Dat de wind door je haren strijkt.
Dat je wakker wordt van het gefluit
van de vogels op het dak.
Kan het niet vaker lente zijn?
Ja, het kan vaker.
Alles is mogelijk hier in Twente,
ook een nieuwe lente.
Kan het niet vaker lente zijn?
Categorie: Huis, tuin en keuken
Opruimen, het lucht enorm op!
Het gaat niet snel want ik kom van alles tegen. Ik gooi ook niet veel weg. Het meeste belandt op de stapel:
Nog over nadenken
Maar toch, ik ben aan het opruimen. Ik heb namelijk ruimte nodig in mijn werkkamer om mijn coach praktijk te starten. Over pas iets meer dan een jaar. Ik ken mezelf. Vier grote tekeningen op flip-over vellen. Ik was ze totaal vergeten.
Wat ga ik er meedoen?
Weggooien is geen optie, het is een stukje van mezelf. Ophangen is ook geen optie, ze zijn erg groot en er zitten vouwen in van het jarenlang opgeborgen zijn. Ik ga er een nieuw kunstwerk van maken. De mooiste stukjes geef ik daarop een plek. De eerste tekening herinnering ik mij nog goed.
Verbeeld je nest en hoe je daar uit weggevlogen bent
Dat was tijdens een training persoonlijke ontwikkeling. Je ziet een kleurrijke vogel met grote verbaasde ogen, krachtig en een tikkeltje aan de zware kant. Zo zag ik mezelf. In de verte zie je nog het nest met ongeveer dezelfde koppies. Zelfverzekerd vlieg ik weg, alleen:
Ik heb geen landingsgestel!
De tweede stelt een soort levenslijn voor, met rode stippen om te markeren dat er iets belangrijks gebeurde, wat weet ik niet meer. Ik hoop alleen dat ik daarop niet mijn toekomst heb weergegeven want de lijn gaat na een hoogtepunt alleen maar naar beneden.Op de derde tekening zie je een landelijk huisje in het groen achter een flinke heuvel. Of is het een duin want op de voorgrond ligt een stevig anker. Zou best kunnen want die vogels in de lucht lijken meeuwen. In het huisje zou ik graag willen wonen als ik later groot ben.
Dat wil ik nog steeds
Wat de laatste tekening moet voorstellen, ik weet het niet. Je ziet een desolaat landschap. Een beetje zoals Marten Toonder die tekent. Rechtsonder zie je een soort gebraden haantje, maar volgens mij moet dat een boomstronk voorstellen. Rechtsboven is een kerk te zien. Of is het een stadspoort? Misschien dacht ik aan de lange wandeling omhoog naar Orvieto tijdens onze vakantie in Umbrië. De foto’s liggen hier ook nog ergens opgeborgen.
Lijkt me beter dat ik die er nu niet bij ga zoeken.
Zo twaalf stukjes bewaard en de rest ligt bij het oud papier. Wat nu? Ik heb maar één zwart vel fotokarton gekocht, daar moet het allemaal op passen. Kan ik gelijk mijn verleden rechtzetten. Eindelijk ben ik veilig gelanden mijn levenslijn loopt omhoog. Ik maak er gelijk maar een gouden lijstje om.
Ik raad het iedereen aan: opruimen is goed voor je humeur
Herinneringen
Met bus 47 komt Egbert aan op het plein voor de kerk. Hij kijkt om zich heen op zoek naar een herkenningspunt. Zijn school, die van de broeders staat er niet meer. Jaren geleden werd de school gesloopt om plaats te maken voor een verzorgingstehuis. Het beeld van Sint-Jozef, de timmerman, heeft een plek gekregen bij de ingang. Aan de andere kant van de kerk is nog steeds de garage van Verdaasdonk. Hij steekt het plein over om in de etalage te kijken. Wat hebben hij en zijn vriendje Kees hier vaak staan kijken en gedroomd van hun autotochten in de bergen en langs de Middellandse zee.
In de etalage staat nu een blauwe Ford Anglia te pronken.
Egbert denkt nu meteen terug aan die zomervakantie dat zijn oom en tante helemaal uit Alkmaar waren komen aanrijden in hun nieuwe Ford Anglia. Dat was een reis van bijna een halve dag. Oom en tante bleven daarom een nachtje logeren. De auto werd op het pad naast het huis geparkeerd. Samen met zijn vriendje Kees bewonderde hij de auto van alle kanten. Hij moest even grinniken. De portieren van de auto waren niet afgesloten. Dus gingen ze samen in de auto zitten, hij achter het stuur en Kees naast hem.
In gedachten waren ze al op weg naar Nice.
Toen voelde hij dat er een sleutel in het slot onder het stuur zat. Hij draaide er aan en prompt begon de motor te lopen. Hij had zijn oom en vader nog nooit zo snel het huis uit zien rennen. Ze sleurden hem vanachter het stuur vandaan. Voor straf werd hij voor de rest van de dag naar zijn kamertje gestuurd en mocht een week lang niet bij Kees spelen. Hij schudt de herinnering van zich af. Hiervoor is hij niet in zijn geboorteplaats. Hij gaat op condoleance bezoek bij de weduwe van zijn oude schoolvriend. Egbert loopt verder het dorp in en bedenkt dat hij een mooi verhaal heeft om met haar te delen.
photo credit: Plbmak, Anglia-07 via photopin.com, creativecommons
Het verhaal dat zich niet vertellen wou
Roze sokken
‘Lieve mensen, we zijn hier vandaag om te vieren dat Marlies en Mark in het huwelijk zijn getreden. Helaas hebben zij door dit mooie feest geen geld meer over om op huwelijksreis te gaan. Daarom hebben we iets bedacht. We hebben jullie gevraagd spullen mee te brengen van je zolder of uit de berging. Wat voor de één waardeloos is, is voor de ander een buitenkansje. We gaan alles bij opbod verkopen. Dus mensen, biedt gul zodat dat lieve stel met elkaar op reis kan. En zeg nu zelf, het is toch handig om je voorraad nutteloze voorwerpen aan te vullen voor een volgend feestje?
Wat heb ik hier als eerste, een paar warme roze sokken. Zo te zien nog nooit gedragen. Wie biedt?’
Ik staar naar wat Theo voor ons in de hoogte houdt. Die sokken ken ik. Ik heb ze zelf gebreid voor mijn zus. Hoe kan dat nou, ze was er zo blij mee. Ik kijk rond of ik mijn zus ergens zie. Achterin de zaal staat ze tegen de muur geleund. Ik probeer haar blik te vangen. Gelukt, ze steekt haar hand naar me op.
Ondertussen blijft Theo maar door kletsen.
‘We beginnen met vijf euro. Daarachter in de zaal. Deze sokken zijn toch meer waard dan vijf euro. Heerlijk om je voeten in bed warm te houden. Hier wordt acht euro geboden. Kom op dames, niet iedereen is net getrouwd. Wie biedt er meer? ’
Ik blijf naar mijn zus staren. Ze laat haar arm weer zakken en kijkt van mij naar Theo. Ik zie dat er iets begint te dagen. Haar gezicht wordt langzaam rood.
photo credit: AnnaKika, Creative Commons
Devi roept keihard olé!
Heel lang geleden, ergens in een land hier ver vandaan, woonde een meisje. Devi was haar naam. Als Devi later groot was wilde ze danseres worden. Dan wilde ze de hele dag flamenco’s dansen, met haar hakken stampen op de vloer en keihard: ’Olé’, roepen. Ze begon al vast te oefenen. Ze danste alle dagen, dansten door straten, over pleinen en riep keihard: ‘Olé.’ Soms riep er iemand ‘Olé’, terug, soms begon er alleen maar een hond te blaffen.
Zo danste Devi het hele land door totdat ze op een plek kwam waar ze nog nooit was geweest. Verbaasd keek ze om zich heen. Het leek een bos maar dat was het niet. Het zag er heel anders uit dan het bos thuis. Er viel zacht licht op bloemen die bijna net zo groot waren als Devi zelf. Ze roken heerlijk. Devi stak voorzichtig haar hoofd in één van de bloemkelken. Aan dunne draadjes hingen druppels honing. Ze stak haar hand uit om een druppel te vangen. Ze legde hem op haar tong. Zoiets hemels had ze nog nooit geproefd. Er klonk nu ook zachte muziek.
‘Kan ik hier niet altijd blijven?’ Devi schrok van haar eigen stem
‘Nee, dat kan niet,’ zei de bloem, ‘maar je mag altijd terug komen als je moe bent van het stampen.’ En dat deed Devi. Af en toe zocht ze de bloem op en proefde een beetje van de honing die altijd lekker was. En zo danste Devi nog lang en gelukkig. Olé!
Blauw met een goud randje
‘Wat vind je van het nieuwe stadhuis?’
‘Een beetje overdreven, vind je ook niet? Dat goud gaat nog wel, maar die gekleurde ramen dat had voor mij niet gehoeven.’
‘Dat dacht ik eerst ook, maar nu het ingericht is en je er mensen ziet zitten vind ik het wel aardig.’
‘Ik ga daar niet zitten hoor. Zitten ze op het terras te kijken of we wel werken.’
‘Ha, Ha ze weten toch dat we ambtenaren zijn.’
‘Ga jij nog naar die nieuwjaarsreceptie?’
‘Tuurlijk, zo’n kans krijg je maar één keer, de opening meemaken van het nieuwe stadhuis.’
‘Heb je dan niet gezien dat er een dresscode is?’
‘Dresscode?’
‘Ja, blue met een touch of gold.’
‘Daar is toch niets mis mee.’
‘Het is dat felle Zoetermeerse blauw met geel dat ze bedoelen. Hoe kunnen ze het verzinnen. Dat staat toch niemand, zeker mij niet.’
‘Nou, ik heb anders een heel leuk oker geel jasje gezien in de uitverkoop, Het is net goud, heel feestelijk. Ik denk dat ik dat nog even ga halen tussen de middag.’
‘Ja, jij kunt dat wel hebben, maar wat moet ik met geel.’
‘Wat ben jij weer Zoetermeers zuur aan het mopperen zeg.’
‘Zo jagen ze je toch op kosten, zeg nou zelf.’
‘Nou dan ga je toch lekker op tijd naar huis, ga ik wel alleen swingen in de nieuwe raadzaal.’
Mosterd na de maaltijd
Ik weet het, het is een beetje laat en de kerstvakantie is voorbij, maar ik weet een leuk gezelschapsspel. Wat je nodig hebt is een even aantal deelnemers, pennen en schrijfpapier. Meer niet, of misschien toch: een beetje verbeeldingskracht.
Het gaat om het schrijven van een dialoog. Dat kan tussen twee mensen zijn, maar dat hoeft niet. Dieren of voorwerpen leveren ook mooie resultaten op. Vlak voor kerst hebben we het in de prozagroep uitgeprobeerd. We kregen opdrachten waar we graag onze tanden in zetten. Twee aan twee ontvingen we een beschrijving van de situatie en van de hoofdpersonen. De één begint het gesprek op papier en schuift het door naar de ander. De ander reageert op de eerste zin en schuift het papier terug.
Bijvoorbeeld: we stelden ons het gesprek voor tussen de brie en de camembert op het kaasplankje. Twee kaasjes die allebei denken dat ze heel bijzonder zijn.
'Nu liggen we alweer zo dicht bij de kandelaar, ik begin nu al te zweten. Ruik je iets?'
'Of ik iets ruik? Weet je wel tegen wie je het zegt?'
'Je hoeft niet zo uit de hoogte te doen, de mensen weten toch niet waar jij eindigt en ik begin.'
Kijken naar een verliefd stel doet oude liefde opbloeien tussen een peper en zout stel:
‘Waarom zo focussen op dat mensenpaar? Staan wij wij niet mooi samen mooi te flonkeren in het kaarslicht? Jij staat er schitterend bij vanavond.’
Zelfs de conversatie tussen een gevulde kalkoen en een gebraden konijn kent filosofische hoogtepunten:
‘Gek is dat. Toen we nog vol in het leven stonden wilde niemand ons kennen en nu we hier zo liggen met een knapperige buitenkant, zijn we het stralende middelpunt.’
De vork en het mes zijn tot elkaar veroordeeld en dat is te merken:
'Ik wil in het midden prikken.'
'Je begrijpt toch wel Vorkje, dat je dan de rotzooi zelf mag opruimen.'
'Dat kan je nu wel zeggen, maar ik verwacht je volledige steun.'
'Vooruit maar weer. Neem dan alsjeblieft wel een grote hap.'
Met dank aan Jacqueline van: Het verhaal achter en mijn schrijfmaatjes. Zin om ook een keer te schrijven? Kijk op de site van de bibliotheek in Zoetermeer.
Foto: dmitryzhkov via Creative Commons
Alleen stoute voornemens dit jaar
Het jaar loop ten einde, tijd om de balans op te maken. Veel moois op mijn pad maar ook zorgen en verdriet. Precies zoals dat in ieders leven gaat. Wat gaat het nieuwe jaar brengen?
Mijn boek: Suzy zoekt een huis, was helemaal af. Nu moet het dan ook maar echt worden, was mijn gedachte. Een feest was het om begin dit jaar het eerste exemplaar vast te houden. Heel blij werd ik van de complimenten van lezers en lezertjes. Het mooiste was van een vader die een filmpje stuurde van zijn lezende dochter. Ik zag haar in opperste concentratie de woorden met haar lippen vormen. Het zelf in de verkoop zetten van mijn boek viel niet mee, schrijven van verhalen gaat mij beter af.
Het is nog steeds te koop
Ik ben aan een nieuw verhaal begonnen, een detective voor wat oudere kinderen, Mijn tante Hetty. Ik publiceer dat in delen op mijn blog. Ik ben ook meer korte verhalen gaan schrijven en soms zelfs een gedicht, terwijl ik helemaal niet kan dichten.
Een hutje op de hei, dat was onze droom. Een plek in de natuur om helemaal te ontspannen en in rust te kunnen lezen, schrijven en schilderen. We vonden een huisje in Hellendoorn aan de rand van een bos. Konijnen huppen er door de tuin. Dit jaar hebben we het opgeknapt. Een prettig toeval is dat het dicht bij de ouders van E is, die meer aandacht en zorg nodig hebben.
Het is niet te koop
Al een tijdje volg ik op de Kleine Tiki de opleiding kunstzinnig dynamisch coachen. Mijn idee is om met mijn ervaringen jonge mensen te gaan coachen. Een tijdje meelopen op hun loopbaanpad en zien hoe ze groeien, lijkt me fantastisch. Afgelopen zomer kwam op mijn werk de vraag voorbij om talentencoach te worden. Dat paste zo mooi bij elkaar dat ik me heb aangemeld, met als gevolg dat ik nu twee opleidingen tegelijk doe. Begin volgend jaar start ik op mijn werk met coachen.
Binnenkort in de aanbieding
Voor 2017 had ik me niets voorgenomen, met de meeste goede voornemens gaat het na een week al mis. Ik heb alleen ja gezegd tegen wat me bij voorbaat al blij maakte. Ook al kon het niet vanwege gebrek aan tijd, ruimte of geld, ik trok de stoute schoenen aan. Ik denk dat ik dat dit jaar ook maar ga doen.
En wat ga jij doen in 2018?
Gekleurde Gedachten 