Deze keer gaat mijn verhaal niet over Ulvenhout. Ook heb ik, op vakantie, geen uil gevonden die mij deed denken aan Ulvenhout. Nee, dit verhaal gaat over naar huis willen gaan terwijl je vast kwam te zitten op een plek waar je niet wil zijn. We waren gestrand, ver van de bewoonde wereld. Het is het verhaal over hoe we uiteindelijk met een taxi naar de Lidl gingen om boodschappen te doen.
Lees verder “Code Rood: avontuur in Spanje”
We hadden het idee om op de fiets Het Gooi te gaan verkennen. We fietsten daarom naar een hotel in Nieuwersluis, net buiten Breukelen. Van daaruit zouden we alle richtingen uit kunnen waaieren. Dat waaien lukte heel goed en het was regelmatig ook erg nat.
Lees verder “Alles begint met een idee”
Eindelijk mag ik een keer in het houten huisje slapen op de camping Terre Ferme bij Condal. Dat is voor ons een bekende plek. We kampeerden daar zo’n drie keer eerder. Vanuit de caravan hadden we uitzicht op dat huisje en het leek me knus om daar een keer te slapen. Nostalgie natuurlijk, het deed me denken aan de vakantiehuisjes van vroeger. Op weg naar onze bestemming in de Provence grijp ik mijn kans om hier te overnachten.
We ontmoeten de nieuwe eigenaren, een Nederlands stel met een klein jongetje. De vorige eigenaren, ook Nederlanders zijn in het dorpje Condal zelf gaan wonen. Ze hebben hun weg in de gemeenschap gevonden en zijn nog steeds de spil van muziekavonden op de camping.
Het groen op de camping is in de loop der jaren flink gegroeid. Je kampeert er nu veel beschutter. Mooi om te zien dat het plan van de oorspronkelijke eigenaren goed heeft uitgepakt. Vergelijk deze foto’s uit 2015 maar eens met die nu op de website staan.
En, wat betreft die nostalgie, het klopte helemaal, inclusief de muggen die ons ’s nachts vonden.
De reis gaat verder, een week verblijven we in Saint Cannat. Dat is een stadje vlak bij Aix en Provence. Rene en Aurélie hebben hier een oude boerderij verbouwd tot een mooi woonhuis met gastenverblijven. De tuin is een droom en ’s avonds prachtig verlicht.
Op zo’n plek hoef je toch nergens meer naar toe? Toch vinden we dat we in beweging moeten komen. We wandelen naar wijnhuizen in de omgeving, gaan een dagje naar zee en bezoeken het plaatsje Lacoste. Hier klimmen we naar het kasteel met dezelfde naam. Als er weer eens een schandaal was trok Markies De Sade zich hier terug. We hebben het dan over de periode tussen 1763 en 1778. Daarna is het dorp en het kasteel in verval geraakt. Pierre Cardin heeft het kasteel en het dorp tussen 2001 en 2005 laten renoveren. Het is nu toevluchtsoord voor kunstenaars, jaarlijks is er een festival met muziek en theater.
Op weg naar huis overnachten in wijnhuis Deveney midden in de bourgogne. We worden direct uitgenodigd om wijn te komen proeven. Puligny-Montrachet is een verstild dorpje in de wijnstreek rondom Beaune. Alles ademt er dure wijn, de pakhuizen, de statige herenhuizen waar meestal een proeflokaal in gevestigd is. De plaatselijke supermarché is er al lang vertrokken. Ergens in een klein straatje vinden we nog wel een boulangerie.
Wat is jouw favoriete vakantiebestemming?
Heerlijk herfstweer, tijd om naar buiten te gaan. Ik trek mijn wandelschoenen aan. Want wat is er heerlijker dan straks weer thuis met een voldaan gevoel boven een kop warme drank na te genieten. Met een moe lijf en rust in mijn hoofd.
Krönnenzommer
Het bos ligt al vol met bladeren. Het zijn vooral eikenbladeren. Het blad aan de andere bomen wacht nog op een flinke herfststorm.
We steken de sanatoriumlaan over en nemen rechtsaf het pad dat langs de laan loopt. Als het pad ophoudt, lopen we verder, langs de kant van de weg de Elerberg op, richting het oude sanatorium Krönnenzommer. Het is vernoemd naar een gedicht van Johanna van Buren, hier een bekende dichteres. Ze schreef in de streektaal. Na de kruising met de Noord Esweg nemen we het eerste paadje aan de linkerkant. Dit pad slingert het bos in en komt uiteindelijk uit op een breder pad.
Pieterpad
We zijn nu beland op het Pieterpad, de etappe van Ommen naar Hellendoorn. We volgen een tijdlang deze route. Na een T- kruising komen we op het pad met de naam Koetreeweg. Vlak voor we het bos uitlopen verlaten we de route van het Pieterpad en gaan naar rechts. We volgen nu de blauwe wandelroute. Deze voert ons langs het Avonturenpark Hellendoorn en uiteindelijk lopen we langs de rand van het bos. Het akkerland voor ons is een oude es (of esch) van het dorp Hellendoorn. In de zomer kun je hier niet over de mais heen kijken.
De Uitkijk
We lopen nog een stukje verder door als de blauwe route naar beneden, richting het dorp, gaat. We gaan thee drinken bij De Uitkijk en lopen daarom verder rechtdoor, steken de Luttenbergerweg over en gaan linksaf de Hellendoornsebergweg in. De Uitkijk is een hotel met van die krakende houten vloeren, oude sjiek. We hebben er een keer gelogeerd, maar nu hebben we ons eigen huisje hier. Vanaf het terras had je ooit goed zicht op Hellendoorn. In 1929 was de helling nog kaal, nu zit je in het bos met hier en daar wat doorkijkjes.
Hellendoorn
We dalen af naar het dorp. Er lopen verschillende paden vanaf De Uitkijk naar beneden. We kiezen er lukraak een uit en komen uit op de Ninaberlaan. We wandelen door het dorp en nemen de Noord Esweg terug naar de Sanatoriumlaan. Wie wil hier nu niet wonen?
Het zit er bijna weer op en dat geeft een dubbel gevoel. Ik heb zin om weer te beginnen met werken, net zoals het vroeger zoveel plezier gaf de nieuwe schriftjes klaar te leggen en alvast in de schoolboeken te neuzen. Nieuwe wegen verkennen, maar ook iedereen weer te zien. Het is de vrijheid die ik ga missen, niet weten wat we waar en wanneer gaan eten, de hele dag in bermuda lopen en vergeten mijn haar te doen, heerlijk. We zijn deze zomer in Nederland gebleven, in onze datsja aan de voet van Nationaal park de Sallandse Heuvelrug. We hebben ellenlange fietstochten gemaakt door het bos, lekker koel deze zomer, over de heide gereden of langs de Regge.
Gelukkig bloeide hier en daar nog heide. niet alles was verdord. Op sommige plekken staken fel oranje struikjes er boven uit. dat bleken verdroogde bosbessenstruiken te zijn.
Eind 2016 kochten wij onze datsja. Het huisje was hard toe was aan een opknapbeurt. In de kerstvakantie hebben we hiervoor plannetjes gemaakt en zijn aan de slag gegaan. We wilde een inrichting die bij de omgeving, bos en heide, zou passen. In de zomer van 2017 zat alles weer strak in de verf, hadden we een blinkende nieuwe keuken en een mooie badkamer met hout-look tegels. Het grote genieten kon beginnen.
Alle seizoenen hebben we nu een keer meegemaakt. Alle seizoenen zijn er mooi. Begin 2019 willen we onze datsja gaan verhuren. Het staat toch wel vaak leeg en dan kunnen anderen ook van de mooie omgeving genieten.
Plat op mijn buik op een matje in de zon of weggekropen onder een parasol met een goed boek. Dat is genoeg voor het vakantiegevoel. Maar wat maakt een boek een goed vakantieboek?
Je hebt het genre: een vrouw en een man lopen elkaar tegen het lijf en vinden elkaar direct onuitstaanbaar. Na heel veel misverstanden, al dan niet veroorzaakt door de tussenkomst van andere mannen en vrouwen, begrijpen ze eindelijk wat je als lezer al vanaf de tweede pagina door hebt, ze zijn voor elkaar bestemd. Vind ik heerlijk om bij weg te dromen, want ik ben natuurlijk zelf de heldin of een enkele keer de held.
Jane Austen schreef ze al aan het begin van de negentiende eeuw, helaas maar een paar. Ze zijn nog steeds het lezen waard, vol humor, levendige dialogen en rake observaties. Geen wonder dat al haar boeken verfilmd zijn.
Dit genre lijkt op dit moment niet populair, want ik zie ze niet in de top 10 van de boekwinkels. Als je er van houdt, kun je altijd terugvallen op Jill Mansell of Sophie Kinsella, voor een klein prijsje te krijgen.
Je kan ook gaan voor een goede moord. Dat is een verhaal dat door je hoofd blijft spoken als je even niet verder kunt lezen omdat er gekookt, gegeten of geslapen moet worden. Langs vele dwaalsporen die allemaal logisch lijken, kom je bij de ontknoping. Soms zag je hem aankomen maar vaak ook niet. Dan blader ik meestal terug om te zien waar ik een aanwijzing gemist heb. Ook hier is de ware meester van het genre een Engelse schrijfster: Agatha Christie. Mijn favoriet is Elizabeth George, bekend van de inspector Lynley serie voor de televisie. Haar boeken zijn allemaal zeer Engels, maar de schrijfster zelf is Amerikaanse.
Van dit genre staan verschillende boeken op dit moment in de top 10, met Karin Slaughter, what’s in a name, bovenaan.
Heb je spijt dat je hiervan niets in je vakantiekoffer hebt meegenomen, je kunt van deze genres veel gratis lezen in de VakantieBieb. Zet de app op je e-reader of tablet en lezen maar. Boeken waar geen copyright meer op zit zoals die van Jane Austen of Agatha Christie, kun je gratis lezen in IBooks of via het Gutenbergproject.
Ik hoop dat iemand mij komt redden. Ik zit van de zomer namelijk achter de geraniums. Als iemand dan komt, kan ik vertellen dat dat helemaal niet erg is, sterker nog: ik geniet van het zitten achter mijn geraniums. Een paar weken bevrijd van de kantoortuin en de randstad. ’s Morgens hoor ik vogels zingen, ‘s avonds huppelen konijntjes over het gras. Gisteravond rende een eekhoorntje in de richting van onze tuindeuren. Net op tijd zag hij dat er een mens binnen zat en verlegde hij zijn koers richting het bos.
Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat het helemaal niet slecht voor ons is om achter de geraniums te zitten. Het is zelfs goed voor ons. De NRC haalt omgevingspsycholoog Agnes van den Berg, bijzonder hoogleraar natuurbeleving Rijksuniversiteit Groningen, aan. Het kijken naar natuur, zelfs door een raam, kan positieve gezondheidseffecten hebben.
Ik blijf hier dus nog maar even zitten. Hoewel zitten, vanmiddag ben ik de Holterberg op gefietst, zonder trapondersteuning. E. zei dat we rechtsaf moesten. Het was een zandpad dat smaller en smaller werd en het zand steeds ruller en ruller. Ik voelde me een veldrijder. De beloning was een bankje met uitzicht.
Heide, schapen, hunebedden, maar ook TT, Cuby en the Blizzards en Enzo Knol. We zijn in Drenthe, om precies te zijn op de Hondsrug. We fietsen bijna elke dag en stippelen ’s morgens een route uit via de knooppunten. In het begin is het voor ons even wennen. De bordjes zitten niet altijd op een plek waar je ze verwacht. Maar omkeren en zoeken daar doen we niet aan. Vanuit de gedachte dat een pad altijd ergens naar toe gaat, fietsen we stug door.
Regenpak aan, slush, slush. Regenpak uit, krunk, krunk.
De tocht gaat naar Westerbork omdat ik graag het voormalige kamp wil bezoeken. Het blijkt helemaal niet zo dicht bij het dorp te liggen als de naam doet vermoeden. We volgen vanuit Westerbork nog een lange route richting Hooghalen. Het is wel logisch dat het kamp dichter bij Hooghalen ligt. Dit plaatsje ligt aan de spoorlijn. Wat ik niet wist was dat het kamp in 1938 is opgezet als vluchtelingenopvang voor joden die voor het nazie regime in Duitsland gevlucht waren. De Duitse bezetter heeft het in 1942 heel cynisch ingericht als doorgangskamp. Eerst moest men vanaf Hooghalen lopen met alle bagage naar het kamp, zo’n vijf kilometer. De Duitsers hebben de gevangenen een spoorlijn laten aanleggen. Dat was gemakkelijker om er te komen maar ook voor het vertrek. De route van de spoorlijn naar het kamp is nu gemarkeerd door 97 bielzen, evenveel als er transporten zijn geweest naar vernietigingskampen, voornamelijk naar Auschwitz.
Maar eerst liepen we het bijbehorende museum in. In de gang staan koffers, ze staan voor elke grote groep vluchtelingen die naar Nederland kwamen, met als laatste groep de Syriërs. Er zijn meer momenten dat ik aan nu denk. De lijst met beperkingen die aan joden werden opgelegd in de loop der jaren doen vrezen welke beperkingen als een glijdende schaal aan andersdenkenden opgelegd kan worden.
Van het kamp staat feitelijk niets meer overeind. Eén barak is teruggeplaatst. Het heeft een tijdlang dienst gedaan als schuur bij een boer. Deze heeft het bouwsel geschonken aan het museum. Aan het einde van het terrein bevindt zich het monument. Een spoorlijn die eindigt in het niets, als teken van wanhoop.
Het gebied rond het kamp ziet er tegenwoordig heel anders uit dan ten tijde van de oorlog. Direct na de oorlog is staatsbosbeheer begonnen met de aanleg van een productiebos. Het is nu moeilijk voor te stellen dat de gevangenen uitkeken over een desolate vlakte.
Tring, tring, pas op hier kom ik aan.
We gaan harder dan de meeste andere fietsers, ook de e-bikers. We zijn op weg naar een plek waar de prehistorie levend is gemaakt, rond het hunebed in Borger. In het museum krijg je uitgelegd hoe die grote stenen in het Drentse landschap hier terecht zijn gekomen en hoe ze ons vertellen waar ze vandaan komen. Rondom het museum zijn boerderijen uit verschillende tijdperken uit de prehistorie nagebouwd. Ook kun je zien wat er toen verbouwd werd en hoe ijzer werd gewonnen. Indrukwekkend om te zien waar toe mensen in die tijd met weinig middelen en techniek in staat waren.
krunk, krunk verder gaat het weer.
Ik heb zadelpijn, vandaag dus een lange wandeling bij het buitencentrum Boomkroonpad van staatsbosbeheer. Het boomkroonpad laat je op 22 meter hoogte ervaren wat eekhoorntjes zien. Aan het eind van de reis langs de boomtoppen kun je kiezen uit verschillende wandelroutes, door het bos over de heide of langs vennen en moeras.
Woesj, woesj, windkracht vijf vandaag.
Een route met op de terugweg windje mee dan maar. We gaan naar Assen. De hoofdstad van de provincie Drenthe heeft 67.000 inwoners, iets meer dan Pijnacker-Nootdorp en dat is een dorp. Niet groot maar toch is Assen een echte stad met een mooi historisch centrum. We bezoeken het Drents museum, het heeft een mooie collectie archeologie en hedendaagse kunst. Op dit moment loopt de tentoonstelling over de Maya’s. Het mooiste in het museum vind ik het Het Grootste Poppenhuis van Nederland. Het huis van de belastingontvanger in Drenthe is opnieuw ingericht en één van de bewoners leidt je rond. Het mooiste is dat je aan tafel mag aanschuiven, doosjes en kasten kunt openmaken en een blik kunt werpen in een boek.
Drenthe, ik ben er geweest.
Het is me gelukt een beetje zon mee naar huis te nemen. Vanochtend scheen hij ook in Nederland stralend en de lucht is de hele dag strakblauw geweest. Nu alleen nog een beetje warmte toe voegen. Misschien lukt dat met deze vakantiefoto’s. We waren een weekje in de Algarve en logeerden op de Quinta dos Amigos, boerderij van de vrienden, bij Almancil.
Ik zag ze in de berm op weg naar het strand. Ze hebben wat weg van kamille of margrieten. Ik noem ze zonnekusjes.
Het strand bij Trafal. We kijken richting Faro en zijn vlakbij wat ze hier de gouden driehoek noemen. Villadorpen met golfbanen, sterrenrestaurants en country clubs. Bij de plaatselijke supermarkt betaal je de hoofdprijs.
Ze lijken wel niet echt, deze bloemen. Zonder trucage.
Ons zon overgoten terras in het paradijs dat Quinta dos Amigos heet. Heerlijk om te schrijven en te lezen. Die strak blauwe lucht heb ik mee naar huis genomen.
De vissershaven bij de badplaats Quarteira. Er komt net een bootje binnen. Op de wal kun je verse vis kopen in een grote hal.
Bij Don Giovanni in Almancil hebben we heerlijk gegeten. Asperges en zalm. De panna cotta ga ik van de week zelf maken, een heerlijk toetje.
Gekleurde Gedachten 