Een stel goede benen

Meer dan vijftig jaar oud zijn en dan toch nog jeugdig ogen. Dat doet de minirok. Het AD weidde er deze week een artikel aan. Ik kreeg het toegeschoven door een collega. Echt iets voor jou zei ze erbij. En gelijk had ze. Het artikel maakte in mijn hoofd gelijk van alles los.

Zelf was ik in de tijd van de eerste minirok nog een kind. Van de opwinding over de korte rokjes of erger over de lange blote benen er onder, heb ik weinig meegekregen. Wel herinner ik me de geschokte reacties bij de komst van de hotpants. Ook een uitvinding van Mary Quant. De hotpants was een strak kort broekje, eronder droeg je lange laarzen of kousen tot over de knie. Na veel zeuren kreeg ik een bruin exemplaar, erboven droeg ik een kort truitje met bruine, gele en oranje streepjes. Het geheel werd compleet met mais gele kousen die tot aan mijn dijen reikten.

Mary Quant was een fenomeen. Ze wilde kleding waarin ze kon rennen om de bus te halen. Omdat ze die niet kon kopen ging ze ze zelf ontwerpen. Eind jaren vijftig begon ze haar eigen boetiek Bazaar aan de King’s Road. Een winkel met een ruim aanbod aan betaalbare, altijd hippe kleding en spraakmakende etalages en modeshows. In het filmpje kun je zien hoe fris het nog steeds oogt. Het liep dan ook als een trein, de jeugd had voor het eerst in de geschiedenis zelf wat te besteden. Haar initiatief kreeg veel navolging in de swingende stad. Londen werd voor even het episch centrum van de mode.

Uiteindelijk sierde haar logo, een gestileerde madelief, make-up, schoenen en kousen en nog veel meer. Ik heb zelfs nog een modepopje, Daisy genaamd en een doosje vol met door Mary Quant ontworpen kleertjes.

Geschiedenis en nostalgie, maar de wens van jongeren om eigen kleding te kunnen kopen die past bij hun gevoel blijft. Dat je een lange neus maakt naar ouders en verkoopsters van middelbare leeftijd in kledingzaken is een leuke bijkomstigheid, als je de H&M of de Primark binnen wandelt.

Wat ook blijft is de minirok zelf.  Iedereen kan ze dragen. Je bent er niet te dik of te oud, als je maar een stel goede benen hebt.