De hele week zit het liedje al in mijn hoofd. Ergens opgelopen tijdens een autoreclame volgens mij. Happy van Pharell Williams. Het is zo’n liedje dat aan je vastgekleefd raakt. Op onverwachte momenten dwarrelt het door mijn hoofd, onder de douche, tijdens een bespreking op het werk en als ik ’s nacht wakker wordt. Het is een leuk liedjes maar na een dag of wat heb ik er toch echt wel genoeg van.
Niet alle liedjes zijn goede kleefliedjes, het is een speciale eigenschap die ze zo hardnekkig maakt. Besmettelijk zijn ze ook. Komt er iemand zingend met zo’n liedje langs, negen van de tien keer neem ik het over. Jaren geleden was de film Sneeuwwitje van Disney opnieuw uitgebracht. Maandagochtend zong iedereen op kantoor: “he ho, he ho, je krijgt het niet cadeau”, sommigen deden er zelfs een dwergenloopje bij. Maar mijn ergste ervaring is met Costa del Sol, daar sloeg mijn hartje op hol, van de Zangeres zonder naam. Op dat deuntje begeleidde ik mezelf met mijn fietsbel op weg naar mijn werk.
De kracht van het liedje Happy is zo groot dat het wereldnieuws werd van de week. De Iraanse regering arresteerde zes jongen mensen omdat ze hun versie van Happy op youtube hadden gezet. De islamitische waarden waren in het geding. Dansen en laten zien dat je gelukkig bent is tegen het zere been van de ayatollahs. Of zouden ze chagrijnig geworden zijn omdat het liedje dat zich ook in hun hoofd heeft vastgezet?
Ik ben wel benieuwd naar andere kleefliedjes, als ik dan van een liedje genoeg heb kan ik het inruilen voor een ander liedje. Wie wil Happy met me ruilen?
Alzirr Coaching & Advies 