Ik ben een Zuid-Hollander

Van de week fietste ik een andere route naar mijn werk en kwam zo voor mij op onbekende plekken in Zoetermeer. Midden in de stad, langs de Zegwaartse weg leek het of ik een vakantietochtje maakte. Het is was er prachtig, niet voor niets was er ook een bed & breakfast gevestigd. Dicht bij huis is veel moois te beleven

Ik woon al heel lang in Zuid-Holland. Eerst in Leiden en dan via Rotterdam en Vlaardingen, uiteindelijk in Pijnacker. Veel langer dan ik ooit in Brabant heb gewoond. Toch zeg ik dat ik een Brabantse ben. Ik heb trouwens nog nooit iemand horen zeggen dat hij of zij een Zuid-Hollander of Zuid-Hollandse is. Je bent een Leienaar, een Katwijker of een Rotterdamse. Sommige mensen noemen zich Hollander maar dan bedoelen ze toch iets anders dan dat ze inwoner zijn van de provincie Zuid of Noord Holland.

In Zuid-Holland bestaat niet echt een gevoel van een gedeelde regionale achtergrond. Het gevoel dat ik bijvoorbeeld deel met vele andere Brabanders. Als ik iemand met een Brabants accent hoor spreken voel ik me direct thuis, alsof iemand met een zachte g altijd aardig is. Meestal wel trouwens.
Zeeuwen, Limburgers en Drenten zullen dat gevoel onderling ongetwijfeld ook hebben. Over Friezen ga ik het niet eens hebben.

Wat is dat toch met Zuid-Holland? Zou het komen omdat het een gekunsteld gebied is. Pas in 1840 werd de provincie Holland opgesplitst in twee delen, noord en zuid. Het kan ook zijn dat de dichtstbevolkte provincie van Nederland vooral gevuld is met mensen die overal vandaan zijn gekomen om er te studeren of te werken. De verstedelijk maakt dan dat je je vooral wereldburger voelt. Of zou het komen dat al die wereldburgers die zijn komen aanspoelen in de randstad, vasthouden aan hun wortels om zich nog enigszins te onderscheiden?
Ik zou het wel eens van een echte Zuid-Hollander willen horen, er is genoeg om trots op te zijn.