Eekhoorntjes tellen

‘Kijk toch uit joh.’

Sylvie kan zich nog net op tijd aan kale dennentak vastgrijpen, anders was ze zeker zo’n drie meter naar beneden gevallen.

‘Kijk zelf uit jij! Wie springt er als een dolle achter me aan.’’

‘Nee, jij moet niet zo maar ineens stilhouden.’

‘Stil’ zegt Herman zachtjes ‘Er zit daar een mens naar ons te kijken.’

Op het terras beneden in de tuin zit inderdaad een mens naar boven te kijken. Dat ziet Sylvie nu ook. En ze hoort haar ook praten.

‘Ik zie er nu twee zitten in een boom,’ zegt de mens tegen een zwart doosje.

‘Ze heeft het over ons,’ fluistert Herman over zijn schouder in de richting van Sylvie, die ondertussen een stevigere tak heeft gevonden om van de botsing bij te komen.

Op het terras gaat het gesprek gewoon verder: ‘Toch heb ik ergens gelezen dat eekhoorns solitair leven.’

‘Was ik maar solitair,’ verzucht Sylvie. Herman hoort haar al niet meer. Hij is doorgerend en onder het eikenbosje links van het huis op zoek naar voedsel voor hun hongerige jonkies. Hij wroet ijverig tussen het afgevallen blad op zoek naar eikels. Gelukkig is het bijna zo ver dat ze het jonge grut uit het nest kunnen verjagen. Sylvie richt haar blik weer op het terras waar de mens blijft praten tegen het doosje. Het doosje praat blijkbaar terug maar Sylvie kan het niet verstaan.

‘Nee, dat valt wel mee, maar ik begin een beetje genoeg te krijgen van puzzels oplossen en de eekhoorntjes tellen. Nog twee weken en dan mag ik weer fietsen en autorijden.

De mens legt na een groet het zwarte doosje weg op de tuintafel en loopt naar de dennenboom waarin Sylvie zit. Sylvie verstijft eerst van de schrik maar dan schiet ze in een snelle vlucht langs de stam naar beneden om ook te verdwijnen in het eikenbosje.