En dan denderen we op de klanken van Bohemian Rhapsody van Queen 2014 in. Tenminste als je net als ik naar de Top 2000 kijkt of luistert.
En dan is ook de tijd van de lijstjes over werkelijk van alles weer voorbij. Elk zichzelf respecterend nieuwsmedium heeft een eigen jaaroverzicht. Die van de Telstar, de krant van Pijnacker-Nootdorp en omstreken, heb ik trouwens nog niet gezien. Een bijzonder lijstje kwam ik tegen in de NRC, een laatste eerbetoon aan dertien bijzondere doden. Beetje macaber misschien, maar het zijn dertien bijzondere portretten met mooie uitspraken. Ook het lijstje met de beste oliebollenbakker van het land is belangrijk. Die lijstjes zijn het ritueel om het oude jaar af te sluiten en fris aan het nieuwe jaar te kunnen beginnen.
Maar het mooiste lijstje is wat mij betreft de Top 2000. De beste traditie om het het jaar te besluiten.
Ik zet de radio aan wanneer het uitkomt en luister naar al die plaatjes die herinneringen naar boven brengen. Liedjes die horen bij mijn eerste verliefdheden of bij klein en groot verdriet. Muziek waarop ik ooit een dans heb ingestudeerd of waar ik spontaan op wil dansen, zoals het nummer Dancing in the Street van Mick Jagger en David Bowie. De eerste keer dat ik dat hoorde was op de roltrap in de Bijenkorf. Ik ging swingend de winkel uit. Er komt ook veel nieuws voorbij. Als dat me raakt wil ik het direct hebben.
Dat is ongeveer de stemming waardoor de Top 2000 zo’n groot succes is, al jaren. Het gaat om nostalgie. Muziek brengt alles bij me terug en niet alleen bij mij. Ik kan het het beste omschrijven als een mengeling van blijdschap en verdriet tegelijk. Blijdschap vanwege mijn herinnering die door de tijd een gouden randje heeft gekregen. Verdriet omdat dat moment voorbij is gegaan: 2014, Je ne sais quoi et toi?
Alzirr Coaching & Advies 