Ze kijkt me gekwetst aan, maar ik houd voet bij stuk. Nee, ik heb geen belangstelling.
Maar ik heb maar één vraag!
Ik sluit de deur. Ik was vrijdag wat eerder thuis dan normaal. Ik had mijn jas nog niet opgehangen of er werd aangebeld. Een jonge vrouw met een identiteitsbewijs aan een keycord, stond voor de deur. Ik ben van het energiebedrijf waar u ooit klant bent geweest. Mag ik u wat vragen? Nee, dat mag u niet.
Voor iemand die als vriendelijk te boek staat is dat heel onaardig. Het is het gedrag van een schaamteloos nijlpaard. Uiteraard weet ik heel goed dat ik dat in mij heb, maar waarom ik dat uitleef op een arme colporteur, geen idee. Het kind doet ook maar haar werk. Net als die televerkoper die wil dat ik een abonnement ergens op neem. Of die bezorger die denkt dat die ene folder zo belangrijk is dat hij mijn nee – nee sticker moet negeren.
Is het de brutaliteit waarmee die colporteur, televerkoper of bezorger zomaar ongevraagd mijn wereld binnen treedt, dat ik zo lomp doe? Dat speelt zeker mee, maar het is eerder wantrouwen, waardoor al mijn stekels recht op gaan staan. Mijn eerste gedachte is dan: Ik moet zo iemand zo snel mogelijk de mond snoeren. Dus, voordat ze zelfs maar hebben kunnen ademhalen, zeg ik:
NEE.
Doe ik dat niet en ga ik ergens op in, dan hebben ze munitie om me in te pakken. Dat doen ze heel slim. Zonder hun product is het leven nutteloos.
Maar ik ben ze ook dankbaar. Waarom? Omdat ik dan weer weet dat ik heel goed in staat ben om nee te zeggen en voet bij stuk te houden. Mijn schaamteloze nijlpaard kreeg vrijdagavond een bundeltje vers gras.
Gekleurde Gedachten 