Op zomerse zondagen stond onder de eik in het Ulvenhoutse bos het ijscokarretje van Riantrejos. Als we uitgespeeld waren kregen we steevast een ijsje. Ik vanille en mijn zus aardbeien. Meer smaken waren er niet. Riantrejos bestaat nog steeds en zit nog steeds in de Boschstraat in Breda. Van die eik is het niet zeker dat ie nog bestaat.
Er staat een eeuwenoude eik in de middenberm van de A58. De eerste keer dat ik hem zag op weg naar Tilburg, maakt mijn hart een sprongetje van blijdschap. De eik uit mijn jeugd was er nog. Maar volgens mijn moeder was de eik bij de speelweide toch echt een andere boom. Dat was bovendien in een heel ander deel van het bos dan waar nu de snelweg doorheen loopt.
Ik heb me daar niets van aangetrokken, die eik is de eik uit mijn jeugd, punt. Helaas worden er al enkele jaren snode plannen gesmeed. De snelweg moet verbreed worden en dan staat mijn eik in de weg. De weg zou om de eik heen gelegd kunnen worden maar dan moet er meer bos worden gekapt.
Ik ben op zoek naar een vervanger gegaan. En nu heb ik dus een beuk gevonden in het bos bij Hellendoorn. Geen snelweg te bekennen. Voorlopig heb ik weer een boom om onder te gaan zitten mijmeren.
Heb jij een boom?
Alzirr Coaching & Advies 