Waar ik naar op zoek was gisteren, weet ik niet meer, maar ik verdwaalde heerlijk in: Mijn oneindige schatkamer voor ooit. Ik bladerde in schriften, pluisde mappen uit en klikte op opgeslagen linkjes. Ik bewaar veel voor later. Ik raak gehecht aan waardeloze prullen. Sla in mijn ogen briljante stukken tekst op voor als ik tijd heb ze te lezen of te gebruiken. Voor mijn collega’s ben ik een bron van kennis want ik heb altijd wel ergens iets bewaard over iets wat jij net nodig hebt of wil weten. Dat is het talent Input in werking. Voor Ooit, maar ooit komt meestal nooit.
Uiteindelijk kwam ik gisteren bij dit gedichtje uit.
Een Zeester
Ik ben een kind,
neergeploft op aarde
op het strand
Een voet in het water
Het schuim kietelt
Einde van een lange warme dag
De zon zit in mijn huid
Het zand in mijn kleren
Wie komt er met mij spelen?
Het water is koud
Meteen herinnerde ik mij het filmpje weer dat ik daarvoor gemaakt had. Het was een huiswerkopdracht voor de Kleine Tiki. Niet dat we een filmpje moesten maken, maar de opdracht was: Voldoening vinden in het kleine.
Voldoening gaf het zeker, het spelen met plaatjes en geluid. Het verwoorden van het gevoel bij een dagje strand en daarin een vaag boetseerwerk een plek te geven: De Zeester. Volgens mij had ik het op Vimeo geplaatst. Het stond er zowaar nog.
Alzirr Coaching & Advies 
Ook hier verschillende verzamelingen uit de loop der jaren.
Toch probeer ik te ruimen en te legen.
De herinneringen in mijn hart en hoofd blijven.
Maar nu probeer ik mijn huis leger te maken.
Vriendelijke groet,
LikeLike