Op één been kun je niet lopen.

Ik weet het, ze lagen al vanaf de zomer in de winkels. Toch heb ik ze deze week pas weer ontdekt. De kruidnootjes met een chocolade jasje. Puur, melk of wit.

Ik had ze meegenomen als troost voor een collega met pech. Hoe groot haar pech ook was, we kregen de zak niet in één middag leeg. Het restant ging dus mee naar huis. Weggooien is zonde.

En nu is het hek van de dam.

Ik neem er een bij de koffie. Een is niks. Op een been kun je niet lopen zei mijn moeder altijd om ons aan te sporen meer te eten. Twee boterhammen, twee aardappelen.

Twee witte gaan tegelijk in mijn mond. Je moet de smaken wel uit elkaar houden. Dan twee met melkchocolade. De kruidnootjes met pure chocolade moeten ook op.

Met de uitdrukking: op één been kun je niet lopen, moedig je iemand aan nog een drankje te nemen. Eén enkel glaasje is niet genoeg. Een bekende bierbrouwer gebruikte het als slogan om alcoholvrij maltbier aan te prijzen (1992).

Als je de uitdrukking gebruikt in je eigen hoofd, zoals ik dat doe, is het om je geweten te sussen. Nee, ik ben niet verslaafd. Op één been kan ik gewoon niet lopen.