Misschien als ik op mijn hoofd ga staan
Misschien als ik met mijn handen zwaai
Misschien als jij je ogen dicht doet
Misschien kan ik het dan
Je vergeven
Categorie: Huis, tuin en keuken
Blauw blauw
Morgen wordt een blauwe dag, niet omdat het maandag is maar omdat ik er zin in heb. Alles ligt al klaar.
Lavendelblauw
Hemelsblauw
Marineblauw
Azuurblauw
Pauwblauw
Blauw past bij mij, blauw past, sinds de uitvinding van de spijkerbroek bij iedereen.
En giroblauw? Giroblauw past bij jou, kijk maar.
Een blauwe maandag, een blauwtje lopen, blauw zijn of juist van de blauwe knoop zijn. Blauw is vertrouwen.
Een melkchocolade eitje hoort in een blauw papiertje.
Mylan waar ben je?
Ik hang hier nu al een week. Het ringetje waaraan ik vast zit begint al te roesten. Een oude man op klompen vond mij tussen het gras. Hij heeft me hier aan het prikkeldraad gehangen. Hij dacht natuurlijk dat Mylan op zoek was naar mij en dat ik zo meer zou opvallen. Maar Mylan is mij vast niet meer aan het zoeken.
Hij weet helemaal niet waar hij mij is kwijtgeraakt.
Op weg naar huis van de voetbal ging hij met zijn vriendjes maiskolven plukken in het veld. Die zouden ze gaan poffen bij Niels. Bij Niels thuis mag alles. Achteloos stak hij mij in de zak van zijn jas. Bij de eerste de beste sprong over een sloot, viel ik er al uit. Ik ben toch wel benieuwd hoe Mylan die middag is thuisgekomen.
Zou hij zijn gaan lopen?
Of is hij bij één van zijn vriendjes achterop gesprongen? Of misschien heeft hij zijn vader direct gebeld? Die vader zal wel woest geweest zijn. Want die kon natuurlijk weer de fiets van zijn zoon ophalen en er een nieuw slot op laten zetten. Zelf ben ik nu natuurlijk waardeloos geworden, maar het schoentje dat naast mij bungelt niet. Ik weet zeker dat Mylan daar aan gehecht was.
Ik ben zichtbaar
Op mezelf terug geworpen
In mijn kleine wereld
Kijk ik wie mij ziet
Ik ben zichtbaar
Voor wie het wil zien
Voor wie ik goed ben zoals ik ben
Van wie ik hou
Ben ik zichtbaar
Achter de geraniums
Ik hoop dat iemand mij komt redden. Ik zit van de zomer namelijk achter de geraniums. Als iemand dan komt, kan ik vertellen dat dat helemaal niet erg is, sterker nog: ik geniet van het zitten achter mijn geraniums. Een paar weken bevrijd van de kantoortuin en de randstad. ’s Morgens hoor ik vogels zingen, ‘s avonds huppelen konijntjes over het gras. Gisteravond rende een eekhoorntje in de richting van onze tuindeuren. Net op tijd zag hij dat er een mens binnen zat en verlegde hij zijn koers richting het bos.
Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat het helemaal niet slecht voor ons is om achter de geraniums te zitten. Het is zelfs goed voor ons. De NRC haalt omgevingspsycholoog Agnes van den Berg, bijzonder hoogleraar natuurbeleving Rijksuniversiteit Groningen, aan. Het kijken naar natuur, zelfs door een raam, kan positieve gezondheidseffecten hebben.
Ik blijf hier dus nog maar even zitten. Hoewel zitten, vanmiddag ben ik de Holterberg op gefietst, zonder trapondersteuning. E. zei dat we rechtsaf moesten. Het was een zandpad dat smaller en smaller werd en het zand steeds ruller en ruller. Ik voelde me een veldrijder. De beloning was een bankje met uitzicht.
Inspiratie op doen op een buitengoed
Voor je ligt het onbekende Je leert het nooit kennen als je niet gaat Til een voet op en zet hem voor de andere Als je in beweging komt ontstaat de weg vanzelf
Dit weekend logeerde ik in een heuse herberg met mijn schrijfgroepje. Nog geen tien kilometer van mijn huis vandaan, maar mijlen verwijderd van de bewoonde wereld, ligt buitengoed de Uylenburg. Een groene oase van rust vlak bij Delft. Het was voor mij de eerste keer dat ik met anderen op schrijfweekend was. Soms zat ik binnen aan een tafeltje in de opkamer, soms aan een grote tafel in het souterrain of lekker buiten als het zonnetje door de wolken brak.
Het was wat wennen om stil bij elkaar te zitten en soms lukte dat ook niet helemaal. Zaterdagavond hebben we drie uur lang zitten praten op harde houten stoeltjes in Café du Midi, maar dat leverde weer stof op voor nieuwe verhalen en een houten kont. Ik heb het verhaal over tante Hetty zoals het tot nu toe is, kunnen opschonen en zelfs een nieuw hoofdstuk kunnen schrijven, geïnspireerd op de kelder in de herberg. Wordt vervolgd!
De draad kwijt zijn
Ik had een fantastisch idee voor een blog. Alleen, nu ik het op wil schrijven ben ik het kwijt. Ik kreeg het idee donderdagochtend onder de douche. Onder de douche krijg je trouwens de beste ideeën. Dit keer was het naar aanleiding van een stukje dat ik las in de krant. Ik had zelfs al een titel bedacht.
Ik dacht, misschien helpt het als ik weer onder de douche ga staan en niet teveel probeer naar te denken. Maar er kwam niets boven drijven, het bleef helemaal leeg in mijn hoofd. Later heb ik het artikel er bij gezocht, misschien dat dan de mist zou oplossen. Het was een aardig artikel maar geen idee welke briljante gedachte ik er bij had gehad.
Het artikel ging over een methode voor timemanagement, bedacht in een Toyota fabriek: Personal Kaban. To do lijstjes hebben de neiging alsmaar langer te worden met stress tot gevolg. Die lijstjes moeten dus anders. De methode komt er op neer dat je maar met drie taken op je to do lijstje mag hebben. Ik heb het donderdag maar gelijk toegepast op mijn werk. Aan het eind van de dag had ik een voldaan gevoel. Toch knaagt er nog iets. Ik denk dat ik aan vakantie toe ben, nog 12 nachtjes slapen.
Een feestelijke dag
Op een zonovergoten zondag vierde ik mijn verjaardag. In de tuin, dat spreekt vanzelf. Gelukkig was het niet al te warm.
Er was taart met aardbeien en nog meer aardbeien.
De virtuele felicitaties stroomden binnen. Ook vielen er felicitaties door de brievenbus. Eén zelfs op zondag.
Ik voelde mij ongelofelijk jarig. En dan wint Tom Dumoulin ook nog de Giro.
De finish
Het valt met bakken uit de lucht. Ik zei nog tegen onze Cor:
‘Vandaag gaan we niet hoor, wat kan mij die medaille schelen.’
Cor wilde daar niets van weten. Dus zit ik in mijn natte goed de hele rit uit. Er staat ook nog een nare wind als we langs de kantoren rijden. Morgen ben ik verkouden. Ja, duw jij je ouwe moeder maar lekker Corretje. Werk je maar in het zweet. Hoe meer je transpireert, hoe heiliger je voelt. Kijk eens hoe lief ik voor mijn moedertje ben. Alles voor de buitenkant bij onze Corry. Normaal komt ze nooit eens langs. Maar in de week van de rolstoelvierdaagse weet ze haar moeder weer te vinden. Allemaal om indruk te maken op die voorzitter van het Rode Kruis. Als ze straks niet kijkt, duw ik mijn wagentje tegen meneer zijn schenen.
Gelukkig, we zijn bijna bij de finish. Nee zeg, wie heeft Cor nu weer overgehaald om ons op te wachten met bloemen? Het is die valse zuurpruim uit de Vivaldistraat. Dat wordt gezellig koffiedrinken en eindeloze verhalen aanhoren over al haar kwalen.
Gekleurde Gedachten 