Dag
Kleine engel
Jij bent trouw
Helemaal trouw aan jezelf
Mezelf
Maar Black Friday was vrijdag en vandaag is het al weer zondag en ik leef nog, dus: waarom zou ik dit stukje moeten lezen?
Gesteld dat jij daar groot gelijk in had, dan zou ik toch verder lezen. Black Friday schijnt een hele week te duren, tenminste de je-bent-dom-als-je hier-niet-op-ingaat aanbiedingen blijven binnenstromen.
Je bedoelt: dit is je allerlaatste kans en de verzendkosten zijn ook nog eens gratis?
Niets is gratis
Ja, ja, je hebt als altijd weer gelijk. En weet je wat het ergste is, heb je deze hindernis overleefd, staart de goedheiligman je smekend aan of nog erger, zijn neef uit Finland.
Voor je het weet begin je het nieuwe jaar in het rood. Misschien heb je wat je aan de geldplannen van het Nibud. Als jouw gemeente meedoet kun je een plan invullen wat het beste bij je past, bijvoorbeeld: Beter rondkomen, sparen voor als je kinderen gaan studeren of voor je pensioen. Het mooie is: ze zijn helemaal gratis. Voor jou dan, je gemeente betaalt er voor.
Eerst lekker de feestdagen, dan zien we wel weer.
Moet jij weten, ik weet liever waar ik aan toe ben. Dat feest een stuk leuker.
Cijfers zijn zo saai, dat is meer voor de maand januari, die is ook zo eindeloos saai.
Ook goed.
Heerlijk herfstweer, tijd om naar buiten te gaan. Ik trek mijn wandelschoenen aan. Want wat is er heerlijker dan straks weer thuis met een voldaan gevoel boven een kop warme drank na te genieten. Met een moe lijf en rust in mijn hoofd.
Krönnenzommer
Het bos ligt al vol met bladeren. Het zijn vooral eikenbladeren. Het blad aan de andere bomen wacht nog op een flinke herfststorm.
We steken de sanatoriumlaan over en nemen rechtsaf het pad dat langs de laan loopt. Als het pad ophoudt, lopen we verder, langs de kant van de weg de Elerberg op, richting het oude sanatorium Krönnenzommer. Het is vernoemd naar een gedicht van Johanna van Buren, hier een bekende dichteres. Ze schreef in de streektaal. Na de kruising met de Noord Esweg nemen we het eerste paadje aan de linkerkant. Dit pad slingert het bos in en komt uiteindelijk uit op een breder pad.
Pieterpad
We zijn nu beland op het Pieterpad, de etappe van Ommen naar Hellendoorn. We volgen een tijdlang deze route. Na een T- kruising komen we op het pad met de naam Koetreeweg. Vlak voor we het bos uitlopen verlaten we de route van het Pieterpad en gaan naar rechts. We volgen nu de blauwe wandelroute. Deze voert ons langs het Avonturenpark Hellendoorn en uiteindelijk lopen we langs de rand van het bos. Het akkerland voor ons is een oude es (of esch) van het dorp Hellendoorn. In de zomer kun je hier niet over de mais heen kijken.
De Uitkijk
We lopen nog een stukje verder door als de blauwe route naar beneden, richting het dorp, gaat. We gaan thee drinken bij De Uitkijk en lopen daarom verder rechtdoor, steken de Luttenbergerweg over en gaan linksaf de Hellendoornsebergweg in. De Uitkijk is een hotel met van die krakende houten vloeren, oude sjiek. We hebben er een keer gelogeerd, maar nu hebben we ons eigen huisje hier. Vanaf het terras had je ooit goed zicht op Hellendoorn. In 1929 was de helling nog kaal, nu zit je in het bos met hier en daar wat doorkijkjes.
Hellendoorn
We dalen af naar het dorp. Er lopen verschillende paden vanaf De Uitkijk naar beneden. We kiezen er lukraak een uit en komen uit op de Ninaberlaan. We wandelen door het dorp en nemen de Noord Esweg terug naar de Sanatoriumlaan. Wie wil hier nu niet wonen?
De verwachtingen zijn hoog. De spanning stijgt elke dag verder. Bijna is het zo ver. Ik ben er niet zeker van dat het goed gaat komen. Van de stress slaap ik niet meer. In de nacht bedenk ik allerlei scenario’s voor elk probleem dat zich voor kan doen. Uiteindelijk val ik in slaap en droom dat er twee keer zoveel mensen komen dan verwacht. Dan zegt iemand: ‘ Hoe ga je het aanpakken Karien?’ Hoe ik ook mijn best doe, mijn hoofd blijft leeg, alle scenario’s zijn verdwenen. Paniek, er komt niets. Dan zeg ik voordat ik het bedacht heb: ‘Dat bedenk ik in het moment en vertrouw er op dat het dan goed komt.’
Als ik mijn ogen open, schijnt grijs licht door de gordijnen. Het is al bijna dag, de Dag. Gelukkig is alles van me afgevallen. Ik vertrouw op mijn creativiteit en intuïtie. Ik heb mezelf gerustgesteld.
De zoon van de Chileense bioloog en filosoof, Umberto Maturana voelde zich op school ongelukkig. Hij vond dat de leraren het hem onmogelijk maakten iets te leren. Ze wilden hem ‘hun’ kennis bijbrengen in plaats van ervoor te zorgen dat hij zich van binnenuit kon ontwikkelen. Daarom schreef Maturana de hartewens van zijn zoon op in:
Het gebed van de scholier
Leg me jouw kennis niet op, ik wil het onbekende onderzoeken
en zelf mijn ontdekkingen doen.
Laat wat bekend is mij bevrijden, niet gevangenzetten.
De wereld van jouw waarheid kan mijn beperking zijn;
in jouw wijsheid kun je mij ontkennen.
Geef me geen instructies, laten we de weg samen afleggen.
Laat mijn rijkdom beginnen waar aan de jouwe een eind komt.
Laat mij zien, zodat ik kan staan op jouw schouders.
Laat jezelf zien, dan kan ik anders zijn.
Jij zegt dat elk menselijk wezen kan liefhebben en scheppen.
Dus ik begrijp hoe bang je wordt als ik je vraag naar die uitspraak te leven.
Je zult niet ontdekken wie ik ben door naar jezelf te luisteren.
Geef me geen instructies; laat me begaan.
Als ik op jou lijk, heb je gefaald.
The Student’s Prayer – Umberto Maturana (in D. Zohar, SQ, vertaald door Rick Steur, 2000)
Je zou willen dat leraren op de wereld dit gedicht zouden lezen en de boodschap vertalen naar hun werk. Ik heb de regel uit gekozen die voor mij een uitdaging zou zijn in mijn werk als coach. Ik koos voor: “in jouw wijsheid kun je mij ontkennen”. Dat ik als coach al zie welke weg iemand zou moeten bewandelen en het geduld niet meer heb om te luisteren. Ik heb dan geen oog meer voor het feit dat de ander zijn eigen weg moet bewandelen.
Toen ik dat allemaal bedacht had en in een tekening verwerkt, kwam er een puber langs voor een kopje thee en gezelligheid. Samen hebben we het gedicht gelezen en zitten filosoferen over welke leraren je inspireren en welke niet. De puber kwam tot de wijze conclusie dat ze structuur nodig heeft om in vrijheid haar eigen ontdekkingen te doen. We hebben daarover samen nog een tekening gemaakt.
Welke zin vind jij belangrijk?
Bij het station in Nijverdal slaan we linksaf. Al snel vinden we de Regge. De steentjes van het fietspad knerpen onder onze banden. Een bekend geluid. Dit slingerende pad nemen we vaker. Je meandert hier mee met de rivier. Deze zomerse herfstdag in oktober genieten we van het weer en het mooie landschap.
De Regge mag zich weer vrij bewegen. Dit is in Hellendoorn gemarkeerd met een kunstwerk van Harry Schutte en een gedicht van Jan Verhoek:
de schone slaapster
sterven zal zij niet
maar zij zal honderd jaren slapen
de eeuw was lang
de bedding nauw
maar kijk
ze richt zich op
en danst weer als voorheen
de regge mooie vrouw
Net voor Rijssen laten we de schone slaapster achter en fietsen richting Wierden. Terug wil ik langs het Wierdense veld fietsen om een foto voor jou te maken van het veen. In het zwarte water zie je kleine polletjes om hoog steken. Ik vind dat zo mooi. Veel vogels strijken er neer voor een moment van rust. Als we stoppen en ik door het lange gras loop in de richting veen zie ik dat het helemaal is drooggevallen. De mini-eilandjes liggen in de modder.
Na de droge zomer is er nog steeds niet genoeg regen gevallen voor het herstel van de natuur. Zo eindigt een wolkenloze dag toch in een zorg. Ik hoop dat Leslie ons wat regen zal brengen.
Ik ben om. Ik heb van de zomer een E-bike gekocht om naar mijn werk te fietsen. Ik was de wind tegen op weg naar huis en dan ook nog moeten koken beu.
In het voorjaar van 2014 riep ik in: Altijd wind mee hebben, heel stoer dat ik er nooit aan zou beginnen. Het duurde even voordat ik er voor uit durfde te komen.
Ik ben een draaikont, een verloochenaar van principes, maar wat ben ik blij met mijn nieuwe vervoermiddel. Ik voel me als hare majesteit op haar glimmende Gazelle in de duinen en heb de neiging om naar elke voorbijganger te wuiven.
Het was al duidelijk op het moment dat mijn nichtje een cassettebandje kwam lenen. Ze zocht voorwerpen van vroeger voor de geschiedenisles op school. Toch duurde het nog tot deze week voor ik afscheid kon nemen van mijn verzameling cassettebandjes. Al jarenlang zitten ze opgesloten in een groot blik. Een apparaat om ze af te spelen heb ik niet meer. Het voelt alsof mijn herinneringen met de bandjes in de vuilcontainer zullen verdwijnen.
Een voor een heb ik ze door mijn handen laten gaan. Namen van nummers en muzikanten genoteerd die ik wilde bewaren voor de eeuwigheid. Dat werd een zalige middag YouTube kijken. Rare kapsels en kleding, de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw. Prefab Sprout, Les Negresses Vertes, Billy Bragg en Joe Jackson. Ik kende ze allemaal nog. En, hun muziek heb ik gelukkig al op een andere manier in huis.
Wat me nog meer opvalt in die berg bandjes, is dat er weinig originele opnames tussen zitten. Het meeste is liefdevol met een cassetterecorder opgenomen van platen en CD’s door mijn zus, broers en vrienden. De titels van de nummers zijn handgeschreven en bijna onleesbaar geworden, soms heeft iemand een plaatje er bij geplakt. Een doosje heb ik nog even bewaard. Het gaat om een bandje met muziek van Slade. Slade is van recht vooruit muziek. Hard, makkelijk in het gehoor liggend met alledaagse teksten. Dat is waarschijnlijk de reden waarom de titels op het doosje zijn ‘vertaald’ door een vriend. Het is bijna een gedicht geworden.
Fietsen totaan de meet
Twee kilometer breed
Wat mijn tante ‘s winters deed
Opoe die werd uitgekleed
Toen ik in mijn vingers sneed
…. en op mijn driewielertje reed
Boterhammen bij de vleet!
En voor ik het vergeet: Slade
Slade, wie kent ze niet? Met het nummer: Merry Xmas Everybody, stonden ze in 2017 nog in de top 2000, op plaats 1898. Maar omdat het nog lang geen kerstmis is een ander nummer.
De zon in de laatste weken van augustus hebben je wangen rood gekleurd. De tak die jou droeg, boog helemaal door en lag bijna op de leuning van de tuinbank. Ik voelde van de week of je nog goed vastzat. Het zou zonde zijn als je op de grond terecht zou komen als voer voor insecten. Gelijk liet je los en lag je zwaar in mijn hand.
Een appel valt niet ver van de boom
Glanzend, stevig en rijp, terwijl je broertjes verschrompeld zijn in deze hete zomer. Elke avond heb ik mijn kleine appelboompje water gegeven in de hoop dat jij tot een echte appel zou uitgroeien.
One Apple a day keeps the doctor away
En nu lig je hier, wat zal ik met je doen? Ik kan je in een salade verwerken met bijvoorbeeld rode bietjes of in een stoofschotel, maar dan kom ik er niet goed achter hoe je smaakt. Want wat voor appel ben je eigenlijk? Zacht zuur en erg sappig. Je schil is een beetje hard en bitter. Lekker. Een bekende smaak, de naam ligt me voor op de tong. Nee, dan maar even tante Google raadplegen: je bent een Elstar. Perfect voor appeltaart of voor zo uit de hand. Ik droom al over de oogst van volgend jaar.
Zelfs in de lekkerste appeltaart zit wel een pit
Gekleurde Gedachten 