Treurig word ik er van, van een huis dat te koop staat. Afgedankt door zijn huidige bewoners, in de steek gelaten voor een ander. Helemaal erg is het als het al leeg staat. Niemand meer die de voordeur opent en roept:
“joehoe ik ben thuis.”
Niemand meer die die de trap op en af loopt met de was. Niemand meer die het gras maait of de heg snoeit. Niemand meer die zich even lekker uitstrekt op de bank. Niemand meer die de gordijnen dicht doet.
En nu doe ik het zelf. Ons huis staat te koop.
“It was yours and it was mine
And tomorrow some strangers will be climbing up the stairs”
Nee, zo erg is het allemaal niet, ik neem mijn lief gewoon mee. We willen alleen maar kleiner gaan wonen. Een huis waar we minder werk aan hebben. Een huis waar we samen oud kunnen worden. Als ik alle wensen bij elkaar leg, komt het ongeveer neer op een hutje op de hei met een warm bed, een warme douche en alle denkbare voorzieningen op loopafstand. Natuurlijk zullen we dat vinden, op de vijfde etage in een stad of aan een gewone straat hier in het dorp.
“Home, let me come home
Home is wherever I’m with you”
Alzirr Coaching & Advies 
heel mooi geschreven en geïllustreerd. Nog een keertje bij je afspreken voordat je gaat? Kom je bij ons in R;dam wonen? Kus
LikeGeliked door 1 persoon
Gaan we zeker doen! Het afspreken 😉
LikeLike
Haha, ik dacht al, “oei, maar wij gaan misschien ons huis verkopen!”. Laat ik het dan achter? Misschien wel ja. Maar het blijft in mijn gedachten. Op mijn foto’s. In mijn herinneringen. Het huis waar mijn kinderen opgroeiden. Het huis waar ik onvoorwaardelijk van gehouden heb. Maar zoals dat soms gaat: some love holds and some gets used…
LikeGeliked door 1 persoon
En er komen weer nieuwe bewoners die er nieuwe herinneringen maken
LikeGeliked door 1 persoon