Iemand zei eens tegen mij: ‘Je kunt het meisje wel uit het dorp halen, maar het dorp niet uit het meisje.’ Zijn relatie was net gestrand. Zijn geliefde had zoveel last gekregen van heimwee dat ze terug was gegaan naar het dorp waar ze was opgegroeid.
Lees verder “Het meisje en het dorp”
Van Ulvenhout naar Breda, Leiden, Rotterdam, Etten-Leur, Vlaardingen, Pijnacker, Zoetermeer en weer terug naar Ulvenhout, ik ben best vaak verhuisd in mijn leven. Het gekke was, als mijn spulletjes om me heen waren geland, voelde ik me thuis. Om te beginnen officieel ben ik geboren in Breda. Dat zit zo. Tot midden jaren zestig kwamen veel kinderen uit de wijde omgeving daar ter wereld in het Moederheil, bij de nonnen. Mijn moeder vertelde dat het bij mijn geboorte zo druk was in de kraamkliniek dat mijn wiegje in de keuken van het klooster stond. Als ik naar school fietste kwam ik langs het Moederheil, dat inmiddels Valkenhorst heette, en stelde me dat wiegje voor. Dat het moederheil niet voor alle moeders een heilzame plek was, werd veel later pas duidelijk.
1959 – 1968 Pennendijk Ulvenhout
Op weg naar buurvrouw Nelly. Iedereen kwam toen nog gewoon achterom, voor iemand die net kon lopen was het nog wel een eindje voor ik in de keuken bij Nelly was.
1968 – 1975 ’t Hofflandt Ulvenhout
Ons nieuwe huis was net klaar. Mijn vader bouwde het eigenhandig samen met z’n broers. Zelf heb ik een stukje spouwmuur mogen metselen en eindeloos met stenen gesjouwd. En toen was het ijd om te luieren. Je kunt nog net zien dat aan de overkant de basisschool De Roskam werd gebouwd.
1975 – 1978 Dillenburgstraat Breda
Mijn ouders kochten een bakkerswinkel om te verbouwen, midden in het Ginneken. Met de verbouwing zijn ze jaren bezig geweest. Ik herinner me dat we maanden boven in hun slaapkamer hebben gewoond omdat beneden alles gesloopt was. Hier zit ik op de binnenplaats. Deze foto is genomen in de week dat ik mijn vwo diploma haalde en mijn rijbewijs. Tijd om uit te vliegen.
Dit is het eerste deel van mijn verhaal over verhuizingen. Ik werd geïnspireerd door een artikelenreeks in het blad Eigen Huis. Leuk om te lezen welke wooncarrière mensen maken tijdens hun leven. Hoe zit het eigenlijk met jou, ben je ook een zwerfvogel of meer honkvast?
Willen jullie misschien een foto van jullie samen?
Een van de wandelaars steekt haar hand al bereidwillig uit om mijn telefoon aan te nemen.
‘Nee hoor, ik wilde net het geluid opnemen van een vogel om te kijken om welke soort het gaat, maar ik ben net iets te laat. Helaas is hij gestopt met zingen.’
We ontmoeten elkaar op een kruising van twee bospaden. Zij lopen een etappe van het Pieterpad en zijn op weg Hellendoorn. Wij zijn zomaar een wandelingetje aan het maken op de Elerberg.
Heb je al veel vogels gespot?
Ik vertel dat we op deze mooie lente dag vooral koolmeesjes hebben gehoord, maar ook een enkel roodborstje en een groenling. Zij hebben onderweg zelfs een roodborstje gezien. Dit is al hun tweede wandeldag en ze hopen dat ze niet ver meer hoeven. Nadat we ze vertelt hebben dat ze een stukje verder Hellendoorn bijna kunnen zien liggen nemen we afscheid.
Ik heb nooit geleerd om vogels te herkennen maar de app Merlin vertelt me gewoon welke vogel ik hoor en laat me ook een plaatje zien. Even verderop gaan we op een bankje zitten en luister ik rustig naar de vogels om ons heen. Een pimpelmees.
De kunst is om vooral veel geduld te hebben. Dan komen er vanzelf verschillende vogels langs. Als je pas in actie komt als je een vogel hoort zoals ik net op de Elerberg, ben je te laat.
De Merlin Bird ID app is ontwikkeld door Cornell Lab. Een organisatie die zich bezig houdt met ornithologie, vogelkunde.
Downloaden dus die app, want ook morgen is het mooi weer.
Chachacha, wat zullen we eten? Wie is de man die ons dat zeggen kan? De groenteman chachacha.
Vanochtend onder de douche kwam dit liedje ineens bovendrijven in mijn hoofd. Na het liedje volgde altijd een gesprekje tussen een man, de groenteman en een dame over een gezonde maaltijd met groenten van het seizoen en hoe je dat het beste kon klaar maken.
Ik heb het over bijna zestig jaar geleden. Ik hoefde nog niet school en was de hele dag bij mijn moeder. Zo ging dat in die tijd. Wij hadden al een radio in huis. Een grote notenhouten kast op pootjes met twee knopen erop, een om het geluid harder en zachter te zetten en de ander om een zender te zoeken. Je zag dan een dunne naald over een lijstje met exotische namen als Vienne, Warsawa en Tanger maar ook Hilversum glijden. Maar dat kon ik toen nog niet lezen, wel kon ik het gekraak horen als de radio niet precies genoeg op een zender was afgesteld of soms zelfs stemmen door elkaar. Nog een klein eindje verder draaien en dan hoorde je:
ja tja tja, wat zullen we eten?
Tja tja tja, wie zal dat weten?
Wie is de man die mij dat zeggen kan?
De Groenteman!….. Tja tja tja
Mijn geheugen heeft het dus niet helemaal goed geregistreerd. Het was geen chachacha, maar tja, tja, tja. Het klonk in ieder geval wel lekker, als een dansje. Het gesprekje tussen de groenteman en de dame eindigde altijd met een stichtelijke boodschap.
’’Onthoud het goed, onthoud het goed’’
’’t Is de groente die ‘t ‘m doet!’’ Tsja tsja tsja
Een boodschap die kennelijk wel is blijven hangen want tegenwoordig ontvang ik op donderdag een weekmenu van het Voedingscentrum in mijn mailbox. Een hele weken eten met groenten van het seizoen, de voedingswaarde en de klimaatbelasting van elk gerecht. Wat zal ik deze week op mijn boodschappenlijstje zetten?
Ik denk dat het vandaag broccoli met penne wordt. Wat kies jij?
‘Was het wat?’
‘Wat?’
‘Nou, je bent toch in Amersfoort naar een tentoonstelling over slaap geweest?’
‘Ja, vorige week met de trein naar de Kunsthal Kade Museum. Het klinkt belachelijk maar bijna was ik niet gegaan, ik had zo slecht geslapen.’
‘Hoe kwam dat dan?’
‘Midden in de nacht was ik opeens klaarwakker. Had ik wel genoeg saldo op mijn OV-kaart? En waar had ik dan voldoende tijd om op te laden? Ik wist dat ik erover zou blijven doormalen. Ik ben dus maar naar beneden geslopen en heb bij het licht van de afzuigkap mijn laptop opgestart.’
‘En?’
‘Het saldo was precies genoeg.’
‘Nou, dan kon je weer rustig gaan slapen.’
‘Ja, maar dat lukte niet erg meer. Ik had koude voeten gekregen, zes keer naar de WC, zou ik de wekker wel horen, dat werk.’
‘Arme ziel, goed dat je juist wel bent gegaan. Kon je er gelijk wat van opsteken.’
‘Zeker, bij binnenkomst mocht je, als je je schoenen uitdeed, direct op een groot bed gaan liggen. Zag er heel aantrekkelijk uit. Toch heb ik dat maar overgeslagen omdat ik bang was dat ik de rest van de dag erop zou blijven liggen. Dat bed stond op de verdieping waar elke ruimte gewijd was aan een slaapfase verbeeld door kunstenaars en ontwerpers. Het begon met sluimer naar lichte slaap om via dromen bij diepe slaap uit te komen. Slapen of niet kunnen slapen is van alle tijden en overal.’
‘Welke werken hebben de meeste indruk op je gemaakt.’
‘Halverwege stuitte ik op een beeld van een slaapwandelaar in een ouderwetse onderbroek, zo’n witte. Zo levensecht dat het gênant was er lang naar te kijken. Even verderop zag twee andere bezoekers met een verdwaasde blik vanachter een gordijn tevoorschijn komen. Ze moedigden me aan vooral ook een kijkje te gaan nemen. Ik kwam in een donkere ruimte waar het geluid gedempt was door de zware gordijnen rondom. In het midden stond een bed. Van bovenaf werd het verlicht door kleine straaltjes die sterren maakten op een rood sprei. Een mist steeg op van het bed. Sprookjesachtig, kijk maar naar de foto op de site van de tentoonstelling.
Beneden waren allerlei verbeeldingen te zien van de ideale slaapplek. Als allerlaatste was daar een bouwsel opgetrokken uit stukken hout en karton. Pas wanneer je een trappetje opklom en door een ronding naar binnen keek, kon je zien wat het was. Een volledig ingerichte kamer maar dan op z’n kop, net alsof je net wakker werd na een diepe slaap en even niet meer wist waar je was.’
‘Klinkt goed, maar heb je er ook nog iets van opgestoken?’
Ja, waarom je problemen ’s nachts veel groter lijken dan ze overdag zijn. Zoals dat met die OV-kaart, er stond gewoon genoeg op en tijdens de reis had ik voldoende tijd bij het overstappen om hem op te laden. Niks om je zo druk over te maken.
Dat komt doordat ‘s nachts het deel van je hersenen waar je emoties en gedachten gereguleerd worden minder actief is, anders zou je niet kunnen slapen. Maar het zorgt er voor dat de controle op je angsten een stuk minder is. De rem is er simpelweg af. Als ik me dat voortaan voorhoud zal het een stuk rustiger zijn in mijn hoofd. Maar hoe zit het eigenlijk met jou? Heb jij een beetje goed geslapen?”
‘Ehh.’
‘Als ik jou was, zou ik zeker gaan, echt de moeite waard.’
In huis was het 28 graden, veel te warm om iets te ondernemen. Dan is het beter om naar buiten te gaan. Lekker langzaam fietsen, hard genoeg zodat je net niet omvalt maar weer niet zo hard dat je gaat zweten, geen fast maar slow pedelec. Ik neem me voor, waar ik normaal mezelf de tijd niet gun, uitgebreid te stoppen als er iets te zien lijkt. Mijn route begint in het centrum van Zoetermeer bij knooppunt 38 en kan uitgebreid worden richting Boskoop of Hazerswoude ter hoogte van knooppunt 51. En bij knooppunt 27 richting Stompwijk en Leiden.
Lees verder “Slow Pedelec: rondje Zoetermeer”
Beste Madame Trinette,
Ik weet niet zeker of u zich mij nog kunt herinneren, maar ik was die onzekere vrouw die wilde weten of ze op het aanbod van haar zus in New York moest ingaan om bij haar te komen wonen. Het was op een koude avond in maart dat ik bij u kwam. U heeft mij naar aanleiding van de kaarten gezegd mijn hart te volgen en dat heb ik gedaan. Het is een wonder dat ik nog leef.
Lees verder “Post uit New York”
Geen ring aan haar handen. Een jas die op de schouders iets te ruim valt, vast een krijgertje. Hier kan ik nog niet veel van maken. Ik vraag haar haar jas op de canapé te leggen en op de stoel naast mij plaats te nemen.
‘U komt voor een legging begreep ik van mijn assistente Louise?’
Lees verder “Wat zeggen de kaarten?”
Gekleurde Gedachten 