Categorie: Huis, tuin en keuken

Geplaatst in Huis, tuin en keuken

Kerstverhaal: Een hart van goud

Gepost op door Karien Damen

Daar zul je de heilige Agnes hebben. Een grijs autootje stopt voor mijn huis. Een feestelijk geklede vrouw stapt uit, doet het achterportier open en sleurt haar kind van de achterbank. Dat is Kevin, die heeft vast geen zin in kerstmis met zijn familie.
Irma en Johan staan arm in arm in de deuropening op het bezoek te wachten. Ik zwaai naar ze maar ze doen net alsof ze mij niet zien. Zoek het lekker uit met elkaar, denk ik en trek de gordijnen dicht.

The Sound of Music

Ik ga vanavond gezellig naar The Sound of Music kijken. Glaasje wijn, voeten op de bank, verder heb ik niets nodig. Sinds Poekie hun krielkippen heeft doodgebeten, praten Irma en Johan niet meer met mij. Waar is Poekie eigenlijk? Ik heb haar al een poosje niet gezien. Ik loop de keuken in om haar te zoeken.
‘Poekie, Poekie, kom eens bij het vrouwtje.’
Geen reactie, ik doe de achterdeur open en roep nog eens. Niets, of toch? Een zacht klagelijk gemiauw klinkt uit de tuin van de buren. Ik loop op het geluid af. Het komt uit de regenton. Als ik het deksel op til, vind ik een half verzopen kat, mijn kat. Ik wil nog maar één ding en dat is wraak.

Lelijke heks

Met de natte kat in mijn armen stap ik de bijkeuken in van de buren. Aan het einde van de gang hoor ik gelach. Ik gooi de deur van de woonkamer open. Gelijk is het stil. Ik hou Poekie omhoog: ‘Kijk eens wat dat rotjoch heeft gedaan.’
‘Nee,’ gilt Agnes, ‘zoiets zou mijn Kevin nooit doen. Mijn jongen heeft een hart van goud.’
Ik kijk de tafel rond of ik de dader zie.
‘Hij heeft het wel gedaan Agnes, waarom zou hij anders de benen hebben genomen?’
Iedereen kijkt nu naar de plek waar Kevin daarstraks nog zat.
‘Kevin, Kevin,’ roept Agnes en als ze geen reactie krijgt: ’Waar is mijn Kevin, lelijke heks.’
‘Rustig Agnes, hij kan niet ver weg zijn,’ probeert Johan haar te kalmeren. ‘Kom, we gaan zoeken.’ Iedereen begint door het huis te rennen. Voorzichtig zet ik mijn kat op de grond. Ze strijkt haar natte lijf tegen mijn benen.

Vlierbessenwijn

‘Hier is hij, in de kelder.’
Boven aan het trapje verdringen we elkaar om te zien wat er aan de hand is.
‘Laat mij even kijken.’
‘Nee heks, jij blijft uit de buurt van mijn kind.’
‘Laat haar er langs Agnes, ze is verpleegkundige geweest.’
Ik kniel naast de jongeren neer. Zijn lippen zijn blauw. Voorzichtig voel ik zijn hals. Plots laat hij een boer midden in mijn gezicht. Ik ruik een enorme dranklucht.
‘Hij is gewoon stomdronken.’
‘Mijn zelfgemaakte vlierbessenwijn. Die was voor de trifle.’

Even later zitten we om de tafel. Johan komt de kamer in. ‘Kevin slaapt, hij mompelde nog iets over een prinses redden en een gevaarlijke tijger in het bos. Echt een jongen met een hart van goud,’  met een knipoog naar mij.

Hoe bijziend ben jij?

Onderweg zie ik al wazig, het is alsof er een vliesje over mijn linkeroog ligt. Het is ook pijnlijk, op kantoor doe ik mijn linkerlens maar uit. De rechter hou ik in zodat ik mijn collega’s blijf herkennen.

Gekleurde gedachten, Karien Damen

’s Avonds lees ik allerlei verschrikkelijke verhalen over bijziendheid en blind worden door te veel lezen of te veel op je tablet kijken.

Forse toename blindheid dreigt.

Kinderen spelen te weinig buiten en kijken teveel op schermen of in boeken. Scholen moeten hun leerlingen elke dag minstens een uur naar buiten sturen. In Oost-Azië is het al langer aan de gang. Daar is in de grote steden ongeveer 90% van de twintigers bijziend. In Europa is dat nu ongeveer 50%, zegt een hoogleraar in de krant.

Gekleurde gedachten, Karien Damen

Ik ben al zo lang ik mij kan herinneren bijziend. Op mijn tiende kreeg ik mijn eerste brilletje. Altijd zat ik met mijn neus in de boeken. Mijn moeder stuurde ons soms naar buiten om net als andere kinderen gewoon te gaan spelen, maar mijn zus en ik bouwden dan een tent in de tuin en gingen daarin lekker verder lezen.

Verderop in de krant wordt het leven van een gemiddelde bijziende brildrager beschreven.

'Omdat je de letters op het schoolbord niet meer kunt lezen, krijg je een bril. Daarna kies je om de zoveel jaar een nieuw exemplaar uit. Na je veertigste heb je een leesbril nodig en schakel je over op varifocus glazen of -lenzen. Als die jaren kom je zelden of nooit bij de oogarts.'

Precies zoals het mij verging. Ik heb één keer in mijn leven een oogarts gezien. Betekent dat nu dat ik een grote kans loop om blind te worden? Ik lees snel verder, want niet meer kunnen lezen en schrijven lijkt me het ergste wat me kan overkomen. Eén op drie personen met een brilsterkte van min 6 of meer kan later ernstig slechtziend worden.

Gekleurde gedachten, Karien Damen

Gelukkig, ik heb maar min 2. Mijn rechteroog schrijnt de volgende dag nog steeds. Toch maar even naar laten kijken. Het is een ontsteking en die moet vanzelf weer over gaan. Even geen contactlenzen dragen en geen make-up gebruiken.

 

 

 

Geplaatst in Boeken, Huis, tuin en keuken

Beer in de kerstboom

Gepost op door Karien Damen

‘Wat heb je nu gedaan?’
‘Ik heb niets gedaan.’
‘Je hebt Beer in de boom gehangen. De boom valt bijna om.’
‘Ik heb Beer helemaal niet in de boom gehangen. Beer is er zelf in geklommen.’
‘Doe niet zo raar. Beer kan helemaal niet klimmen.’
‘Hoe weet je dat zo zeker?
Misschien kan hij het wel, als hij bang is.
Misschien schrok hij van de kat?’
‘De kat ligt al de hele middag te slapen.
Die kan het niet geweest zijn.’
‘Nou, ik heb het in ieder geval niet gedaan.’
‘Kijk uit, er valt een bal naar beneden.
Beer moet uit de boom.
Straks is mama boos.’
‘Als jij de stam vasthoudt, trek ik aan de tak.
Misschien valt Beer vanzelf naar beneden.’
‘Pas op!’

Schrijfopdracht: schrijf een dialoog bij een plaatje uit Jip en Janneke, het verhaal achter.

Hier vind je het originele verhaaltje en plaatje uit Jip en Janneke.

Gekleurde Gedachten, Karien Damen, Beer in de kerstboom.

 

photo credit: Igorza76 The Strypes. Kutxa Kultur 2015 via photopin (license)
Geplaatst in Huis, tuin en keuken, Nieuws en politiek

Rock en Roll in de keuken

Gepost op door Karien Damen
We rammelen met de lepels op de pannen.
En zingen mee met het kokende water.
De keuken vult zich met rook.
Welk muziekstuk ligt daar in de oven aan te branden?
‘Rock Around The Clock’ van Bill Haley.

 

Opvoedcursus, Gekleurde Gedachten, Karien Damen
Geplaatst in Huis, tuin en keuken

Opvoedcursus

Gepost op door Karien Damen

Een hand strekt zich uit naar een stapeltje rode munten. Een vuist landt met een klap op de tafel, bovenop de andere hand. De muntjes rollen alle kanten uit.
‘Blijf af, die fiches zijn van mij.’
‘Au, je doet me pijn.’
‘Dat doe je toch zelf stomme trut. Ik zeg toch dat je er af moet blijven.’
‘Ik heb ze eerlijk gewonnen.’
‘Niet waar.’
Nu vliegt het hele speelbord door de lucht.
Het kind dat de klap kreeg, wrijft over haar hand en begint zacht te huilen.
Er komt iemand de kamer in gelopen. Eén van de kinderen wordt aan haar arm meegesleurd.
‘Wat heb ik je gezegd Mira?’
‘Zij begon.’
Het vastgepakte kind wijst naar het huilende meisje.
‘Nee Mira, jij kunt niet tegen je verlies. Dit is de laatste keer geweest, ik heb je genoeg gewaarschuwd. Voor jou geen spelletjes meer en je mag deze week niet naar de hockey. Je moet je leren beheersen.’
‘Rot, moeder!”
Het kind trekt zich los en loopt het beeld uit.

Opvoedcursus, Gekleurde Gedachten, Karien Damen
photo credit: EltonHarding Fowl Play via photopin (license)

‘Hoe zouden jullie dit verder aanpakken?’
De docente kijkt verwachtingsvol naar ons. Ik weet nog hoe woest ik kon worden als mijn moeder mij terechtwees waar een ander kind bij was. Maar dat levert vast geen goed antwoord op. Ik kijk de groep rond. Zo te zien allemaal ouders die heel goed in staat zijn een puber op te voeden. Toch neemt niemand het voortouw.
‘Weet jij het?’

Karien Damen, gekleurde gedachten
Geplaatst in Huis, tuin en keuken, Nieuws en politiek

Gezocht: een poëtische ambtenaar

Gepost op door Karien Damen

Ik heb een oproep geplaatst voor een tekstschrijver, iemand die onze teksten een beetje kan leesbaarder kan maken voor onze inwoners. Niemand heeft gereageerd.

Vind je het gek, bij het woord tekstschrijver denk ik niet aan iemand die zelf nog wat toevoegt aan jouw verhaal. Niemand wil toch saai zijn. Wat jij zoekt is een poetische ambtenaar.

Poetisch?

Poëtisch: Als van een dichter, mooi, romantisch.

Een ambtelijke dichter dus?

photo credit: intermerker August Ferdinand Anacker via photopin (license)

Nee, die staat aan je graf als je alleen maar schulden nalaat. Je krijgt dan een laatste groet van overheidswege.

 

 

 

 

 

Een romantische ambtenaar dan?

photo credit: eniosalgado Pretty moments via photopin
photo credit: eniosalgado Pretty moments via photopin (license)

Dat is iemand die je levenslessen mee geeft als je in het huwelijk treedt.

Een poëtische ambtenaar, geen idee wat het is, jij?

Iemand die een authentiek verhaal kan vertellen.

Wat is dan een authentiek verhaal?

‘Dat zijn verhalen waarin mensen kwetsbaar durven zijn. Niet op een rauwe en onverwerkte manier. Of met zoveel hysterische emoties of schaamteloosheid dat het de ander overdondert.
Het is eerder met fijngevoelige aandacht voor het kleine. De verteller heeft het doorleefd en kan er betekenis aan geven.
Dat ontroert.
Het is namelijk pas authentiek als de ander het gelooft.
En dat doe je door consequent te zijn: what you see is what you get.’

(Sigrid van Iersel)

Heel mooi gezegd, maar daar moet je toch niet voor bij ambtenaren terecht. De beste van ons land schrijven zo:

‘Voor de uitbreiding van de capaciteit zijn extra middelen beschikbaar, onder de voorwaarde dat de flexibiliseringsagenda wordt doorgezet en dat de knellende kaders waaronder sectorspecifieke beperkingen ten opzichte van de Arbeidstijdenwet, worden weggenomen.’

Dat staat in het fonkelnieuwe regeerakkoord en Japke-d Bouma kreeg er jeuk van. Net als Jet Bussemaker:

‘Dat er énorm veel woorden nodig zijn om te vertellen dat je heel weinig gaat doen. Wóllig! De meest voorkomende woorden die ik zie: discussie faciliteren, onderzoek doen, zorgvuldig handelen. Zorgvuldig handelen! Ik ken níémand die niet zorgvuldig wil handelen als we het hebben over abortus, voltooid leven of embryo-onderzoek.’

Dat wordt nooit wat met ambtenaren.

photo credit: Paul Howard Photo I Don't Like Mondays via photopin (license)
photo credit: Paul Howard Photo I Don’t Like Mondays via photopin (license)

 

 

 

 

 

Hoezo niet, als we ze nou gewoon een beetje kietelen, zeggen dat je bij twijfel er juist voor moet gaan. Dat op je bek gaan niet erg is als je het maar met zwier doet. Dat je jezelf niet al te serieus moet nemen, anderen zijn al serieus genoeg.

Ik weet wel iemand!

Karien Damen, gekleurde gedachten

 

 

 

 

Karien Damen, gekeurde gedachten, herfst
Geplaatst in Boeken, Huis, tuin en keuken

De eerste herfststorm

Gepost op door Karien Damen 
Over mijn hoofd jaagt de wind,

op donkere wolken in de lucht.

Ben je bang voor de storm, mijn kind?

Over mijn hoofd jaagt de wind.

De moeder grijpt haar kind,

bladeren rood en geel, op de vlucht.

Over mijn hoofd jaagt de wind,

op donkere wolken in de lucht.
Een oude boom, gekleurde gedachten, Karien Damen
Geplaatst in Huis, tuin en keuken, Kunst en Cultuur

Het verhaal van de oude boom

Gepost op door Karien Damen

Ergens in een groot bos, stond een boom. Het was een mooie loofboom. Ze was krachtig en sterk. Niemand hoefde haar iets wijs te maken, zij zou het allemaal wel eventjes regelen. Zo stond ze stram langs een pad. Maar in de loop der jaren groeiden er steeds minder blaadjes aan haar. Met weemoed dacht ze terug aan vroeger toen ze nog niet zo boos was. Waar was het mis gegaan?

Een oude boom, gekleurde gedachten, Karien Damen
Ze sloot haar ogen en zag voor zich hoe ze pril haar eerste takken naar de hemel hief. Elke windvlaag deed haar blaadjes trillen van zacht genot. Misschien moet ik wat minder boos zijn en weer gaan luisteren naar de wind en mijn blaadjes meebewegen met het zonlicht.

Nu, jaren later staat de boom nog steeds in het bos. Hier een daar is er een tak afgebroken. De laatste storm heeft de top van de kruin weggevaagd. Maar overal zie je nieuw groen blad verschijnen. Als je langs het pad loopt, ga dan gerust tussen de wortels zitten en vertel je verhaal. De boom luistert naar jou.

Een fietsband, gekleurde gedachten, Karien Damen
Geplaatst in fietsen, Huis, tuin en keuken, Werk

Een fietsband

Gepost op door Karien Damen

Gelukkig is alles is weer normaal. De vakanties zijn voorbij, scholen beginnen weer. Iedereen is ’s morgens weer onderweg. Zo kan ik mijn fietsbanden weer herstellen.
De eerste die ik weer tegenkom is de meester van mijn nichtje. Ik weet wie hij is, maar voor hem ben ik maar een gewone voorbijganger. Er is alleen maar een fietsband tussen ons.

Fietsband (m/v), relatie tussen mensen die elkaar alleen kennen als tegenligger op een dagelijkse fietsroute.

Hij fietst elke dag de tegengestelde route. Hij werkt in het dorp waar ik woon en ik werk in de stad waar hij woont. We zouden misschien van huis kunnen ruilen. Van werk ruilen is wat lastig, ik wil niet voor de klas en hij waarschijnlijk niet een hele dag op kantoor.
Als ik Zoetermeer in gefietst ben, kom ik voornamelijk ouders tegen die hun kinderen naar school brengen. Enkele bakfietsmoeders zwaaien inmiddels vrolijk naar mij. De kinderen zie ik met de seizoenen langzaam groter groeien en één voor één zelf gaan fietsen.

Bakfietsmoeder (v), moeder die haar kinderen in een bakfiets vervoert, doorgaans naar crèche of school.

Vande week kwam ik één van mijn bakfietsmoeders op weg naar huis tegen. Ik was al bijna in Pijnacker. Ze fietste zo maar in de polder met haar kinderen. Ze werd vergezeld door een man op een racefiets. Gezellig een dagje er op uit geweest. We vergaten bijna te zwaaien naar elkaar.

Een fietsband, gekleurde gedachten, Karien Damen