Categorie: Huis, tuin en keuken

Geplaatst in Huis, tuin en keuken, Kunst en Cultuur

Nog twee dagen

Gepost op door Karien Damen
ID-10022439
Afbeelding van http://www.FreeDigitalPhotos.net

En dan denderen we op de klanken van Bohemian Rhapsody van Queen 2014 in. Tenminste als je net als ik naar de Top 2000 kijkt of luistert.

En dan is ook de tijd van de lijstjes over werkelijk van alles weer voorbij. Elk zichzelf respecterend nieuwsmedium heeft een eigen jaaroverzicht. Die van de Telstar, de krant van Pijnacker-Nootdorp en omstreken, heb ik trouwens nog niet gezien. Een bijzonder lijstje kwam ik tegen in de NRC, een laatste eerbetoon aan dertien bijzondere doden. Beetje macaber misschien, maar het zijn dertien bijzondere portretten met mooie uitspraken. Ook het lijstje met de beste oliebollenbakker van het land is belangrijk. Die lijstjes zijn het ritueel om het oude jaar af te sluiten en fris aan het nieuwe jaar te kunnen beginnen.

Maar het mooiste lijstje is wat mij betreft de Top 2000. De beste traditie om het het jaar te besluiten.

Ik zet de radio aan wanneer het uitkomt en luister naar al die plaatjes die herinneringen naar boven brengen. Liedjes die horen bij mijn eerste verliefdheden of bij klein en groot verdriet. Muziek waarop ik ooit een dans heb ingestudeerd of waar ik spontaan op wil dansen, zoals het nummer Dancing in the Street van Mick Jagger en David Bowie. De eerste keer dat ik dat hoorde was op de roltrap in de Bijenkorf. Ik ging swingend de winkel uit. Er komt ook veel nieuws voorbij. Als dat me raakt wil ik het direct hebben.

Dat is ongeveer de stemming waardoor de Top 2000 zo’n groot succes is, al jaren. Het gaat om nostalgie. Muziek brengt alles bij me terug en niet alleen bij mij. Ik kan het het beste omschrijven als een mengeling van blijdschap en verdriet tegelijk. Blijdschap vanwege mijn herinnering die door de tijd een gouden randje heeft gekregen. Verdriet omdat dat moment voorbij is gegaan:  2014, Je ne sais quoi et toi?

Geplaatst in Huis, tuin en keuken

Wat is nu tien euro?

Gepost op door Karien Damen
ID-10048638
By digital art, from FreeDigitalPhotos.net

Ik kreeg een mail van een vriendin waar ik niet goed raad mee wist. Zij vroeg voor iemand anders, een medestudente van haar, om geld. Ik schrik altijd een beetje van een mail waarin om geld wordt gevraagd. Ik ben dan bang ergens in te tuinen waar verder geen ander in zou tuinen. Ik was dus bijna geneigd nee te zeggen. Alleen, omdat de vraag kwam van een hele lieve en altijd betrokken vriendin lukte dat niet. Ik heb haar hoog zitten en ga er van uit dat ze niet zomaar iets vraagt. Ja zeggen, aan de andere kant, was me ook weer te gemakkelijk. Dat zou ik dan doen om mijn vriendschap niet op het spel te zetten.

Geloven in jezelf

Een medestudente van mijn vriendin is op zoek naar geld om haar studie voort te kunnen zetten. Het gaat om een particuliere en dus kostbare opleiding. Mijn vriendin had bedacht: “Ik ga tien mensen om tien euro vragen. Tien euro is niet zo’n groot bedrag en ik ken genoeg mensen in mijn omgeving die weten hoe belangrijk een opleiding is om je verder te kunnen ontwikkelen.” Die tien keer tien euro is bij lange na niet genoeg om die opleiding te betalen. Daar ging het mijn vriendin ook niet om. Het ging haar om het gebaar naar haar medestudente. Wanneer wildvreemde mensen zomaar bereid zijn je een bijdrage te geven dan stimuleert je dat weer in jezelf te geloven.

Bij het geven van cadeaus staat geluk op het spel

Ik besloot de vraag als een zoektocht te zien naar mijn drijfveren om wel of niet te geven. Een Scrooge redenering kwam direct naar boven: zijn er geen instanties die deze medestudente kunnen helpen? Er zijn hiervoor toch allerlei fondsen in het leven geroepen? Zou het niet beter zijn als die medestudente haar zaken zelf oplost? Zou ik ook drie geesten nodig hebben om tot inkeer te komen, of had Scrooge domweg gelijk?

Mijn vriendin had natuurlijk ook een risico genomen om mij en anderen om geld te vragen. Hoe zou ze zich voelen als ik zou weigeren? Hoe zou de medestudente zich voelen bij deze ongevraagde actie? Ontvangen is, net als geven, een kunst.

Ik besloot te vertrouwen op mijn vriendin en te geven. Tien euro brengt heel wat te weeg.

Geplaatst in Huis, tuin en keuken

Een gewone boterham

Gepost op door Karien Damen

IMG_0003Vers brood ruikt heerlijk. Bij het zien van de foto komt bij mij de geur al boven. Een gewone boterham, lekker met een likje boter en jonge kaas of met hagelslag. Brood, elke keer bij de bakker neem ik wat anders. Tijgerbrood, wit of volkoren, een Allison, vloerbrood met

pitten en zaden of zo’n stevig speltbroodje. Alleen, van de laatste eetgoeroe’s mag het niet.

Kris Verburgh bijvoorbeeld zet in zijn boek, De voedselzandloper, over afvallen en langer jong blijven, uiteen dat brood, maar ook pasta, aardappelen en rijst niet goed voor ons is. Waarom dat zo is, kan ik niet vinden in interviews of op zijn site. Helaas, ik zal het boek moeten bestellen om een antwoord te vinden.

Volgens een andere dokter, William Davis, is tarwe de bron van al het kwaad. Brood maakt dik en het is ook nog eens ongezond, zegt hij in zijn boek Broodbuik. Zijn boek is vooral in Amerika een rage. De overtreffende trap in deze rage is het oerdieet, van Mitchel van Duuren. Hij stelt dat wij van oorsprong jagers en verzamelaars zijn. Dat zit nog steeds in ons DNA. Weg dus met dat bewerkte brood.

Deze boeken staan al maanden in de bestsellerslijsten. Waarschijnlijk hebben velen een exemplaar in de schoen gekregen met een chocoladeletter er bij. Puur, want dat mag van Kris Verburgh. Het zal wel weer overwaaien, want zijn er nog mensen die Sonja Bakkeren? In mijn omgeving in ieder geval niet. Hoewel, bij verjaardagen wordt er nog gretig op eierkoek getrakteerd. Dat zal Sonja deugd doen.

Geplaatst in Huis, tuin en keuken

Tijd is kort

Gepost op door Karien Damen

Ik kwam in een dagboek uit 2003 een mooi citaat tegen. Het komt uit een roman van Pauline Slot, Zuiderkruis. De hoofdpersoon Emma zegt hierin: “De intuïtie die maakt dat ik nooit vroeger begin dan nodig en nooit later dan noodzakelijk”.  Helaas heb ik het boek niet in mijn bezit anders kon ik je vertellen wat voor iemand de hoofdpersoon was en waarom ze tot deze uitspraak komt.
Het lijkt me geweldig zo in het leven te staan. Zo zelfverzekerd te zijn dat je altijd het juiste op het juiste moment doet. Het vervolg van het citaat is eigenlijk nog mooier. “Nu hebben handelingen voor mij per definitie de status van plan B, waarop ik terugval als afwachten faalt.”

Bij mij is het precies andersom, alles wat ik me voorneem te doen krijgt de status van plan A. Daarom heb ik per definitie veel te veel te doen. Als dat niet lukt val ik terug op plan B en dat is betere tijden afwachten of de prins op het witte paard.

Ik moet namelijk gered worden van mijn eigen ontevredenheid en het tobben over al weer het volgende werkje dat om aandacht vraagt. Genieten gaat helaas niet op commando ook niet op dat van mezelf. Tijd is kort, maar muziek maakt mijn hoofd leeg en brengt me weer bij mij zelf.

The Scene – Tijd Is Kort

doe wat je moet doen onder de hemel
met het oog op je gericht
doe wat je moet doen in deze wereld
met het licht in je gezicht
doe wat je moet doen onder de hemel
met een groot en mooi geloof
doe het met de dingen die je drijven
en de spoken in je hoofd

doe het voor je vader
doe het voor een vrouw
doe het voor jezelf, voor een ander
voor degeen waarvan je houdt

want tijd is kort, ik heb het gezien
tijd is kort, en aan het eind
vergetelheid

doe wat je moet doen onder de hemel
met een groot en mooi geloof
laat de vrouwen om je lachen
klop de mannen op hun hoofd
doe wat je moet doen in deze wereld
met een groot en mooi lawaai
doe het met de dingen die je drijven
wees naí¯ef maar wees niet saai

doe het voor je vader
doe het voor een vrouw
doe het voor jezelf, voor een ander
voor degeen waarvan je houdt

want tijd is kort, ik heb het gezien
tijd is kort, en aan het eind
vergetelheid

Geplaatst in Huis, tuin en keuken

Verjaardagsvisite

Gepost op door Karien Damen

Gisteren hadden we een verjaardagsfeest. Naarmate het buiten donkerder werd, werden de verhalen sterker. Uiteindelijk ging het over alle dommigheden die men ooit had begaan. Mijn buurman vertelde hoe hij ooit voor te veel geld een barbecue had aangeschaft voor binnen. De dame in de winkel was erg knap en aardig, vandaar. Ze hadden het apparaat één keer gebruikt. Mijn man wist zich ook nog wel een nutteloze aankoop te herinneren in ons huishouden. Wij hadden een nieuw koffieapparaat gekocht, een Nespresso machine. Een mooi rood geval stond te blinken op het aanrecht. Het leek mij erg leuk om daar een rekje naast te zetten voor de koffiecups. Die koffiecups zien er op zichzelf mooi uit en in zo’n rekje zou dat helemaal goed uitkomen. Toevallig waren ze bij de xenos in de aanbieding. Het was druk, dus ik pakte  snel een doos met zo’n houder van de stapel
Thuisgekomen pakte ik het rekje uit en wilde de cups er in doen. Dat lukte niet, ik begreep er niets van, probeerde het van alle kanten, maar de cups bleven door de openingen in de houder vallen. Het heeft een dag geduurd voordat ik in de gaten had dat het niet aan mij of aan de deugdelijkheid van het rekje lag. Want wat bleek, het rekje was bedoeld voor de cups voor de Dolce Gusto van Krups. Dat stond zelfs op de doos.
Er mee terug gaan naar de winkel vond ik te gênant. De doos met rekje staat als een terechtwijzing in onze boekenkast. Wie weet, komt er nog iemand langs die wel een bijpassend apparaat bezit.

Geplaatst in Huis, tuin en keuken

Weerbericht

Gepost op door Karien Damen

Vandaag heeft Erwin eens een keer gelijk, roept E. Er komt een flinke regenbui aan. Erwin is Erwin Krol en in de vorige eeuw deed hij het weerbericht aan het eind van het acht uur journaal.
Je bedoelt Gerrit, zeg ik, maar eigenlijk heeft E helemaal geen zin om aan Gerrit te wennen. Gerrit is er ook al weer een tijdje, net als Willemijn, of is die ook al weer weg. En hoe heet die nieuwe ook al weer, die onhandige?
Het is precies waar ik vroeger zo’n hekel aan had bij ouder wordende mensen. Dat ze maar niet wilden wennen aan nieuwigheden. Zelf betrap ik me er op dat de nieuwe namen van ministeries er bij mij niet in willen. En zeg nou zelf, het ministerie van I & M dat is toch niks. Het doet me denken aan dat boek van die schrijfster uit de vorige eeuw, Conny Palmen. In Memoriam.
Ik dacht altijd dat oudere mensen steeds minder in staat waren met veranderingen om te gaan. Nu weet ik beter, het is gewoon onwil. Het zoveelste nieuwe gezicht, nieuwe naam of nieuwe wat dan ook. Tegen de tijd dat ik me het gebruik heb aangeleerd dient zich er al weer een nieuwe variant aan. Ik begin er niet meer aan. Zo iets.
Of zou het wijsheid zijn. De wetenschap dat de wereld voortdurend in verandering is maakt een toevallige naam niet zo belangrijk. Het is toch maar tijdelijk. Ik hoef niet meer zo nodig bij de tijd te zijn. Iemand die om acht uur de televisie aanzet om naar het journaal te kijken, is sowieso niet hip.

Geplaatst in Huis, tuin en keuken

Feyenoord – Roda JC

Gepost op door Karien Damen

Zojuist heb ik mijn fiets opgehaald bij de fietsenmaker. Een reparatie en wat onderhoud kostte in totaal 72 euro. Tel daarbij op een enkele reis met de Randstadrail. De uitkomst van een middag in de grote stad. Zonder te winkelen.
Vorige week zondag was ik bij een vriendin in Rotterdam op bezoek geweest. Ze woont midden in het centrum van de stad, vlak bij de Pauluskerk. Ik was op de fiets, want het was mooi weer. Met een flinke ketting zet ik mijn fiets dan vast aan een fietsenrek.  aan het eind van de middag stond hij er nog. Er kwamen net een man en een jongen aangelopen. De man stelde opgelucht vast dat zijn fiets er ook nog stond. Het was pas zijn zesendertigste sinds hij in Rotterdam woonde.
Een goede ketting helpt wel, zei ik. Nou, zei de man, daar zou ik toch maar niet altijd op rekenen. Soms ligt er alleen nog een ketting, wel op slot, dat dan weer wel. Onszelf toch gelukkig prijzend vervolgden wij onze weg. De man en jongen liepen in de richting van de Westersingel en ik fietste naar de Coolsingel. Ter hoogte van de Bijenkorf hoorde ik een bonkend geluid, dat leek wel een lekke band. Het was een lekke band, mijn lekke achterband, mijn lekvrije achterband.
Wat nu, het was nog een heel eind naar Pijnacker. In het weekend mag je gelukkig je fiets meenemen in de metro en station Beurs was dichtbij. Het was niet druk meer in de stad en op het metrostation. Waar ik even geen rekening mee had gehouden was dat er op zondag gevoetbald wordt. De metro zat tjokvol met supporters, zo te zien allemaal Feyenoordfans. Een beetje ongemakkelijk wurmde ik mijn fiets het treinstel in. Ze waren in een opperbeste stemming want Feyenoord had gewonnen. Waarom ga je niet fietsen, vroeg er een. Ik heb een lekke band, zei ik. Je kunt hem toch plakken, je hebt je pakspullen bij je, zei een ander, wijzend op het tasje onder mijn fietszadel. Daar zit mijn ketting in, antwoordde ik.
Het volgende station werd omgeroepen met een waarschuwing dat er links uitgestapt moest worden. Dat is mazzel zei ik, want ik stond met mijn fiets bij de deur aan de rechterkant. Maar er stapte bijna niemand uit. Gaan jullie eigenlijk niet de verkeerde kant uit als feyenoordsupporters, vroeg ik daarom. Want we reden de stad uit richting Den Haag. Nee hoor, zei een gezellig ogende, wat oudere man. Feyenoord supporters heb je overal, zelfs in Brabant. Zelf kom ik uit Delft. Maar jij bent ook ver van huis met de fiets, vervolgde hij.
Bij elk station werd mijn fiets hulpvaardig aan de kant geschoven als iemand er uit wilde. Op Pijnacker-Zuid nam ik afscheid van mijn reisgenoten. Ik was weer helemaal tevreden met de wereld en zijn bewoners. Thuisgekomen bleek er een lange schroef in mijn band te zijn geboord. Hij zat net opzij van het loopvlak tot aan de kop er in. Een dure grap.Ik denk dat ik maar een provinciaal blijf, dan maak je nog eens wat mee.

Geplaatst in Huis, tuin en keuken

De kurkentrekker

Gepost op door Karien Damen

Nog een vakantieverhaal, een leuke voor de blunderclub. De blunderclub is een besloten club met maar twee leden, één van mijn favoriete raadsleden, als erelid en ikzelf als voorzitter. We verzamelen blunders, alleen van eigen hand.

Ik heb deze vakantie ontdekt dat een eenvoudige kurkentrekker met mesje ook over een hefboomfunctie beschikt. Ik had de oude kurkentrekker in de caravan bij het schoonmaken van de keukenlade weggegooid. Ik vond hem veel te zwaar voor het kunststof binnenwerk van de la. Maar ja, nu hadden we alleen nog maar dat eenvoudige ding en in Frankrijk is men nog niet van de kurk af. Ik schroefde de eerste avond dat ding in de kurk en wrikte hem naar boven de fles uit. De tweede avond lukte dat met de grootst mogelijke krachtsinspanning niet. Wat nu, ik probeerde eens wat met de andere onderdelen die aan het ding zitten. En ja hoor, een deel kreeg ik precies langs de hals geplaatst en toen was het een fluitje van een cent om de fles open te krijgen.
Wonderlijk dat je zonder dat te weten iets in de la hebt dat zo ontzettend handig is, als je het maar wist.

Geplaatst in Huis, tuin en keuken

Perdu

Gepost op door Karien Damen

Avez vous perdu? Bent u verloren? Vroeg hij ons. We stonden tijdens een fietstocht op de kaart te kijken welke weg we zouden inslaan. In het Frans heeft perdu, verloren, twee betekenissen. In het Nederlands zou het ook kunnen, verloren, maar dat zou wel een heel dramatische vaststelling zijn. Voorgoed verloren. Wij zouden vragen bent u de weg kwijt? Maar we stonden op een weg en vroegen ons alleen maar af welke route we zouden volgen. Bent u verdwaald? Zou ook een goede vraag zijn geweest in het Nederlands.
In Engeland zouden ze ons gevraagd hebben: Are you lost? Eigenlijk hetzelfde als de Fransman ons vroeg.
Non, merci, was ons antwoord. Twee woorden om te zeggen, dat we niet verdwaald waren. Dat we namelijk op elke splitsing van wegen kijken welke kant we uit zullen gaan, omdat we kaart lezen leuk vinden, maar dat kunt u niet weten, maar bedankt voor het vragen. Erg attent van u.

Au revoir