Categorie: Reizen

Casa el Morro Lanzarote
Geplaatst in Huis, tuin en keuken, Reizen

El agua es vida

Gepost op door Karien Damen

Met één beweging draai ik de kraan open. Het water bruist de wastafel in. Ik hou mijn glas onder de straal en drink. Zo vanzelfsprekend.

We want to save water.
If you want to help
use your towels more than one time
If you want them changed
Just put them on the floor

Of het hotel nu goedkoop is of duur, deze tekst vind je in verschillende talen in je badkamer. Steeds vaker, want elke ondernemer wil tegenwoordig een milieuvriendelijke uitstraling hebben. Maar, denk ik er dan gelijk achter aan, het bespaart ook in de kosten. De helft minder gebruik, is de helft minder wassen en dus minder stroom, water, werk en wasmiddel en je hoeft dus de helft minder handdoeken te hebben.

Thank you

Deze tekst hing ook in de badkamer van ons vakantiehuisje op Lanzarote. Niets bijzonders, bijzonder was dat we ook direct een grote fles met drinkwater kregen. Uit de kraan komt water dat niet gezond is, want te zout. Als de fles leeg is kunnen we hem opnieuw laten vullen. In Casa el Morro hebben ze een eigen filterinstallatie.Drinkwater

 

 

 

 

 

 

 

Gracias

Casa el Morro is een oase van rust aan de rand van Uga. Tussen dit dorp en Masdache ligt een wereldberoemde wijnstreek, La Geria. De eilandbewoners hebben op een creatieve manier gebruik gemaakt van de onmogelijkheden van het landschap. In de vulkaanaarde zijn diepe trechtervormige kuilen gegraven met de hand. Hierin zijn druivenstokken geplant. De korrelige aarde

La Geriahoudt de dauw goed vast en geeft deze langzaam af.

Bewatering is in dit droge gebied dus niet nodig. Stenen van gestolde lava zijn gebruikt om halfronde muurtjes te bouwen. De planten zijn daardoor beschermd tegen de wind. Het levert een bijzondere wijn op.

 

El agua es vida

Op donderdagavond komt er geen water meer uit de kraan. Douchen en de toilet doortrekken kan niet meer. Ik krijg al direct visioenen van een terugreis waarbij niemand naast ons wil zitten en badderen in een zwembad. Gelukkig hebben we nog wel drinkwater. In de loop van de volgende dag heeft een loodgieter het probleem gevonden en hebben we weer water.

Water is leven

Ik neem nog een duik

Casa el Morro Lanzarote

 

 

Geplaatst in Huis, tuin en keuken, Reizen

Mister Green Boots

Gepost op door Karien Damen

Mister Green BootsDe jongeman kijkt lachend en vol zelfvertrouwen naar de fotograaf. Hij heeft zijn uitrusting al aan. Klaar om de Mount Everest te gaan beklimmen. Op de achtergrond zie ik een schitterend berglandschap, de lucht is blauw, de zon schijnt fel. Op de volgende foto zie ik de achterkant van een vaalrood jack in de sneeuw. Het is een foto van dezelfde jongeman. Hij heeft de top gehaald, maar de weg er naar toe was moeizaam en duurde veel te lang. Daardoor had hij te weinig zuurstof over en moest hij in de nacht aan de afdaling beginnen. Op het punt waar hij nog steeds ligt was hij zo moe dat hij tegen een rots aan wilde rusten. Volledig uitgeput is hij doodgevroren.

Hij ligt daar al tientallen jaren, gewoon op de route naar de top. Ze hebben hem Mister Green Boots genoemd, vanwege de opvallende kleur van zijn schoenen. In de loop der tijd is hij een beetje verschoven zodat klimmers niet over hem heen hoeven te stappen. Ik kwam de foto’s tegen toen ik op zoek was naar informatie over alpinisme en op het artikel The twenty most famous deads on the Mount Everest klikte. Sindsdien krijg ik hem niet meer uit mijn hoofd. Vooral de opmerking in het artikel dat andere klimmers hem in die ongelukkige nacht hebben moeten hebben horen huilen, laat me niet los. Waarschijnlijk waren ze er zelf ook niet al te best aan toe. Hoe zou je je voelen als je een mens in nood niet kunt helpen? Dat er maar ėėn ding nog telt en dat is je eigen leven.

Ik verplaats me in zijn moeder. Zij zou niets liever willen dan dat haar kind thuis komt en daar niet als een vale vlek hoeft te blijven liggen. Waarschijnlijk kan hij daar niet weggehaald worden. Een helikopter schijnt in de ijle lucht op 8000 meter hoogte niet te kunnen vliegen. Als ik iemand zie lopen in een rood gewatteerd jack denk ik meteen aan Mister Green Boots. Een andere onfortuinlijke klimmer, een Amerikaanse vrouw, werd tenminste nog door andere klimmers bedenkt met een vlag.

Deze week begint het klimseizoen weer. Velen maken zich op om hun droom waar te maken en gaan in een bijna file-achtige optocht de helling op. Ze wanen zich net zo onsterfelijk als Mister Green Boots op de eerste foto.

Geplaatst in Kunst en Cultuur, Reizen

Gelukkig hebben we het weer

Gepost op door Karien Damen

Sallandse heuvelrug

De hele week heb ik genoten van het mooie herfstweer. We waren op de Sallandse heuvelrug. De ene dag scheen de zon op de warme kleuren van het herfstbos. Soms zag je een enkel vergeeld blad naar beneden dwarrelen. De andere dag legde een natte mist een mysterieus deken over het landschap heen. Het vocht vormde dikke druppels op de bladeren. Bij een windvlaag druppelden die naar beneden. Wat een geluk te leven op een deel van de aarde waar je seizoenen hebt en het weer elke dag een verrassing is.

Hotel de Uitkijk, Hellendoorn

Altijd iets om naar te verlangen

Aan het eind van de zomer kijk ik uit naar de herfst en de winter, naar natte bladeren, pepernoten en gezelligheid, naar vriesluchten en warme wanten. Midden in de winter kan ik ineens ontzettend verlangen naar zon en warmte en lange avonden in de tuin. In de herfst fantaseer ik over het prille groen aan de bomen en de knoppen van de seringen. Het is te warm of te koud, te droog of te nat. Altijd iets wat beter kan en altijd een gespreksonderwerp als je het even niet meer weet in de lift.

Het allermooiste aan het verlangen naar beter weer of een ander seizoen is dat het ook vanzelf komt, elke keer weer.

Nooit het zelfde

Ik stel me voor hoe het zou zijn als ik ’s morgens wakker word en niet hoef na te denken over wat ik aan zal doen: Kan ik zonder kousen op pad of is het toch te fris. Moet ik toch een vest aan doen of is het daarvoor te warm? Dat het weer altijd zo hetzelfde is dat er niet eens een woord voor hoeft te zijn.
Hoeveel kunstwerken, muziek en poëzie hadden we dan wel niet gemist? Een nieuwe lente, een nieuw geluid, de beroemdste beginregel uit de de Nederlandse literatuur, Mei van Herman Gorter. Zelfs onze weermannen en vrouwen zijn poëtisch als ze ons uitleggen wat we morgen kunnen verwachten.

Vanuit de Uitkijk, Hellendoorn

Nooit meer klagen

Ik neem me plechtig voor, ik ga vanaf nu genieten van elk weer. Een nat pak draag ik in stilte. Als de mussen van het dak vallen, ga ik fluitend over straat. Fietsend in een storm trap ik gewoon wat harder. Juichend ontvang ik een hagelbui op mijn hoofd. Mij zul je niet horen.

 

Geplaatst in Nieuws en politiek, Reizen

Vijf manieren om de Tour de France te beleven

Gepost op door Karien Damen

Op de fiets op weg naar huis van mijn werk luister ik altijd naar de radio. Deze weken is dat een regelrecht feest. Aan het eind van de middag krijg ik een rechtstreeks verslag van de laatste kilometers van de etappe van die dag. Na de bekende jingle volgt altijd een opgewekt nummer. Dat trapt lekker door langs de weilanden en de schapen, terwijl de renners bezig zijn met een laatste beklimming. Er zijn nog meer mogelijkheden om van de Tour de France te genieten, zelfs al geef je niet om wielrennen.

1. De mooie landschappen

Op een vrije dag, een druilige zondag, kijk ik naar het verslag van een etappe op de televisie. Ik zie de renners dan door prachtige landschappen rijden en denk aan vakanties. Blijkbaar ben ik niet de enige. De beelden van de startplaats vorig jaar op Corsica leidde er toe dat de hotels er dit jaar er meer dan volgeboekt zijn. Zelf vind ik de alpenritten het mooist om naar te kijken.

2. De rust

Het kijken naar een touretappe is rustgevend. Heel vaak ben ik er heerlijk bij in slaap gevallen. De beelden van groen golvend landschap met slierten van wielrenners. Het eentonige geluid van een helikopter. Het gekibbel tussen twee mannen op de achtergrond. Het lange wachten tot er iets gebeurt. Het maakt mijn ogen zwaar.

3. Het drama

Wielrennen is als een Grieks drama. In het klein is er de strijd onderling tussen de renners of binnen een ploeg. De super fitte knecht die zich moet inhouden omdat de kopman in de koers moet blijven. De titelverdediger die met onverklaarbare materiaalpech te maken krijgt of simpelweg ten val komt. In het groot zijn er de dopingaffaires, met sponsors die zich niet meer willen verbinden met een wielerploeg en de bekentenissen van helden zoveel jaar na dato.

4. De helden

Want het zijn helden, voorbeelden voor menig jongetje op zijn fiets in de polder. Zelf had ik neven die fanatiek aan wielrennen deden. Ik kwam als kind dus weleens op een wielerparcours. Maar wat moet een meisje? Ik had al snel in de gaten dat de rol van ronde miss niet voor mij weggelegd was. Ik was geen schattig kind. Mijn held was Keetie Hage. Tegenwoordig juf Keetie en voorgangster van Leontien van Moorsel en Marianne Vos.

5. Het leven

Wielrennen is als het leven zelf. Een beetje wielrenner is daarom al snel een filosoof. Een paar hebben er boeiend over geschreven. Het beste boek over wielrennen vind ik De Renner van Tim Krabbe. Maar je kunt je ook beperken tot het bekijken van de Avondetappe. De beschouwingen met renners en andere gasten gaan verder dan alleen fietsen.

http://youtu.be/iDvyMUcu3qo

Geplaatst in Huis, tuin en keuken, Reizen

One Happy Island

Gepost op door Karien Damen
Aruba
One happy Island

Bon Bini

Een echt welkom kregen we niet zaterdagochtend op Schiphol. Het regende dat het goot en het was koud, 11 graden. Maar gelukkig hadden we wat van de warmte van Aruba en Eddy meegenomen. In het Papiamento bestaat volgens mij geen woord voor het weer. Het is er altijd hetzelfde, rond de dertig graden, blauwe lucht met hier een daar een wolkje en een straffe noordoostenwind. We hebben dan ook bijna niets anders gedaan dan onder een rieten parasol liggen lezen. Meer heb je niet nodig op een date met Eddy na.

Aruba
De opgeknapte legertruck van Eddy Croes

Eddy is Eddy Croes, een bekendheid op Aruba en daarbuiten. Ergens heeft hij Zeeuws bloed, vandaar de naam Croes. Het zou dus heel goed kunnen dat een Nederlandse toerist in de verte familie is. Daarom wil hij ons, zijn neven en nichten het echte Aruba laten zien. Precies om 9.00 uur komt Eddy ons ophalen met een opgeknapte legertruck. Een avontuurlijke tocht met 20 andere neven en nichten volgt over, volgens Eddy, het beste eiland van Zuid-Amerika. Dat komt omdat de Nederlanders structuur hebben gebracht, een bestuurlijke organisatie en een onderwijssysteem. Want, volgens deze idealistische Arubaan, brengt kennis de wereld vooruit.

Aruba
Natuurlijke brug

Levenslessen van een neef uit het westen

Boven het geraas van de motor uit krijgen we alles te horen over de ontstaansgeschiedenis van het eiland en de gewoonten van zijn bewoners. We rijden langs mooie ongerepte stranden, door het dorre binnenland met rotsen en cactussen. Hij laat ons de ruige noordkust zien en de hondenbegraafplaats op het strand. Vanachter het stuur geeft hij ons daarbij ook nog levenslessen mee.

Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Wat heb je aan een zwembad bij je villa. Dan moet je nog vroeg op anders liggen er leguanen in te chillen als jij wil zwemmen. En waarom? De zee is vlakbij. Zelf woon ik vijf minuten lopen van het strand. Voor jullie Nederlanders is dat anderhalve minuut.