One Happy Island

Bon Bini

Een echt welkom kregen we niet zaterdagochtend op Schiphol. Het regende dat het goot en het was koud, 11 graden. Maar gelukkig hadden we wat van de warmte van Aruba en Eddy meegenomen. In het Papiamento bestaat volgens mij geen woord voor het weer. Het is er altijd hetzelfde, rond de dertig graden, blauwe lucht met hier een daar een wolkje en een straffe noordoostenwind. We hebben dan ook bijna niets anders gedaan dan onder een rieten parasol liggen lezen. Meer heb je niet nodig op een date met Eddy na.

Eddy is Eddy Croes, een bekendheid op Aruba en daarbuiten. Ergens heeft hij Zeeuws bloed, vandaar de naam Croes. Het zou dus heel goed kunnen dat een Nederlandse toerist in de verte familie is. Daarom wil hij ons, zijn neven en nichten het echte Aruba laten zien. Precies om 9.00 uur komt Eddy ons ophalen met een opgeknapte legertruck. Een avontuurlijke tocht met 20 andere neven en nichten volgt over, volgens Eddy, het beste eiland van Zuid-Amerika. Dat komt omdat de Nederlanders structuur hebben gebracht, een bestuurlijke organisatie en een onderwijssysteem. Want, volgens deze idealistische Arubaan, brengt kennis de wereld vooruit.

Levenslessen van een neef uit het westen

Boven het geraas van de motor uit krijgen we alles te horen over de ontstaansgeschiedenis van het eiland en de gewoonten van zijn bewoners. We rijden langs mooie ongerepte stranden, door het dorre binnenland met rotsen en cactussen. Hij laat ons de ruige noordkust zien en de hondenbegraafplaats op het strand. Vanachter het stuur geeft hij ons daarbij ook nog levenslessen mee.

Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Wat heb je aan een zwembad bij je villa. Dan moet je nog vroeg op anders liggen er leguanen in te chillen als jij wil zwemmen. En waarom? De zee is vlakbij. Zelf woon ik vijf minuten lopen van het strand. Voor jullie Nederlanders is dat anderhalve minuut.