Mijn ideale dag in een verder fantastisch leven

De zon werpt een straal licht door een kier tussen de gordijnen en maakt een streep op het dekbed. Het licht raakt net de blote schouder van E die nog ligt te slapen. Ik draai me nog eens om. Eigenlijk ben ik uitgeslapen. Wat zal ik vandaag eens gaan doen? Ik heb niets afgesproken, een hele dag voor mijzelf, waar heb ik zin in? 

Ontbijten in de tuin. Ik zwaai mijn benen het bed uit en sluip zachtjes naar beneden. Er zijn nog aardbeien en krentenbrood. Ik dek de tafel en neem alvast een kopje thee. Heerlijk die rust hier in het groen. Alleen de vogels en de wind, verder niets. E zal vandaag wel willen gaan fietsen. Heb ik daar eigenlijk zin in? Als ik mijn tegenspelen meeneem, zodat ik ergens in het gras of aan het water de omgeving op papier kan zitten. Of die mooie beuk, die pas gevonden boom ergens langs een paadje? Als ik hem nog terug kan vinden. Stevig geworteld, van ouderdom wijs, geruststellend wijs. Even er onder zitten en hem dan uitwerken op papier.

Vanavond komen M en H langs om gezellig met ons te eten. Ik heb het menu al helemaal in mijn hoofd zitten. Vandaag is zo’n fantastische dag om dat buiten met z’n vieren op te eten.

Ik ben sinds vorig jaar met pensioen en vul mijn dagen met wat ik het liefste doe. In het begin maakte ik daar een strak plan voor. In de ochtend schrijven, ‘s middags iets ondernemen, ‘s avonds schilderen of iets anders creatiefs. Ik werd moe van mezelf. Ik durfde de structuur niet los te laten, bang, ja waar was ik eigenlijk bang voor?

Een vast ding is er nog. Ik doe vrijwilligerswerk in de bibliotheek. Anderen laten ervaren het feest, dat lezen heet. De wereld in je hoofd die zich opent als je kunt lezen.

Dit is een schrijfoefening gevonden op de site van So Chicken