Geplaatst in Huis, tuin en keuken

Tuinieren is vooruit kijken

De tuin groeit ons een beetje boven het hoofd. E. stelt voor volgend jaar een hovenier te vragen alles te komen snoeien want zelfs met de snoeigiraffe lukt het niet meer de laurier in bedwang te houden. Lommerrijk, zo zou ik nu onze tuin omschrijven. Op elk moment van de dag kun je ergens in de schaduw zitten en als je wil ook in de zon. Het is nu twaalf jaar geleden dat we hier kwamen wonen en de tuin hebben aangelegd. Een mooi moment om foto’s van de eerste jaren op te zoeken en vanaf hetzelfde punt opnieuw een foto te maken.
Tuinieren is voor uit kijken. Bij de inrichting van je tuin moet je er rekening mee houden dat alles groter groeit en hoe het er dan uit ziet. Het is mooi om dat in beeld te brengen.

Karien Damen
De tuin april 2006
Tuin gekleurde gedachten
juli 2016

 

Ik vind maar één foto uit die beginperiode. Verder nog wat foto’s van de tuin bedekt met sneeuw. Er moeten toch meer zijn? Het was net de tijd dat we van analoog naar digitaal fotograferen over gingen. In de fotoboeken vind ik geen foto’s terug van ons huidige huis laat staan van de tuin. In dozen op zolder liggen nog foto’s die ik ooit ga inplakken. Ze zitten nog in de oorspronkelijke mapjes waarin je ze ophaalde na het ontwikkelen. Op geen van de mapjes staat ons huidige adres. Niet alleen tuinieren is voor uit kijken, er over schrijven ook.

Karien Damen
De tuin in november 2012

 

Karien Damen
juli 2016
Geplaatst in Huis, tuin en keuken

Help, een geval van acute identiteitscrisis

Iedereen noemde mij Karientje. Mijn tantes hadden het naar goed Brabants gebruik over: ‘Ons Karientje.’ Ik heette dus Karientje tot de eerste dag in de brugklas. Dat was een spanningsvolle dag, ik ging voor het eerst helemaal op de fiets naar Breda en kwam voor het eerst met jongens in een klas. Iedereen moest zijn naam noemen en ik zei dat ik Karientje heette, Karientje Damen. Er werd gelachen. Ik kreeg het warm en de gedachten dat ik daar met een rood hoofd zat, maakte het nog erger. Ik had weer eens iets doms gedaan zonder goed in de gaten te hebben wat. Sinds die dag heet ik Karien. Ik vind het wel een stoere naam met die K aan het begin en maar tweelettergrepen.

Vandaag ben ik eens gaan kijken wat er nu eigenlijk op mijn geboortekaartje staat, Karientje of Karien.

Met grote vreugde geven wij U kennis van de geboorte van onze dochter
Catharina
Bij het H. Doopsel ontving zij de namen: Catharina Anna Maria

Karien Damen

Meer niet, geen: ‘en wij noemen haar’ of “haar roepnaam is’, niets. Ik kan er niets anders van maken, ik heet Catharina.

Geplaatst in Huis, tuin en keuken, Kunst en Cultuur

Held op klompen

‘Hier,’ zei mijn moeder, ‘deze zijn voor jou.’ Ze drukte de klompen van mijn vader in mijn handen. Ik staarde naar de klompen. Ze zijn geel geschilderd en vrij groot. Mijn vader had maat 44. Op de wreef hebben ze in rood een rechthoekige schildering met zwarte belijning en rondjes, alsof je ze met veters dicht kunt knopen. Ik denk dat het de bedoeling was ze op echte schoenen te laten lijken. Aan de onderkant is het hout blank en versleten. Mijn vader deed een jaar met een paar klompen. Mijn moeder had er duidelijk een bedoeling mee om ze aan mij te geven. Ik had alleen geen idee welke bedoeling maar nam ze braaf mee. Thuis kregen ze een ereplek in onze slaapkamer onder het stoeltje met de beer.

Held op klompen, gekleurde gedachten, Karien Damen

Een paar maanden later bezocht ik een prachtige voorstelling van Nilgun Yerli. Hij had als titel: Held op blote voeten, en ging over haar overleden vader en haar relatie met hem. Het podium lag vol met schoenen. In Turkije is het gebruikelijk dat je na het overlijden van iemand zijn of haar schoenen buiten zet. Als er dan iemand langs komt die ze passen, gaan de schoenen van je overleden geliefde verder de wereld in.
Ik dacht aan mijn klompen onder het stoeltje. Nu wist ik wat mijn moeders bedoeling was en wat mij te doen stond. Zelf kon ze het vast niet over haar hart verkrijgen. Dezelfde avond nog heb ik de klompen buiten naast de voordeur gezet. In het dorp waar ik woon is vast wel een tuinder met maat 44.

Geplaatst in Huis, tuin en keuken

Niet meer jarig verjaardag vieren dag

Vanmiddag komen mijn familie en enkele vrienden langs om mijn verjaardag te vieren. Wat vier je eigenlijk als je jarig bent? Of, wat vier ik eigenlijk vandaag de dag na mijn verjaardag? Dat ik al weer een jaar ouder ben geworden? Dat gaat gewoon vanzelf. Dat het gisteren op de kop af 57 jaar geleden was dat ik geboren ben? Het blijft een bijzondere dag, dat wel. Maar het echte vieren is dat ik temidden van familie en vrienden voel dat ik bijzonder ben en zij voor mij bijzonder zijn. Ik ga er van genieten.

Geplaatst in Huis, tuin en keuken

Thuis komen, thuis zijn

Maak een kunstzinnig werkstuk, gebruikmakend van materialen uit de natuur waarin je de stille plek in jezelf als levensbron verbeeld. Dat was de opdracht. Ik kon alleen maar denken aan de lange grassen onder hoge dennenbomen in het bos. Het is het Chaamse bos waar we op zondagen gingen spelen. Lekker rennen of juist als indianen onhoorbaar sluipen. Ik kan nog steeds het hars ruiken van de bomen en het hete zand voelen dat door mijn handen vloeit. In mijn jeugd was het altijd zomer. Ik ben een kind van het bos. Met een polder, rivierenlandschap of een stad heb ik weinig. Leuk om een keer te zijn maar niet om mij thuis te voelen.

De stille plek in jezelf is er altijd, je hoeft er alleen maar naar toe te gaan. In de stilte kun je contact hebben met je innerlijke landschap, dat je met nieuwe ogen kunt zien.*

Maar hoe ga ik het gevoel dat een bos mij geeft verbeelden? Op bezoek bij mijn moeder ben ik het bos ingelopen. Ik heb van alles verzameld wat bij een echt bos hoort. Weer thuis heb ik van een schoenendoos een kijkdoos gemaakt. Het is een huisje geworden met een raampje met gordijntjes, een deurtje en een dak. In de doos heb ik een boslandschap gemaakt. Als je door het raampje kijkt, kijk je niet naar binnen maar naar buiten, mijn bos in. Iedereen die een blik in mijn kijkdoos wil werpen krijgt eerst een koptelefoon op en hoort dan vogels zingen. Dit is mijn stille plek, mijn thuis.

Wat is jouw stille plek, geniet jij meer van de rust in de polder, tuur je liever over de rivier of voel je helemaal thuis bij het geluid van een levendige stad?

 

kijkdoos, bos, Karien Damen kijkdoos, bos, Karien Damen

 

 

 

 

*De stille plek in jezelf, Paula van Cuilenburg.
Geplaatst in Huis, tuin en keuken

Op klaarlichte dag #verhalensafari

#verhalensafari Karien Damen #verhalensafari Karien Damen

 

 

 

 

 

‘Wat heb je tot nu toe aan feiten verzameld, Koolmees?’
‘Het moet zijn gebeurd ergens tussen gisteravond negen uur en vanochtend tien uur. Iets over tien kregen wij de melding binnen dat er een stoffelijk overschot lag op het pad. Gisteravond bij het invallen van het duister lag er nog geen lijk. Dat beweert tenminste de getuige Mol. Hij woont naast het pad. Het slachtoffer is geplet door een groot voorwerp.’
‘Wat weten we van het slachtoffer zelf?
‘Het slachtoffer is geïdentificeerd door zijn familie. Het was een alleenstaande man. Hij was zojuist teruggekeerd van zijn overwintering.’
‘Wat is dat toch spijtig, net als de lente een beetje op gang komt, maakt één of andere bruut een einde aan je leven.’
‘We weten nog niet of er sprake is van een gerichte daad, chef. Het kan ook een noodlottig ongeval zijn.’
‘Oké, ga verder met de feiten. Waar is het slachtoffer het laatst gezien?’
‘We hebben deze foto van gisteravond. Hierop is het slachtoffer nog in leven.’
‘Wat is dat voor een vage foto Koolmees. Daar kunnen we toch niet veel uit afleiden.’
‘Toch wel chef, door zijn familie is hij herkend op deze foto.’
‘Ik zie het niet, dat soort lijkt allemaal op elkaar. Jij wel?’
‘Nee, ik zie het ook niet, maar dat heb ik niet gezegd waar de familie bij was. Voor je het weet word je voor een commissie gesleept.’
‘Wat zijn de resultaten van je sporenonderzoek?’
‘Ik heb de klompen van de eigenaren van het perceel onderzocht. Hierop zijn geen sporen te vinden.’
‘Weet je zeker dat je alle klompen onderzocht hebt?
‘Er wonen maar twee personen in het huis, chef.’
‘Denk eens na Koolmees, mensen kunnen toch wel meer dan één paar klompen bezitten?
‘Oké chef, ik stuur Merel er op af.’
‘Dat is goed en loop de getuigenissen nog eens na. Ze komen me niet helemaal betrouwbaar over. Misschien hebben we iets over het hoofd gezien.’


#verhalensafari Karien Damen
De laatste foto van het slachtoffer
#verhalensafari Karien Damen
Plaats delict

 

 

 

 

 

 

 

‘U had gelijk chef. De vrouw des huizes had nog een paar klompen. Onder de linker zijn resten van het slachtoffer gevonden. We nemen aan dat die gebruikt zijn bij het water geven gisteravond laat. Het slachtoffer was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats.’

‘Een noodlottig ongeval dus?’
‘Ja, we nemen aan dat het geen opzet is.’
‘Wat sta je daar nog te wachten Koolmees, ga die vrouw ophalen voor verhoor.’
‘Dat is een beetje lastig chef, ze is niet thuis.’
‘Ja, ja laat ook maar. Wel jammer van die vette slak, dat was een lekker hapje geweest.

Dit is de de derde etappe van de verhalensafari van Sigrid van Iersel: Op zoek naar sporen.

 

#verhalensafari Karien Damen

Geplaatst in Huis, tuin en keuken, Reizen

Plog de Portugal

Het is me gelukt een beetje zon mee naar huis te nemen. Vanochtend scheen hij ook in Nederland stralend en de lucht is de hele dag strakblauw geweest. Nu alleen nog een beetje warmte toe voegen. Misschien lukt dat met deze vakantiefoto’s. We waren een weekje in de Algarve en logeerden op de Quinta dos Amigos, boerderij van de vrienden, bij Almancil.

Zonnekusjes

Ik zag ze in de berm op weg naar het strand. Ze hebben wat weg van kamille of margrieten. Ik noem ze zonnekusjes.

Praia de Trafal

Het strand bij Trafal. We kijken richting Faro en zijn vlakbij wat ze hier de gouden driehoek noemen. Villadorpen met golfbanen, sterrenrestaurants en country clubs. Bij de plaatselijke supermarkt betaal je de hoofdprijs.

Praia de Trafal

Ze lijken wel niet echt, deze bloemen. Zonder trucage.

Quinta dos Amigos, Almancil, Algarve, Portugal

Ons zon overgoten terras in het paradijs dat Quinta dos Amigos heet. Heerlijk om te schrijven en te lezen. Die strak blauwe lucht heb ik mee naar huis genomen.

Porto de Pesca, Quarteria

De vissershaven bij de badplaats Quarteira. Er komt net een bootje binnen. Op de wal kun je verse vis kopen in een grote hal.

Panna cotta, Don Giovanni, Almencil

Bij Don Giovanni in Almancil hebben we heerlijk gegeten. Asperges en zalm. De panna cotta ga ik van de week zelf maken, een heerlijk toetje.

 

 

 

Geplaatst in Huis, tuin en keuken

Wat wil je eten vandaag? #Verhalensafari

Ik haal het kartonnen AH keukentje van de zolder. Het idee is om dit voor de laatste keer te doen. Vanmiddag komt Hannah spelen. Ze is er al bijna te groot voor. Ik heb er pannetjes bij gekocht en een kookwekker. Tijdens de actie van AH kreeg je bij elke vijf euro aan boodschappen een zakje met keukenspulletjes. Ik stel me voor dat ik die aan Hannah mee geef als ze naar huis gaat. Mijn broer kan dan geen nee zeggen. Ben ik er mooi vanaf.

 

Albert Hein actie keukentje
Het AH keukentje

Het keukentje is van karton en is ingenieus ontworpen. Het ziet er wat nostalgisch met een zwart wit geblokt gootsteentje, een oventje en een heuse bestekla. Aan de voorkant zit een open haard en door het raampje kan de kleine kok bestellingen opnemen:

Wat wil je eten vandaag?

Of alle miniatuur etenswaren die niet meer nodig zijn naar buiten gooien. In de loop van het spel wordt dat laatste steeds leuker.
Zelf had ik ook een keukentje. Het was van blik en had dezelfde indeling als het AH keukentje. Het had ook een raampje. Je zag door het raam een afbeelding van een tuin met een vijver, herinner ik me. ik heb er een keer echt op gekookt. Het had twee pitten in het fornuisje. Daar pasten blokjes in die echt konden branden. Er is in mijn huis een herinnering aan dat keukentje.

tafeltje
afdruk van het keukentje

Op dit tafeltje zie je de omtrek van het keukentje. Ik had het er kletsnat opgezet en toen is het gaan roesten. Mijn moeder boos maar zo bleef het onbedoeld wel mijn tafeltje. Het kwam van mijn oma. Mijn oma was niet mijn echte oma maar de nieuwe vrouw van mijn opa. Iedereen noemde haar daarom tante Hilda. Alleen ik noemde haar oma en stal daarmee haar hart. Wat ik mooi vond kreeg ik mee naar huis.

Zo ook deze porseleinen kopjes en schoteltjes om mee te spelen en een bonbondoos. Ik ben benieuwd wat Hannah straks nog van mij in huis heeft.

porselein
porselein
bonbondoosje
bonbondoosje met een Italiaanse dame

 

Ik doe mee aan de verhalensafarie van Sigrid van Iersel. Dit is de eerste etappe.

Lief lijf

Wil je dansen?
Je mag dansen.
Wil je stevig stappen?
Je mag stevig stappen.
Wil je verlangen?
Je mag verlangen.
Wil je geven?
Je mag geven.
Wil je ontvangen?
Je mag ontvangen.
Wil je rusten?
Je mag rusten.
Doe je ogen dicht
en rust lekker uit
Geniet van het zijn.
Op de grond.
Op de zachte aarde.
Kus.

lief lief