. De versregels 2 en 8 zijn eveneens identiek.
Mijn triolet wordt met het beantwoorden van de volgende vragen eigenlijk een portrelet.
1. Iets waar de persoon voor staat
2. Iets over het uiterlijk van de persoon
3. Een vraag die je wilt stellen
4. = 1
5. Wat zei deze persoon
6. Wat is je bijgebleven
7. = 1
8. = 2
Laat ik beginnen met Femke Halsema. Ik heb net het boek pluche van haar gelezen. Deze week maakte ze bekend dat ze stopte met twitteren. De laatste stap uit de Haagse schijnwerpers. Het tweede portrelet gaat over een andere mooie vrouw; mijn schoonzus Heleen Vaessen die net een eigen verloskundige praktijk is begonnen in Pijnacker.
Femke Halsema
Je bedreef integere politiek
Met je stralende ogen en donkere krullen
Was je echt niet gehecht aan het pluche?
Je bedreef integere politiek
‘Het belangrijkste is de democratische rechtsstaat’
Paars plus had het moeten worden voor jou
Je bedreef integere politiek
Met je droevige ogen en donkere krullen
Heleen Vaessen
Helpt je bevallen vanuit eigen kracht
Een sterke vrouw met zachte ogen
Bestaan roze wolken echt?
Helpt je bevallen op eigen kracht
‘Je weet zelf het beste hoe het moet’
Vroedvrouw vanuit passie
Helpt je bevallen vanuit eigen kracht
Een sterke vrouw met zachte ogen
Afbeeldingen zijn van Heleen Vaessen
Zomers schrijven
Driezinnenverhaaltjes, is een schrijfoefening uit het boekje van Zoete meren en bruisende woorden. In mijn hoofd speel ik er al de hele week mee. In drie zinnen beschrijf je heel compact een volledig basisverhaal met een kop, een midden en een staart. Simpel toch, de hele dag komen verhalen vanzelf langs. Een stel dat ons stuurs kijkend voorbij fietst. Ik fantaseer dan over wat er hand zou kunnen zijn tussen die twee. Voor de hand ligt dat ze het oneens zijn geworden over de route. Er zijn verwijten geweest als:
Jij moet altijd je zin hebben.
Maar het zou natuurlijk ook heel goed kunnen dat ze net bij een familielid vandaan komen dat slecht nieuws heeft gehad over zijn gezondheid of dat een kind is komen vertellen dat ze gaat scheiden. En dat dan opschrijven in drie zinnen en niet alles tegelijk. Of in het gangpad van een winkel als je een flard opvangt van een gesprek.
Ik zei tegen haar dat ze daar niet aan toe moet geven.
En ik zie een luie puber op de bank liggen of een onbetrouwbare vriend die haar laat zitten. Of zou het de onbedwingbare neiging van hun vriendin zijn om alle dagen magnums te eten? Ik kan er natuurlijk ook een ergere verslaving van maken.
Of als we tijdens onze wandeling een stukje meenemen van het Pieterpad. Een jonge vrouw loopt ons tegemoet en groet ons lachend.
Weten jullie waar het centrum van het dorp is?
Er ontspint zich een verhaal in mijn hoofd.
Ze heeft haar man verteld dat ze een etappe van het Pieterpad gaat lopen met een vriendin. Hij heeft zijn jeugdliefde teruggevonden via het internet en een afspraak met haar weten te maken. Op pagina vier van de krant staat dat een man en een vrouw getroffen zijn door een blikseminslag tijdens het noodweer gisteren.
Net gegeten
Ik volg het gebakje op de schaal met mijn ogen. De jarige is bijna bij mij aangekomen. Niemand heeft mijn gebakje gekozen. Ik doe mijn ogen dicht en beeld me in dat ik de eerste hap neem. Ik ruik de gebrande suiker en zie de druppeltjes karamel glinsteren in het stukje schuim dat ik met de vork naar mijn mond breng. Zacht smelt het stukje gebak op mijn tong. Ik proef nu ook hazelnoot.
Ik open mijn ogen. De jarige houdt mij de schaal voor en kijkt mij verwachtingsvol aan. Ik neem een bordje van haar aan en kijk naar de schaal met gebak. Ik kan alleen nog kiezen uit een tompouce of een abrikozenvlaatje.
‘Nee, dank je, toch maar niet. Ik heb net gegeten.’
Gekleurde Gedachten 