Maak een kunstzinnig werkstuk, gebruikmakend van materialen uit de natuur waarin je de stille plek in jezelf als levensbron verbeeld. Dat was de opdracht. Ik kon alleen maar denken aan de lange grassen onder hoge dennenbomen in het bos. Het is het Chaamse bos waar we op zondagen gingen spelen. Lekker rennen of juist als indianen onhoorbaar sluipen. Ik kan nog steeds het hars ruiken van de bomen en het hete zand voelen dat door mijn handen vloeit. In mijn jeugd was het altijd zomer. Ik ben een kind van het bos. Met een polder, rivierenlandschap of een stad heb ik weinig. Leuk om een keer te zijn maar niet om mij thuis te voelen.
De stille plek in jezelf is er altijd, je hoeft er alleen maar naar toe te gaan. In de stilte kun je contact hebben met je innerlijke landschap, dat je met nieuwe ogen kunt zien.*
Maar hoe ga ik het gevoel dat een bos mij geeft verbeelden? Op bezoek bij mijn moeder ben ik het bos ingelopen. Ik heb van alles verzameld wat bij een echt bos hoort. Weer thuis heb ik van een schoenendoos een kijkdoos gemaakt. Het is een huisje geworden met een raampje met gordijntjes, een deurtje en een dak. In de doos heb ik een boslandschap gemaakt. Als je door het raampje kijkt, kijk je niet naar binnen maar naar buiten, mijn bos in. Iedereen die een blik in mijn kijkdoos wil werpen krijgt eerst een koptelefoon op en hoort dan vogels zingen. Dit is mijn stille plek, mijn thuis.
Wat is jouw stille plek, geniet jij meer van de rust in de polder, tuur je liever over de rivier of voel je helemaal thuis bij het geluid van een levendige stad?
*De stille plek in jezelf, Paula van Cuilenburg.
Gekleurde Gedachten 