Vorige week bezocht ik voor het eerst een studiedag van de NVVK. De branchevereniging van schuldhulpverleners organiseert die twee keer per jaar. Doel is kennis op te doen over nieuwe regelingen, maar vooral praktijkervaringen te delen en van elkaar te leren. Zo’n dag is dus een feest van herkenning en inspiratie.
Het verhaal van Lisa maakte de meeste indruk op mij. Het is een animatie van de stichting Lezen en Schrijven. Het verhaal van Lisa laat letterlijk zie hoe leeg je wereld er uit ziet wanneer je niet goed kunt lezen en schrijven. Gelukkig kan het verhaal een positieve wending krijgen. Dat toonden twee vrouwen die als volwassenen alsnog hadden leren lezen en schrijven. Zij vierden dat nog elke dag en waren taalambassadeur geworden om anderen ook over de streep te trekken.
Maar wat heeft dat met schuldhulpverlening te maken? Als je in onze samenleving niet goed kunt lezen of schrijven ben je als eerste de klos. Formulieren kun je niet invullen. Brieven die je krijgt van instanties zijn onbegrijpelijk. Schaamte hierover is groter dan het taboe op het hebben van schulden.
De boodschap aan ons was bij de intake te toetsen of taal een belemmering is en door smoezen heen te prikken. Een testpanel van taalambassadeurs is beschikbaar om onze brieven te beoordelen. Misschien is het een goed idee om meer met plaatjes te doen of gewoon geen brieven meer te versturen.
Alzirr Coaching & Advies 