Dit is zo leuk, ik moet het even kwijt.
In juni schreef ik over de afscheidsmusical van mijn jongste nichtje en het verschil met mijn eigen afscheid van de basisschool. Dat was met de hele klas een week op kamp in een boerderij. Met zeven klasgenoten zat ik toen in een groepje met de naam: Boekenwurmen. Bij mijn verhaal in juni maakte ik een tekening van hoe ik dacht dat ons logo eruit had gezien.
Lees verder “Gevonden: het boekje van het schoolkamp”‘Joehoe, ik zit hier, op het terras.’
Ik zwaai naar mijn zus. Nu ik weer in de buurt woon, kunnen we vaker zomaar afspreken. We hadden afgesproken in het Valkenberg, voor ons allebei even ver fietsen. In de hoop dat er een plekje was bij T-huis, anders konden we verder de stad inlopen.
Lees verder “De vlooienmarkt: Zoete herinneringen en een vogelhuisje”
Met al mijn zakgeld in mijn portemonneetje ging ik op pad. Ik mocht helemaal in mijn eentje naar de Vlooienmarkt. Want, ik was al negen jaar en het was maar twee straten oversteken. Eerst de Roskam, daarna de Pennendijk en dan stond ik op de veiling waar de Vlooienmarkt was. In het seizoen werden daar fruit, groenten en suikerbieten verhandeld. Dat laatste was in het najaar, de Pennendijk lag dan bezaaid met bieten die van de wagens waren afgerold. We zochten dan naar een mooi exemplaar om uit te hollen en er een lampion van te maken. Ook kan ik nog de zware zoete brandlucht ruiken die opsteeg uit de suikerfabriek in Breda. Een geur die hoort bij de naderende winter.
Lees verder “Het Verhaal van Pip: Een Leesavontuur”
Het was tijd om de omgeving rond Ulvenhout verkennen. Daarom zocht ik op de website van Ons Ulvenhout naar een mooie fietstocht. In de rubriek Weetjes over onze Laurentiuskerk en kapellen, een leuke route van Ulvenhout via Galder naar Strijbeek en weer terug naar Ulvenhout. In totaal ongeveer 14 kilometer. Kort genoeg dus om onderweg de tijd te nemen alle kapellen rustig te bekijken. Kort genoeg om het niet te warm te krijgen en voldoende schaduwplekken onderweg.
Lees verder “Een mooie fietstocht op een warme dag”
Van Ulvenhout naar Breda, Leiden, Rotterdam, Etten-Leur, Vlaardingen, Pijnacker, Zoetermeer en weer terug naar Ulvenhout, ik ben best vaak verhuisd in mijn leven. Het gekke was, als mijn spulletjes om me heen waren geland, voelde ik me thuis. Om te beginnen officieel ben ik geboren in Breda. Dat zit zo. Tot midden jaren zestig kwamen veel kinderen uit de wijde omgeving daar ter wereld in het Moederheil, bij de nonnen. Mijn moeder vertelde dat het bij mijn geboorte zo druk was in de kraamkliniek dat mijn wiegje in de keuken van het klooster stond. Als ik naar school fietste kwam ik langs het Moederheil, dat inmiddels Valkenhorst heette, en stelde me dat wiegje voor. Dat het moederheil niet voor alle moeders een heilzame plek was, werd veel later pas duidelijk.
1959 – 1968 Pennendijk Ulvenhout
Op weg naar buurvrouw Nelly. Iedereen kwam toen nog gewoon achterom, voor iemand die net kon lopen was het nog wel een eindje voor ik in de keuken bij Nelly was.
1968 – 1975 ’t Hofflandt Ulvenhout
Ons nieuwe huis was net klaar. Mijn vader bouwde het eigenhandig samen met z’n broers. Zelf heb ik een stukje spouwmuur mogen metselen en eindeloos met stenen gesjouwd. En toen was het ijd om te luieren. Je kunt nog net zien dat aan de overkant de basisschool De Roskam werd gebouwd.
1975 – 1978 Dillenburgstraat Breda
Mijn ouders kochten een bakkerswinkel om te verbouwen, midden in het Ginneken. Met de verbouwing zijn ze jaren bezig geweest. Ik herinner me dat we maanden boven in hun slaapkamer hebben gewoond omdat beneden alles gesloopt was. Hier zit ik op de binnenplaats. Deze foto is genomen in de week dat ik mijn vwo diploma haalde en mijn rijbewijs. Tijd om uit te vliegen.
Dit is het eerste deel van mijn verhaal over verhuizingen. Ik werd geïnspireerd door een artikelenreeks in het blad Eigen Huis. Leuk om te lezen welke wooncarrière mensen maken tijdens hun leven. Hoe zit het eigenlijk met jou, ben je ook een zwerfvogel of meer honkvast?
Op zomerse zondagen stond onder de eik in het Ulvenhoutse bos het ijscokarretje van Riantrejos. Als we uitgespeeld waren kregen we steevast een ijsje. Ik vanille en mijn zus aardbeien. Meer smaken waren er niet. Riantrejos bestaat nog steeds en zit nog steeds in de Boschstraat in Breda. Van die eik is het niet zeker dat ie nog bestaat.
Lees verder “Over bomen gesproken”
Op de radio hadden ze het van de week over plofklassen. Er waren onderwijzers van basisscholen in actie gekomen tegen teveel kinderen in een klas. Ze hadden voldoende handtekeningen verzameld, meer dan 40.000, om een burgerinitiatief te kunnen indienen. Het aantal leerlingen per klas zou niet meer mogen zijn dan 24. Het indienen van het burgerinitiatief bij de Tweede Kamer ging gepaard met veel publiciteit. De indieners hadden gezorgd voor een glazen plofklas op het binnenhof en Den Haag. De hele dag door namen tweede kamerleden en pers plaats in de schoolbankjes. Ook lijn 1 was er bij, voor wie het gemist heeft, hier is de uitzending van die ochtend.
Schoolfoto
Het hele verhaal bracht mij terug bij mijn eigen schooltijd en deze schoolfoto. Ik sta in de achterste rij helemaal links. Ik had die dag mijn matrozenjurk aan, die vond ik zelf het allermooist. Het is de tweede klas van juffrouw Van Hooijdonk van de Mariaschool in Ulvenhout. Ik tel 37 leerlingen, 37 meisjes. De jongens zaten op de Jozefschool. Zo was dat in het katholieke zuiden in de jaren zestig. Het schooljaar na deze foto waren we uiteindelijk met 50 kinderen in de klas. De nieuwe kinderen hadden bijna allemaal een vader die bij Philips werkte. Philips had een fabriek geopend in Breda en ons dorp werd uitgebreid met nieuwbouw. Op de gedenkwaardige dag dat het vijftigste kind in de klas kwam kregen we allemaal een lolly van de inspecteur. Ik herinner me dat mijn vader het helemaal niet zo’n feestelijke gebeurtenis vond. Hij zou het burgerinitiatief een goed idee hebben gevonden.
Vrije uitloopkinderen
Wij werden veel meer gedisciplineerd dan de huidige jeugd. Als de bel ging stelden we ons op in rijen, netjes twee aan twee. Per klas gingen we vervolgens naar binnen. In de bankjes zaten we met de armen over elkaar totdat we iets moesten doen voor de les. Als ik nu mijn nichtjes eens breng of haal ziet het er allemaal veel speelser en ongedwongener uit. Kinderen zijn ook veel vrijer. Een leerkracht zal dus altijd alert moeten zijn.
Niemand is tegen goed onderwijs. In een kleinere klas is er meer aandacht per kind. Maar of dat alleen mogelijk is in een klas met 24 of minder kinderen, iemand een idee?
Reactie fractie PvdA
Omdat ik het zo stil vond worden na het indienen van het initiatief heb ik bij de fractie van de PvdA nagevraagd wat ze van het initiatief vonden. Ik kreeg de volgende reactie:
Wij vinden het goed dat Leraren in Actie aandacht heeft gevraagd voor te
grote klassen. Dat zoveel leraren aangeven dat zij problemen hebben met
de grootte van de klas geeft ook aan dat het goed is dat de politiek
hierover spreekt. Wij willen geen te grote klassen, omdat dan niet ieder
kind voldoende aandacht kan krijgen. Wij zijn echter geen voorstander
van een maximum aantal leerlingen per klas (Leraren in Actie wil 24
leerlingen). Omdat niet alleen de grootte van de klas, maar met name de
samenstelling daarvan van belang is. Een klas van 23 vmbo’ers in een
achterstandswijk kan moeilijker zijn dan 28 vwo’ers in Amsterdam Zuid.
Daarnaast valt of staat de kwaliteit van de lessen ook bij de kwaliteit
van de docent. Deze kabinetsperiode wordt fors geïnvesteerd in de
kwaliteit van het onderwijs om de kwaliteit van docenten te verbeteren.
Ik hoop je hiermee voldoende te hebben geïnformeerd.
Met vriendelijke groet,
Afdeling Voorlichting PvdA
Gekleurde Gedachten 