Tag: Tour de France

http://www.freedigitalphotos.net
Geplaatst in Huis, tuin en keuken

Meneer Lans

Gepost op door Karien Damen

Nee, nee, niets is veranderd. Alles is hetzelfde gebleven.

Dat zingen jongensstemmen in het Frans op de radio.
In één keer ben ik terug in 1971. Ik zat in de brugklas. Elke avond zagen we in het journaal donkere B 52’s bommen werpen op Vietnam. Dat maakte veel indruk. Zelfs in zwart-wit. De Poppys zongen daarover en hoe je als kind daar weinig aan kon doen.
Meneer Lans leerde ons de tekst tijdens Frans. Het refrein zongen we keihard mee. De coupletten kwamen er wat aarzelender uit. Het was ook gewoon een leuk liedje.
Ook nu zing ik de tekst van het refrein luidkeels mee.

Ik, ik denk aan het kind
Omgeven door soldaten
Ik, ik denk aan het kind
Dat vraagt: waarom?
Constant, ja constant
Ik, ik denk over al die dingen na,
Maar ik zou dat niet moeten doen
Al deze zaken
Gaan me niet aan
En toch, ja en toch
En toch zing ik, zing ik

Nee, nee, niets is veranderd
Alles is hetzelfde gebleven
Hé, hé, hé

Vive radio tour de France en meneer Lans.

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Les_Poppys
Geplaatst in Nieuws en politiek, Reizen

Vijf manieren om de Tour de France te beleven

Gepost op door Karien Damen

Op de fiets op weg naar huis van mijn werk luister ik altijd naar de radio. Deze weken is dat een regelrecht feest. Aan het eind van de middag krijg ik een rechtstreeks verslag van de laatste kilometers van de etappe van die dag. Na de bekende jingle volgt altijd een opgewekt nummer. Dat trapt lekker door langs de weilanden en de schapen, terwijl de renners bezig zijn met een laatste beklimming. Er zijn nog meer mogelijkheden om van de Tour de France te genieten, zelfs al geef je niet om wielrennen.

1. De mooie landschappen

Op een vrije dag, een druilige zondag, kijk ik naar het verslag van een etappe op de televisie. Ik zie de renners dan door prachtige landschappen rijden en denk aan vakanties. Blijkbaar ben ik niet de enige. De beelden van de startplaats vorig jaar op Corsica leidde er toe dat de hotels er dit jaar er meer dan volgeboekt zijn. Zelf vind ik de alpenritten het mooist om naar te kijken.

2. De rust

Het kijken naar een touretappe is rustgevend. Heel vaak ben ik er heerlijk bij in slaap gevallen. De beelden van groen golvend landschap met slierten van wielrenners. Het eentonige geluid van een helikopter. Het gekibbel tussen twee mannen op de achtergrond. Het lange wachten tot er iets gebeurt. Het maakt mijn ogen zwaar.

3. Het drama

Wielrennen is als een Grieks drama. In het klein is er de strijd onderling tussen de renners of binnen een ploeg. De super fitte knecht die zich moet inhouden omdat de kopman in de koers moet blijven. De titelverdediger die met onverklaarbare materiaalpech te maken krijgt of simpelweg ten val komt. In het groot zijn er de dopingaffaires, met sponsors die zich niet meer willen verbinden met een wielerploeg en de bekentenissen van helden zoveel jaar na dato.

4. De helden

Want het zijn helden, voorbeelden voor menig jongetje op zijn fiets in de polder. Zelf had ik neven die fanatiek aan wielrennen deden. Ik kwam als kind dus weleens op een wielerparcours. Maar wat moet een meisje? Ik had al snel in de gaten dat de rol van ronde miss niet voor mij weggelegd was. Ik was geen schattig kind. Mijn held was Keetie Hage. Tegenwoordig juf Keetie en voorgangster van Leontien van Moorsel en Marianne Vos.

5. Het leven

Wielrennen is als het leven zelf. Een beetje wielrenner is daarom al snel een filosoof. Een paar hebben er boeiend over geschreven. Het beste boek over wielrennen vind ik De Renner van Tim Krabbe. Maar je kunt je ook beperken tot het bekijken van de Avondetappe. De beschouwingen met renners en andere gasten gaan verder dan alleen fietsen.

Geplaatst in Huis, tuin en keuken

Valpartij

Gepost op door Karien Damen

Het was geen asfalt waar ik op neer smakte. Daar plegen vooral Tour de France renners bij bosjes op terecht te komen. Het waren gewone Hollandse straatstenen, keurig gelegd in keperverband. Het kwam waarschijnlijk net zo hard aan en het was net zo onvrijwillig als alle valpartijen van de Raboploeg.

Aan het begin van onze fietstocht vanuit Ruurlo voelde ik of mijn halsketting met trollbeads er nog was. Hij kwam los in mijn hand en de bedels gleden weg. Met mijn andere hand kneep ik van schrik keihard in de remmen. Dat remmen was met mijn linkerhand, dat betekent de voorremmen en dan ga je over de kop. Ik zag de straatstenen dichterbij komen en de bedels alle kanten op rollen.

Het is mijn nachtmerrie, mijn ketting verliezen. In mijn droom ben ik dan ontroostbaar. De zilveren ketting kreeg ik voor mijn vijftigste verjaardag. De bedels heb ik gekregen van iedereen die mijn verjaardag kwam meevieren. Later zijn er nog een paar bijgekomen. Een tijdje was het voor Suzanne een leuk tijdverdrijf om bij mij op schoot te kruipen en bij elke bedel te vragen wat het voorstelde en van wie ik hem had gekregen. De vlinder die ik van mijn moeder kreeg, was voor haar favoriet.

Zodoende wist ik precies welke bedels ik om mijn nek had hangen voordat ik ze verloor en van mijn fiets viel. Dus toen ik op een muurtje langs de kant bij zat te komen van de schrik ging mijn eerste zorg uit naar mijn ketting en bedels. Dat was belangrijker dan het bloed en de pijn. EJ ging direct zoeken en ik kon alleen maar huilen bij het terug zien van mijn schatten. Op een na hebben we ze allemaal weer terug gevonden. De knoop die staat voor vriendschap en die ik kreeg van Mieke en Eveline is kwijt. Gelukkig kreeg ik van hen ook nog een lotus.

We zijn ’s middags toch maar even naar de huisartsenpost gegaan. De wond was te gapend om netjes te helen en ik had pijn in mijn oren en was misselijk. De dokter lijmde het gat van mijn kin dicht, keek met een lampje in mijn oren, draaide mijn pols naar links en rechts, gaf mij een tetanusprik en oordeelde dat alles oke was. De dagen daarna voelde ik mij erg kwestbaar op de fiets. Alsof er overal naderend onheil te verwachten viel. Ik at een paar dagen moeilijk en ontdekte steeds weer nieuwe blauwe plekken.

Mij zul je dus niet meer horen over Robert Gesink en de andere jongens. Zij probeerden na iedere val gewoon verder te fietsen. Ik heb die dag niet meer gefietst en het duurde nog dagen voordat ik me weer zeker voelde en kon genieten. Petje af dus.