Zingen met passie

In deze tijd van het jaar zie je ze overal weer hangen. Affiches om naar een uitvoering te komen van de Matthäus Passion. Het lijkt of elk zichzelf respecterend dorp er één heeft. De helft van Nederland gaat er naar toe en praat er lyrisch over. Welke uitvoering ze de beste vonden. Welke beproevingen ze hebben onder gaan, een koude kerk of harde stoelen. De andere helft van Nederland heeft een hekel aan Bach of houdt niet van klassieke muziek. Die helft heeft het er gewoon niet over.

In welke categorie val ik? ik heb geen hekel aan Bach en hou wel van klassieke muziek. Toch heb ik nog nooit een uitvoering van de Mattheus Passion meegemaakt of welke andere passion dan ook, tot afgelopen donderdag in de Doelen.
Enkele weken daarvoor had ik mijn schoonzus horen oefenen. Het klonk prachtig. Het was voor de Matthäus, zei ze. Ja, er waren nog kaarten voor de uitvoering eind maart.

Drie uur lang, koren en orgelmuziek, zou ik dat volhouden? Ik besloot het over me heen te laten komen. Op een plaats bijna vooraan ging ik ontspannen zitten. Het orkest begon onder leiding van een gepassioneerde dirigent te spelen. Het koor zette in en ik was verkocht. Prachtig alsof het direct uit de hemel kwam. Vanaf dat moment zat ik helemaal in de muziek die me meevoerde langs verdriet, angst, verraad, vergiffenis en liefde. Bach schijnt gezegd te hebben dat hij de noten slechts speelde zoals ze er staan en dat God er muziek van maakte. Volgens hem was het niet zo ingewikkeld, als je maar op het juiste moment de juiste noten zingt of speelt. Zo klonk het donderdagavond in elke geval wel. Maar zo simpel is het niet. Het koor, de solisten en het orkest moesten hiervoor alles uit de kast halen. Ze deden dat met passie en kregen een staande ovatie.