
Tussen de middag liep ik in het Stadshart van Zoetermeer een kledingzaak binnen. Op zoek naar een jasje in de uitverkoop. Niet dat ik een jasje nodig heb, maar eerder die week was ik een mooi jasje misgelopen en dat schiep een behoefte.
Dat mooie jasje was een petrol blue colbert van babyrib, bij V&D, afgeprijsd en ook nog in mijn maat. Omdat ik niet genoeg tijd had besloot ik de volgende dag terug te komen en het te passen. Als het er nog zou hangen was het voor mij bestemd. De volgende dag hing het er niet meer.
De kledingzaak waar ik tussen de middag binnen liep, had ook mooie jasjes in de aanbieding. Ik vond er een naar mijn smaak met wel 70% korting. Een klant voor mij bij de kassa, rekende net dolgelukkig een wit wollen vest af. Ze had weken gewacht tot er nog meer korting werd gegeven. Ik zei tegen haar: ‘Dan heeft u wel geluk gehad, want een ander had u voor kunnen zijn’. Ze reageerde laconiek: ‘Dan was het gewoon niet voor mij bestemd geweest’.
Dat was het dus met het blauwe jasje, het was gewoon niet voor mij bestemd. Wat een heerlijke levensfilosofie. Als ik een bepaalde baan of liefde niet krijg komt het simpelweg doordat die niet voor mij bestemd is. Die gedachte is veel prettiger dan het grondige zelfonderzoek waaraan ik mezelf onderwerp als iets mislukt.
Met zo’n instelling kun je je schouders rechten en opgewekt verder leven. Vervolgens komt er van zelf wat anders op je pad, bijvoorbeeld een grijs jasje.