Tag: bestuur

Geplaatst in Geen categorie

Wie de schoen past

Gepost op door Karien Damen


Foto’s: Lex Draijer

Wie past de schoen?
Iemand had na het lezen van vorige mijn blog een suggestie. Waarom vroeg ik niet aan de kandidaten zelf of zij in staat waren hun schoenen uit de trein te gooien.
Ik ben dus op onderzoek gegaan hoe ik ze die vraag zou kunnen stellen. Eerst eens gekeken of ik een mailadres kon vinden.
Alle kandidaten hebben een website speciaal ingericht voor de verkiezingen. De sites geven een aardig inkijkje in hoe de kandidaten zichzelf zien en willen presenteren aan ons, de kiezers.
Die van Nebahat Albayrak staat voornamelijk op zenden. Waar ik ook kijk geen mogelijkheid voor direct contact. Wel waar ik haar kan ontmoeten, wat heeft ze gezegd en waar ik haar nog meer kan volgen, twitter, facebook, dat is allemaal te vinden. Helemaal onderaan, nauwelijks zichtbaar kun je klikken op een adres van ene Rob de Werd. Daar heb ik mijn vraag dan maar naar toe gestuurd.
Martijn van Dam heeft een heus contactformulier op zijn site, maar je kunt ook gewoon zijn e-mailadres aanklikken en een berichtje sturen. Dat heeft hij dus van mij gekregen.
De site van Lutz Jacobi was al in de lucht voor Lutz zich kandidaat stelde. Ze heeft volgens mij wel wat met social media, ik ken haar van twitter. Ook bij haar kun je simpel via het aanklikken van contact bij een mailadres komen. Wel is het het adres van haar persoonlijk medewerker, dat dan weer wel.
Ronald Plasterk is niet benaderbaar via zijn site, uiteraard kun je wel steunbetuigingen achter laten.
Bij Diederik Samsom vind je een formulier waarmee je een reactie kunt mailen. Het lukte mij om daar mijn hele boodschap in te plakken en te versturen.
Het resultaat voor benaderbaar levert een positieve score voor Martijn van Dam, Lutz Jacobi en Diederik Samsom. Ronald Plasterk reageerde trouwens binnen een uur op mijn vriendschapverzoek op facebook. Hij heeft mijn vraag nu dus ook.


Ben benieuwd naar de reacties.



Geplaatst in Nieuws en politiek

Het verhaal van de schoenen

Gepost op door Karien Damen
Het verhaal van de schoenen
Ik kreeg van een lieve vriendin een kaart toegestuurd. Het was een ‘verhalenkaart’. Het plaatje op de voorkant herkende ik pas toen ik het ‘verhaal’ op de achterkant van de kaartgelezen had.

Op een druk perron in India stapte Mahatma Ghandi op de trein. Bij het instappen ging het mis. Ghandi verliest een schoen. Vlak naast de rails blijft de schoen liggen. De trein begint te rijden en Ghandi kan zijn schoen niet meer pakken. Snel doet hij ook zijn andere schoen uit en werpt die naar de eerste schoen. Met een tevreden gezicht ziet hij dat de schoen vlak naast het andere exemplaar belandt. ‘ Waarom doe je dat?’ vraagt een medepassagier verbaasd. Ghandi glimlacht en zegt: ‘ De arme man die langs het spoor loopt en mijn schoen vindt, vindt nu tenminste een paar dat hij kan gebruiken.’
De voorkant van de kaart bleek een foto te zijn van een kast met houten teenslippers met gekleurde stoffen banden op een rij. Het verhaal deed mij denken aan een ontroerende voorstelling van Nilgun Yerli. Volgens mij was het Held op blote voeten. Het was in 2004, haar vader, maar ook mijn vader, was net overleden. Het hele podium lag vol schoenen. Daar zat het volgende verhaal achter. Als in Turkije iemand overlijdt zet je zijn of haar schoenen buiten bij de deur. Er komt altijd iemand langs die de schoenen kan gebruiken. De schoenen van de overledene lopen zo met de nieuwe eigenaar als het ware een nieuw leven tegemoet.
Ik vond dat een mooie gedachte. Ook omdat het beeld bij mijn vader paste, die was bereid alles weg te geven. Thuis werd ons bijgebracht dat er altijd wel iemand is die het minder heeft dan jij. En wat is dan mooier iets van je rijkdom te delen. Zo ben ik bij de Partij van de Arbeid terecht gekomen, eerlijk delen van kennis, macht en inkomen.
En dat is ook de meetlat waar ik de kandidaten voor het partijleiderschap langs ga leggen. Tussen 7 en 14 maart 2012 kiest de Partij van de Arbeid een nieuwe partijleider. Wie acht ik in staat zijn of haar schoenen uit de trein te gooien? Of anders gezegd, wie heeft een visie op solidariteit die verder reikt dan de eigen groep en landsgrenzen?